۵۳٬۳۲۷
ویرایش
راحة الصدور و آية السرور در تاریخ آل سلجوق: تفاوت میان نسخه‌ها
راحة الصدور و آية السرور در تاریخ آل سلجوق (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۳۷
، ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۸بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'نظام الملك' به 'نظام‌الملک') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر =NUR10063J1.jpg | | تصویر =NUR10063J1.jpg | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۸: | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}}'''راحة الصدور و آية السرور در تاریخ آل سلجوق''' نوشته [[راوندی، محمد بن علی|نجم‌الدين ابوبكر محمد بن على بن سليمان بن محمد بن احمد بن حسين بن همت راوندى]] از منابع مهم اواخر قرن ششم و اوايل قرن هفتم هجرى و از معتبرترين و سودمندترين آثار مكتوب فارسى پيش از حمله مغول به شمار مى‌رود، اطلاعات تاريخى و اجتماعى فراوانى درباره اوضاع ايران در آن روزگار در بر دارد و از پژوهش درباره دولت سلجوقيان آغاز مى‌شود و كار آنان را از آغاز تا سرانجام سلطان سنجر پى مى‌گيرد. | }} | ||
'''راحة الصدور و آية السرور در تاریخ آل سلجوق''' نوشته [[راوندی، محمد بن علی|نجم‌الدين ابوبكر محمد بن على بن سليمان بن محمد بن احمد بن حسين بن همت راوندى]] از منابع مهم اواخر قرن ششم و اوايل قرن هفتم هجرى و از معتبرترين و سودمندترين آثار مكتوب فارسى پيش از حمله مغول به شمار مى‌رود، اطلاعات تاريخى و اجتماعى فراوانى درباره اوضاع ايران در آن روزگار در بر دارد و از پژوهش درباره دولت سلجوقيان آغاز مى‌شود و كار آنان را از آغاز تا سرانجام سلطان سنجر پى مى‌گيرد. | |||
نوشتن اين كتاب در 599 قمرى آغاز شد و در 603 به نام غياث‌الدين ابوالفتح كى‌خسرو بن قلج ارسلان، از شاهان سلجوقى پايان پذيرفت. افزون بر تقرير تاريخ آل سلجوق به ويژه رويدادهاى روزگار طغرل سوم و اوضاع عراق و احوال اميران آن سامان پس از چيرگى خوارزمشاه، فوايد فراوان ديگرى در اين اثر هست كه بر توانايى نويسنده در تاريخ نگارى و زبردستى‌اش در فنون ادبى دلالت مى‌كند. | نوشتن اين كتاب در 599 قمرى آغاز شد و در 603 به نام غياث‌الدين ابوالفتح كى‌خسرو بن قلج ارسلان، از شاهان سلجوقى پايان پذيرفت. افزون بر تقرير تاريخ آل سلجوق به ويژه رويدادهاى روزگار طغرل سوم و اوضاع عراق و احوال اميران آن سامان پس از چيرگى خوارزمشاه، فوايد فراوان ديگرى در اين اثر هست كه بر توانايى نويسنده در تاريخ نگارى و زبردستى‌اش در فنون ادبى دلالت مى‌كند. | ||