۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ابن انباری، عبدالرحمن بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'نظام الملك' به 'نظام‌الملک'
جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''') |
جز (جایگزینی متن - 'نظام الملك' به 'نظام‌الملک') |
||
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
در حالات او، آنچه غريب به نظر مى‌رسد، روايت ابن زبير (ص9) است كه مى‌گويد: وى به اندلس سفر كرد و تا اشبيليه پيش رفت و چندى در آن شهر مقام كرد. اين روايت بدان سبب شهرت يافت كه مورد استناد [[سيوطى]] قرار گرفت، اما در هر حال، اين روايت، با تصريحاتى كه درباره خوى گوشه‌گير او داريم، منافات دارد. | در حالات او، آنچه غريب به نظر مى‌رسد، روايت ابن زبير (ص9) است كه مى‌گويد: وى به اندلس سفر كرد و تا اشبيليه پيش رفت و چندى در آن شهر مقام كرد. اين روايت بدان سبب شهرت يافت كه مورد استناد [[سيوطى]] قرار گرفت، اما در هر حال، اين روايت، با تصريحاتى كه درباره خوى گوشه‌گير او داريم، منافات دارد. | ||
وى از آغاز، تربيتى دينى يافت و در مدرسه نظاميه نيز به مطالعه در علوم دينى، به‌خصوص آيين شافعى همت گماشت. از آثار او چندين کتاب، از جمله «هداية الذاهب» و نيز «بداية الهداية» در همين باب است. وى از گروهى چون محمد بن محمد بن عطاف، ابن خيرون و احمد بن ابى‌نصر بن | وى از آغاز، تربيتى دينى يافت و در مدرسه نظاميه نيز به مطالعه در علوم دينى، به‌خصوص آيين شافعى همت گماشت. از آثار او چندين کتاب، از جمله «هداية الذاهب» و نيز «بداية الهداية» در همين باب است. وى از گروهى چون محمد بن محمد بن عطاف، ابن خيرون و احمد بن ابى‌نصر بن نظام‌الملک، روايت حديث كرده است و گروهى چون عمر قرشى و ابوبكر حازمى از او استماع حديث كرده‌اند. | ||
علاوه بر اين او را غالبا «فقيه» خوانده‌اند و بى‌گمان وى فقه را همراه با نحو در نظاميه تدريس مى‌كرده است. بااين‌همه، وى را غالبا استاد نحو دانسته‌اند. به‌جرأت مى‌توان گفت كه وى عمده شهرت خويش را مديون کتاب «أسرار العربية» است؛ زيرا بيشتر نويسندگان، حتى كسانى كه از ذكر فهرست آثار او خوددارى كرده‌اند، نام اين کتاب را در شرح احوالش آورده و به فايده و سهولت آن اشاره كرده‌اند. اثر ديگر او «نزهة الألباء في طبقات الأدباء» است كه از منابع ياقوت بوده است. | علاوه بر اين او را غالبا «فقيه» خوانده‌اند و بى‌گمان وى فقه را همراه با نحو در نظاميه تدريس مى‌كرده است. بااين‌همه، وى را غالبا استاد نحو دانسته‌اند. به‌جرأت مى‌توان گفت كه وى عمده شهرت خويش را مديون کتاب «أسرار العربية» است؛ زيرا بيشتر نويسندگان، حتى كسانى كه از ذكر فهرست آثار او خوددارى كرده‌اند، نام اين کتاب را در شرح احوالش آورده و به فايده و سهولت آن اشاره كرده‌اند. اثر ديگر او «نزهة الألباء في طبقات الأدباء» است كه از منابع ياقوت بوده است. | ||