پرش به محتوا

اصفهانی عبدی، محمد بن اسحاق: تفاوت میان نسخه‌ها

غنی سازی متن
جز (جایگزینی متن - 'هـ.ق' به '‌‎ ق')
(غنی سازی متن)
خط ۱: خط ۱:
<div class='wikiInfo'>
<div class="wikiInfo">
[[پرونده:NUR01712.jpg|بندانگشتی|اصفهانی عبدی، محمد بن اسحاق]]
[[پرونده:NUR01712.jpg|بندانگشتی|اصفهانی عبدی، محمد بن اسحاق]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
|-
! نام!! data-type='authorName'|اصفهانی عبدی، محمد بن اسحاق
! نام!! data-type="authorName" |اصفهانی عبدی، محمد بن اسحاق
|-
|-
|نام‌های دیگر  
|نام‌های دیگر  
|data-type='authorOtherNames'|  
| data-type="authorOtherNames" | ابن مَنْده
|-
|-
|نام پدر  
|نام پدر  
|data-type='authorfatherName'|
| data-type="authorfatherName" |اسحاق
|-
|-
|متولد  
|متولد  
|data-type='authorbirthDate'|
| data-type="authorbirthDate" |310ق
|-
|-
|محل تولد
|محل تولد
|data-type='authorBirthPlace'|
| data-type="authorBirthPlace" |اصفهان
|-
|-
|رحلت  
|رحلت  
|data-type='authorDeathDate'|395 ‌‎ ق
| data-type="authorDeathDate" |395 ‌‎ ق
|-
|-
|اساتید
|اساتید
|data-type='authorTeachers'|
| data-type="authorTeachers" |عبدالرحمان بن يحيى
 
محمد بن قاسم كرّانى
 
محمد بن عمر بن حفص
 
ابوعلى حسن بن محمد بن نَضْر
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
|data-type='authorWritings'|[[کتاب الایمان]]  
| data-type="authorWritings" |[[کتاب الایمان]]  
|-class='articleCode'
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
|کد مؤلف
|data-type='authorCode'|AUTHORCODE1712AUTHORCODE
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE1712AUTHORCODE
|}
|}
</div>
</div> '''أبو عبدالله محمد بن إسحاق بن محمد بن یحیی بن مَنْده العبدي''' (310 - 395 ق)، از محدثان مشهور و عالمان علم حدیث و از نامدارترين فرد خاندان ابن منده
 


اِبْن مَنْده، عنوان افراد خاندانى از محدثان حنبلى مذهب ايرانى كه از سده 3 تا 7ق9/ تا 13م در اصفهان مى‌زيسته‌اند. نسبت آنان به استندار فيروزان بن چهار بُخت از صاحب منصبان لشكري ساسانيان مى‌رسد كه در فتح اصفهان اسلام آورد. شهرت منده از لقب ابراهيم بن وليد بن سَنده، نتيجه (نسل سوم) بُطّه، پسر استندار فيروزان، گرفته شده است. ابراهيم نخستين محدث از اين خاندان محسوب مى‌شود. او احاديث كمى روايت كرد و در زمان خلافت معتصم عباسى (218-227ق) در گذشت. يحيى پسر ابراهيم با زنى از عبدِ ياليل به نام برّه ازدواج كرد و از اين رو خاندان وي گاه عبدي نيز خوانده شده‌اند. يحيى كه ابونعيم او را ثقفى خوانده، از عبدالله بن زبير حُمَيدي حديث شنيد و ابوعلى صحاف از او نقل حديث كرده است.
ابن مَنْده عنوان افراد خاندانى از محدثان حنبلى مذهب ايرانى كه از سده 3 تا 7ق9/ تا 13م در اصفهان مى‌زيسته‌اند. نسبت آنان به استندار فيروزان بن چهار بُخت از صاحب منصبان لشكري ساسانيان مى‌رسد كه در فتح اصفهان اسلام آورد. شهرت منده از لقب ابراهيم بن وليد بن سَنده، نتيجه (نسل سوم) بُطّه، پسر استندار فيروزان، گرفته شده است. ابراهيم نخستين محدث از اين خاندان محسوب مى‌شود. او احاديث كمى روايت كرد و در زمان خلافت معتصم عباسى (218-227ق) در گذشت. يحيى پسر ابراهيم با زنى از عبدِ ياليل به نام برّه ازدواج كرد و از اين رو خاندان وي گاه عبدي نيز خوانده شده‌اند. يحيى كه ابونعيم او را ثقفى خوانده، از عبدالله بن زبير حُمَيدي حديث شنيد و ابوعلى صحاف از او نقل حديث كرده است.


خاندان ابن منده محدثان بسياري پرورد چنان‌كه [[ذهبى]] درباره آنان تأليف مستقلى نوشته است.
خاندان ابن منده محدثان بسياري پرورد چنان‌كه [[ذهبى]] درباره آنان تأليف مستقلى نوشته است.


ابوعبدالله محمد بن اسحاق بن محمد(310- آخر ذيقعده 395ق)، از محدثان مشهور و نامدارترين فرد خاندان ابن منده است.
== مشايخ ==


== مشايخ ==


او از پدر و عموي پدرش عبدالرحمان بن يحيى حديث شنيد و نيز از جمعى ديگر از مشايخ اصفهان مانند: محمد بن قاسم كرّانى، محمد بن عمر بن حفص و ابوعلى حسن بن محمد بن نَضْر استماع نمود. ابراهيم بن محمد الديبلى، ابراهيم بن حمزه، احمد بن حسن اسماعيل، احمد بن عبدالرحيم قيروانى و بسيارى ديگر از مشايخ روزگار خويش استفاده كرد.


او از پدر و عموي پدرش عبدالرحمان بن يحيى حديث شنيد و نيز از جمعى ديگر از مشايخ اصفهان مانند: محمد بن قاسم كرّانى، محمد بن عمر بن حفص و ابوعلى حسن بن محمد بن نَضْر استماع نمود. ابراهيم بن محمد الديبلى، ابراهيم بن حمزه، احمد بن حسن اسماعيل، احمد بن عبدالرحيم قيروانى و بسيارى ديگر از مشايخ روزگار خويش استفاده كرد.گفته شده است كه ابن منده پيش از 17سالگى از [[ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد|ابن ابى حاتم]] (د 327ق) اجازه روايت گرفت. در 330ق، يا سالى پيش از آن، در جست و جوي حديث سفري را آغاز كرد كه 45سال طول كشيد. او خود گفته كه شرق و غرب را دوبار زير پا گذاشته است. ابن منده نخست به نيشابور رفت. در آنجا از محمد بن حسين قطان، ابوعلى محمد ابن احمد ميدانى، ابوالعباس اصم، ابوعبدالله ابن اخرم و ديگران حديث شنيد. وي به جز نيشابور در ديگر شهرهاي خراسان هم اقامت كرد. در بخارا نزد هيثم بن كُليب شاشى و ديگران، [[صحيح البخاري|صحيح بخاري]] را استماع نمود و نيز از محمد جوزجانى و هارون بن احمد جرجانى حديث شنيد. همچنين، در سرخس از عبدالله ابن محمد بن حنبل و در مرو از محمد بن احمد بن محبوب استماع نمود و به بلخ نيز سفر كرد. احتمالاً اقامت اصلى ابن منده در نيشابور بود و همواره بدانجا باز مى‌گشت، چنانكه در 339 ق950/م از نيشابور عازم عراق شد و چند سالى در نواحى عراق و شام به مسافرت پرداخت.
گفته شده است كه ابن منده پيش از 17سالگى از [[ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد|ابن ابى حاتم]] (د 327ق) اجازه روايت گرفت. در 330ق، يا سالى پيش از آن، در جست و جوي حديث سفري را آغاز كرد كه 45سال طول كشيد. او خود گفته كه شرق و غرب را دوبار زير پا گذاشته است. ابن منده نخست به نيشابور رفت. در آنجا از محمد بن حسين قطان، ابوعلى محمد ابن احمد ميدانى، ابوالعباس اصم، ابوعبدالله ابن اخرم و ديگران حديث شنيد. وي به جز نيشابور در ديگر شهرهاي خراسان هم اقامت كرد. در بخارا نزد هيثم بن كُليب شاشى و ديگران، [[صحيح البخاري|صحيح بخاري]] را استماع نمود و نيز از محمد جوزجانى و هارون بن احمد جرجانى حديث شنيد. همچنين، در سرخس از عبدالله ابن محمد بن حنبل و در مرو از محمد بن احمد بن محبوب استماع نمود و به بلخ نيز سفر كرد. احتمالاً اقامت اصلى ابن منده در نيشابور بود و همواره بدانجا باز مى‌گشت، چنانكه در 339 ق950/م از نيشابور عازم عراق شد و چند سالى در نواحى عراق و شام به مسافرت پرداخت.


در بغداد از اسماعيل بن محمد صفار نحوي و ابوجعفر ابن بُخْتَري رزّ از حديث شنيد. در 344ق در دمشق بود و از ابوالقاسم نصيبى بهره گرفت. در ادامه سفر خود در طرابلس شام از خيثمة بن سليمان قرشى، در غزه از على بن عباس غزي و در بيت‌المقدس از احمد بن زكريا مقدسى استماع نمود. احتمالاً وي پيش از سفرهايش به عراق و شام نخست به مكه رفته است، زيرا در آنجا پيش از 340ق از ابوسعيد ابن اعرابى (د 340ق) استماع حديث كرده و نيز در مدينه از جعفر بن محمد علوي حديث شنيده است.
در بغداد از اسماعيل بن محمد صفار نحوي و ابوجعفر ابن بُخْتَري رزّ از حديث شنيد. در 344ق در دمشق بود و از ابوالقاسم نصيبى بهره گرفت. در ادامه سفر خود در طرابلس شام از خيثمة بن سليمان قرشى، در غزه از على بن عباس غزي و در بيت‌المقدس از احمد بن زكريا مقدسى استماع نمود. احتمالاً وي پيش از سفرهايش به عراق و شام نخست به مكه رفته است، زيرا در آنجا پيش از 340ق از ابوسعيد ابن اعرابى (د 340ق) استماع حديث كرده و نيز در مدينه از جعفر بن محمد علوي حديث شنيده است.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش