۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
واعظ استرآبادی، سلطان‌حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
لینک درون متنی
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
(لینک درون متنی) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR07600.jpg|بندانگشتی|واعظ استر آبادی، سلطان حسین]] | [[پرونده:NUR07600.jpg|بندانگشتی|واعظ استر آبادی، سلطان حسین]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |واعظ استر آبادی، سلطان حسین | ||
|- | |- | ||
|نام های دیگر | |نام های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |سلطان محمد | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" |994ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |اِسترآباد= گرگان امروزی | ||
|- | |- | ||
| | |شهادت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |1082ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" | | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" | | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE7600AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''سلطان حسين استرآبادى''' فرزند سلطان محمد، عالم و خطيب شيعى، از شاگردان [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] است كه پس از پايان تحصيلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تأليف كتاب و ارشاد مردمان پرداخت<ref>جهانبخش، جويا، ص237</ref> | |||
او كه پديدآورنده يكى از ترجمه و شرح‌هاى فارسى اعتقادات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] است، از جمله عالمان متعددى است كه نشانه‌هايى از فكر و فرهنگ شيخ و خاندان او را هر يك به نحوى، در منش يا مكتوبات خود، جلوه داده‌اند. | او كه پديدآورنده يكى از ترجمه و شرح‌هاى فارسى اعتقادات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] است، از جمله عالمان متعددى است كه نشانه‌هايى از فكر و فرهنگ شيخ و خاندان او را هر يك به نحوى، در منش يا مكتوبات خود، جلوه داده‌اند. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۳: | ||
نگاهى به نگارش‌هاى بازمانده از وى، نشان مى‌دهد كه خود از كسانى بوده كه در آن فضا، از تبرّى صريح روى‌گردان نبوده و بيرون از پرده تقيه مى‌زيسته است<ref>همان</ref> | نگاهى به نگارش‌هاى بازمانده از وى، نشان مى‌دهد كه خود از كسانى بوده كه در آن فضا، از تبرّى صريح روى‌گردان نبوده و بيرون از پرده تقيه مى‌زيسته است<ref>همان</ref> | ||
== شهادت == | |||
سال شهادت وى، موافق تصريح بعض منابع، 1082ق بوده است؛ يعنى سى‌ودو سال پس از وفات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]. در بعض منابع نيز 1078ق آمده است<ref>همان، ص241</ref> | سال شهادت وى، موافق تصريح بعض منابع، 1082ق بوده است؛ يعنى سى‌ودو سال پس از وفات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]. در بعض منابع نيز 1078ق آمده است<ref>همان، ص241</ref> | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
محمدصالح بن محمدتقى بن محمد اسمعيل استرآبادى در رساله شرح حال علما و ادباى استرآباد، پس از گزارش احوال سلطان حسين مى‌نويسند: «الخطيب الأديب سلطان ابوالحسن الخطيب الأسترآبادى: اديب كامل و خطيب فاضل بود. خلف مرحوم مبرور سلطان حسين واعظ مرقوم است. در عصر خود شهره آفاق و نادره زمان بود و از فيوض صحبت او در حكايات و قصص و تواريخ منتفع مى‌شدند و از علوم ادبيه و مقدمات كمال اطلاع داشت»<ref>همان</ref> | محمدصالح بن محمدتقى بن محمد اسمعيل استرآبادى در رساله شرح حال علما و ادباى استرآباد، پس از گزارش احوال سلطان حسين مى‌نويسند: «الخطيب الأديب سلطان ابوالحسن الخطيب الأسترآبادى: اديب كامل و خطيب فاضل بود. خلف مرحوم مبرور سلطان حسين واعظ مرقوم است. در عصر خود شهره آفاق و نادره زمان بود و از فيوض صحبت او در حكايات و قصص و تواريخ منتفع مى‌شدند و از علوم ادبيه و مقدمات كمال اطلاع داشت»<ref>همان</ref> | ||
== آثار == | |||
از چند اثرى كه از سلطان حسين مى‌شناسیم، چنين برمى‌آيد كه وى- همسو با پيشه واعظى و اندرزگويى‌اش- بيشتر در كار نگارش كتاب‌ها و رساله‌هايى بوده است كه به كار عموم بيايد و شمار فراوانى از مردمان باسواد- و نه لزوماً متخصصان علوم دينى- مخاطبان اين آثار باشند<ref>همان، ص242</ref> | از چند اثرى كه از سلطان حسين مى‌شناسیم، چنين برمى‌آيد كه وى- همسو با پيشه واعظى و اندرزگويى‌اش- بيشتر در كار نگارش كتاب‌ها و رساله‌هايى بوده است كه به كار عموم بيايد و شمار فراوانى از مردمان باسواد- و نه لزوماً متخصصان علوم دينى- مخاطبان اين آثار باشند<ref>همان، ص242</ref> | ||