الذخيرة في محاسن أهل الجزيرة: تفاوت میان نسخه‌ها

تاريخ تأليف كتاب را دوزى و به تقليد از او پالنسيا، 503ق1109/م و محل تأليف را نيز اشبيليه نوشته‌اند و برخى از نويسندگان عرب، بدون ذكر مأخذ، همان را تكرار كرده‌اند، ولى اين تاريخ در الذخيرة و ديگر منابع كهن ديده نمى‌شود.<ref>ر.ك: [[آذرنوش، آذرتاش]]، ارزنده، مهران، ج3، ص111</ref>

اين كتاب، از شاهكارهاى ادب اندلس بشمار مى‌رود و بى‌گمان صدرنشين همه منابعى است كه از ادب آن ديار باقى مانده است.<ref>ر.ك: همان، ص110</ref>

ديباچه بسيار سودمندى كه نويسنده در آغاز كتاب نهاده، افزون بر شرح حال مختصر خويش، شامل نكاتى بسيار جالب توجه، از جمله فصل‌بندى كتاب و انگيزه مؤلف در نگارش آن است. ظاهراً نخستين اثرى كه نظر او را جلب كرده و او را واداشته كه چيزى شبيه به آن تدارکبيند، همانا كتاب «يتيمة الدهر» ثعالبى بود كه چندين بار به آن اشاره كرده است؛ چنان‌كه يك بار آشكارا مى‌گويد كه آن را لااقل براى بخش آخر كتاب، الگوى خود قرار داده است؛ هرچند كه بر ثعالبى نيز خرده مى‌گيرد كه چرا شرح احوال كسان را حذف كرده است.<ref>ر.ك: [[آذرنوش، آذرتاش]]، ارزنده، مهران، ج3، ص110</ref>

پيداست كه اگر نويسنده، كتاب شايسته قابل اعتمادى مى‌يافت، البته روايات آن را برمى‌گرفت و در صورت نياز به تكميل آنها مى‌پرداخت. به همين جهت است كه مى‌بينيم بخش‌هاى بسيار مفصلى از «تاريخ كبير» ابن حيان، در الذخيرة نقل شده است. او خود نيز بر اين امر تصريح كرده، مى‌گويد: در بيشتر موارد از تاريخ ابومروان بن حيان استفاده كرده و روايات او را عيناً آورده است. البته مى‌دانيم كه مراد وى از «تاريخ كبير» همان «المتين»، تاريخ مشهور ابن حيان است و از آنجا كه اين اثر مهم امروزه ديگر در دست نيست، الذخيرة به سبب شمول بر بخش عظيمى از آن، خود اهميت تازه‌اى يافته است. از طرف ديگر، ترديد نيست كه ابن بسام، علاوه بر تاريخ ابن حيان، منابع متعدد ديگرى هم در اختيار داشته است. بى‌گمان از اطلاعات تاريخى «ارجوزه» عبدالجبار، معروف به متنبى كه وى آنها را سراسر در الذخيرة آورده، بهره جسته است. او خود به كتاب‌هاى پرآشوب پرتصحيف ناخوانا اشاره مى‌كند كه البته خالى از فايده هم نبوده‌اند. علاوه بر اين، در مباحث بلاغى، بارها بى‌آنكه به منبع خود اشاره كند، عين عبارات ابن رشيق را نقل كرده است.<ref>ر.ك: همان، ص110-111</ref>

الذخيرة علاوه بر جنبه ادبى، از اهميت تاريخى وسيعى نيز برخوردار است؛ زيرا كتاب هم شرح حال انبوهى از خلفا و وزيران و اميران را در بر دارد و هم به رابطه شاعران و كاتبان با دربارهاى اندلس و حوادث تاريخى اشاره كرده است. اين كار نه بر حسب تصادف، كه به عمد و از سر هوشيارى صورت گرفته است؛ زيرا او خود گويد كه: «برخى از محنت‌هايى را كه گريبانگير سده 5ق بوده، شرح كرده و پرده از روى فتنه‌هاى آن برگرفته است...». نويسنده بااين‌همه دانش و هوش، جانب فروتنى را رها نكرده، مى‌گويد كه او چيز بديع و غريبى نياورده و ادعا نمى‌كند كه طرحى نو درافكنده است.<ref>ر.ك: همان</ref>

در پاورقى‌ها، علاوه بر ذكر منابع.<ref>ر.ك: پاورقى، ج1، ص268</ref>و اشاره به اختلاف نسخ.<ref>ر.ك: همان، ص271</ref>، به توضيح برخى از كلمات و عبارات متن پرداخته شده است.<ref>ر.ك: همان، ص285</ref>