۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ....<ref>' به '.<ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'رسول الله' به 'رسولالله') |
||
خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
3. قصهگويان با گرفتن پول از مردم، آنان را با وصف بهشت و جهنم به خود مشعول كرده بودند و حاكمان نهتنها آنها را منع نمىكردند، بلكه تشويق هم مىكردند.<ref>ر.ك: همان، ص191</ref> | 3. قصهگويان با گرفتن پول از مردم، آنان را با وصف بهشت و جهنم به خود مشعول كرده بودند و حاكمان نهتنها آنها را منع نمىكردند، بلكه تشويق هم مىكردند.<ref>ر.ك: همان، ص191</ref> | ||
در قرن پنجم، عبدالرحمن بن الجوزى از علماى اهل سنت، كتاب «الموضوعات» را نگاشت و به پيروى از وى، [[سيوطى]] و فتنى كتابهايى نگاشتند. اين امر به دليل وجود روايات جعلى در منابع اهل تسنن بود، ولى شيعه به اين كار نپرداخت و جاعلان با استناد به حديث «من بلغه ثواب على عمل فعمله ابتغاء ذلك الثواب أوتيه و إن لم يكن | در قرن پنجم، عبدالرحمن بن الجوزى از علماى اهل سنت، كتاب «الموضوعات» را نگاشت و به پيروى از وى، [[سيوطى]] و فتنى كتابهايى نگاشتند. اين امر به دليل وجود روايات جعلى در منابع اهل تسنن بود، ولى شيعه به اين كار نپرداخت و جاعلان با استناد به حديث «من بلغه ثواب على عمل فعمله ابتغاء ذلك الثواب أوتيه و إن لم يكن رسولالله قائله» به جعل حديث پرداختند.<ref>همان</ref> | ||
مؤلفان اهل تسنن، عصر خلفاى راشدين را عارى از كذب مىدانند و بر اين باورند كه بعد از عثمان، جهان اسلام متزلزل شد و وقتى حكومت به [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] رسيد، فرقههايى پديد آمدند كه يا طرفدار معاويه بودند يا طرفدار على(ع) و هر دو دسته در پى تحريف قرآن و سنت برآمدند، اما نتوانستند قرآن را تحريف كنند. همچنين معتقدند كه در قرن دوم، شيعه هزاران حديث در تأييد خلافت [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] و ذم خلفاى راشدين جعل كرد كه در رأس آنها، حديث غدير خم است. خليل بن احمد در كتاب «الإرشاد» گفته است شيعيان سه هزار حديث در فضايل اهلبيت(ع) جعل كردند و اهل تسنن نيز براى مقابله به مثل، احاديثى در فضايل خلفاى ثلاثه و در فضل امويان و حمص و شام، جعل كردند و معتقد بودند حديث پيامبر(ص) كه فرمودند: «من كذب علي متعمدا فليتبوأ مقعده من النار» مانند كذب بر ديگر افراد نيست.<ref>همان، ص191 - 192</ref> | مؤلفان اهل تسنن، عصر خلفاى راشدين را عارى از كذب مىدانند و بر اين باورند كه بعد از عثمان، جهان اسلام متزلزل شد و وقتى حكومت به [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] رسيد، فرقههايى پديد آمدند كه يا طرفدار معاويه بودند يا طرفدار على(ع) و هر دو دسته در پى تحريف قرآن و سنت برآمدند، اما نتوانستند قرآن را تحريف كنند. همچنين معتقدند كه در قرن دوم، شيعه هزاران حديث در تأييد خلافت [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] و ذم خلفاى راشدين جعل كرد كه در رأس آنها، حديث غدير خم است. خليل بن احمد در كتاب «الإرشاد» گفته است شيعيان سه هزار حديث در فضايل اهلبيت(ع) جعل كردند و اهل تسنن نيز براى مقابله به مثل، احاديثى در فضايل خلفاى ثلاثه و در فضل امويان و حمص و شام، جعل كردند و معتقد بودند حديث پيامبر(ص) كه فرمودند: «من كذب علي متعمدا فليتبوأ مقعده من النار» مانند كذب بر ديگر افراد نيست.<ref>همان، ص191 - 192</ref> |
ویرایش