۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'سید حسن' به 'سیدحسن') |
جز (جایگزینی متن - 'محیی الدین' به 'محییالدین') |
||
خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
نیمه دوم کتاب به خاندانهای علمی مشهور نجف اختصاص دارد. خاندانهایی چون: ازری، اعسم، امین، انصاری، بحرالعلوم، بلاغی، جزایری، جواهری، حسانی، جصانی، حکیم، حلو، حویزی، حیدری، خاقانی، خرسان، خلیلی، خنفر، شراره، شرقی و.<ref>همان</ref> | نیمه دوم کتاب به خاندانهای علمی مشهور نجف اختصاص دارد. خاندانهایی چون: ازری، اعسم، امین، انصاری، بحرالعلوم، بلاغی، جزایری، جواهری، حسانی، جصانی، حکیم، حلو، حویزی، حیدری، خاقانی، خرسان، خلیلی، خنفر، شراره، شرقی و.<ref>همان</ref> | ||
جلد ششم بیشتر ادامه مبحث ناتمام جلد 5 است و به خاندانهای علمی نجفی یا ساکن نجف اختصاص دارد و در نیمه دوم این جلد، از بزرگان سادات و غیر سادات سخن گفته میشود. خاندانهای عاملی، طریحی، طالقانی، فتونی، فحام، قزوینی، کاشف الغطاء، | جلد ششم بیشتر ادامه مبحث ناتمام جلد 5 است و به خاندانهای علمی نجفی یا ساکن نجف اختصاص دارد و در نیمه دوم این جلد، از بزرگان سادات و غیر سادات سخن گفته میشود. خاندانهای عاملی، طریحی، طالقانی، فتونی، فحام، قزوینی، کاشف الغطاء، محییالدین، مشکور، مغنیه، مظفر، آل یاسین، ملا کتاب، بهبهانی و... به همراه سادات علوی که به رضوی، موسوی، حسنی و حسینی مشهورند و به یک خاندان منتسب نگشتهاند و نیز افرادی که به نجفی و غروی و مشهدی معروف شدهاند، ولی از شهرهای دیگر به نجف آمدهاند و نجفی نیستند، در این جلد به صورت مختصر و مفید معرفی شدهاند. این جلد به همراه جلد پیشین، از بهترین مجلدات موسوعه المفصل قلمداد میگردد.<ref>همان</ref> | ||
نویسنده در جلد هفتم وارد قرن 14 قمری میشود و پس از بیان مطالبی پیرامون اخباری گرایی و اجتهادمحوری و اموری در رابطه با منبر و شعر و ادب تعدادی از شعرا، وارد بحث مرجعیت در این دوران طلایی حوزه نجف میشود که به ترتیب تاریخ وفات از میرزای رشتی (متوفای 1312ق) آغاز نموده و با سید مهدی شیرازی (متوفای 1380ق) ختم شده است. شرح حال مراجعی چون محمدحسن مامقانی، میرزا حسین خلیلی، آخوند خراسانی، سید مهدی حیدری، سید کاظم یزدی، میرزای نائینی، آقاضیاء عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، تعدادی از مشاهیر خاندان کاشف الغطاء و... در این بخش آمده است. مؤلف مینویسد که حوزه نجف در این عصر وارد دوره جدیدی میشود.<ref>همان</ref> | نویسنده در جلد هفتم وارد قرن 14 قمری میشود و پس از بیان مطالبی پیرامون اخباری گرایی و اجتهادمحوری و اموری در رابطه با منبر و شعر و ادب تعدادی از شعرا، وارد بحث مرجعیت در این دوران طلایی حوزه نجف میشود که به ترتیب تاریخ وفات از میرزای رشتی (متوفای 1312ق) آغاز نموده و با سید مهدی شیرازی (متوفای 1380ق) ختم شده است. شرح حال مراجعی چون محمدحسن مامقانی، میرزا حسین خلیلی، آخوند خراسانی، سید مهدی حیدری، سید کاظم یزدی، میرزای نائینی، آقاضیاء عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، تعدادی از مشاهیر خاندان کاشف الغطاء و... در این بخش آمده است. مؤلف مینویسد که حوزه نجف در این عصر وارد دوره جدیدی میشود.<ref>همان</ref> |
ویرایش