امامت در پرتو کتاب و سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

در دومین فصل این بخش چنین می‌خوانیم که امام باید از سوى خدا و زبان پیامبر اکرم(ص) نصى داشته باشد، زیرا تعیین او ضرورتى است که طبیعت جایگاه والاى او که تنها خدا مى‌تواند آن را بشناسد اقتضا مى‌کند. چشم‌پوشى از چنین نصى به معناى تسلیم در برابر تباهى است زیرا هم‌چشمى و رقابت در میان بنى‌بشر از امورى است که به هرج‌ومرج و پیروى از شهوات و سپس نابودى شریعت مى‌انجامد و امت و شریعت نمى‌توانند تسلیم تباهى و از میان بردن هدفى شوند که پیامبران براى آن ایثار کرده‌اند و خداوند تبارک‌وتعالی بندگانش را به‌سوی آن فراخوانده است.<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>

#پیامبر از منافقان به تلخى شکایت مى‌کرد، زیرا در حیات خود مى‌دانست که علیه او و دینش دسیسه مى‌چینند و در آینده پس از وفات او چه چیز در انتظار مسلمانان است.

#حسادت قریش نسبت به حضرت على(ع) و کینه کینه‌توزان به ایشان به سبب مزایاى منحصربه‌فردی که حضرتش از آن برخوردار بودند و نیز به سبب سوابق و فضایلى که هیچ‌کس در آن رقیبى براى ایشان به شمار نمى‌آمد.