۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
الشامل في أصول‌الدين: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'طبيعي' به 'طبیعی'
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'طبيعي' به 'طبیعی') |
||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
پس از [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]]، به ويژه از زمان [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازى]]، سه امر وارد كلام شد: | پس از [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]]، به ويژه از زمان [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازى]]، سه امر وارد كلام شد: | ||
#[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] به عنوان پيش گفتار در ابتداى الشامل و الارشاد، ملاحظاتى مقدماتى درباره «نظر» آورده است كه اين پيش درآمدها، بعدها به تعريف حقيقت كلام در الاقتصاد غزالى، يا به شرح اصول منطق و | #[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] به عنوان پيش گفتار در ابتداى الشامل و الارشاد، ملاحظاتى مقدماتى درباره «نظر» آورده است كه اين پيش درآمدها، بعدها به تعريف حقيقت كلام در الاقتصاد غزالى، يا به شرح اصول منطق و طبیعیات و هستى شناسى در شرح المواقف جرجانى تعميم يافت. [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] نظر را چنين تعريف كرده است: تفكرى كه متفكر از خلال آن به دنبال علم و قطع يا ظن غالب است. [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] بر خلاف معتزله و ديدگاه «تولد» آنها و نيز بر خلاف رأى فلاسفه در استنتاجِ ضرورى نتيجه از مقدمات، كه نظر را موجب علم مى‌دانند، معتقد است نظر تنها بر اساس عادت و اراده الاهى منتِجِ معرفت خواهد شد. وى همچنين از استدلال معتبر و نامعتبر و شرايط آنها بحث كرده است. | ||
#[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] الاهيات به معناى مباحث عقلى درباره خدا و صفات او (البته بر مبناى كتاب الاهى) و سمعيات به معناى مباحث نقلى را تفكيك كرده است. بخش‌هاى فلسفى و الاهيات را تحت عنوان عقليات طبقه‌بندى كرده و در مبحث سمعيات، به امر به معروف و نهى از منكر، اجل، رزق، معاد، اسماء و احكام(مسئله ايمان) و امامت پرداخته است. وى نبوت را عامل پيوند ميان الاهيات و سمعيات دانسته است. | #[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] الاهيات به معناى مباحث عقلى درباره خدا و صفات او (البته بر مبناى كتاب الاهى) و سمعيات به معناى مباحث نقلى را تفكيك كرده است. بخش‌هاى فلسفى و الاهيات را تحت عنوان عقليات طبقه‌بندى كرده و در مبحث سمعيات، به امر به معروف و نهى از منكر، اجل، رزق، معاد، اسماء و احكام(مسئله ايمان) و امامت پرداخته است. وى نبوت را عامل پيوند ميان الاهيات و سمعيات دانسته است. | ||
#[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] ميان آنچه در خدا ضرورى است(وجود و صفات حق)، آنچه براى خدا ممكن است(رؤيت پذيرى، خلق افعال بشرى، عقاب و عفو، نبوت) و آنچه براى خدا ممتنع است(اضداد اوصاف خداوند) تمايز گذاشته‌است. البته ملحقات و تفكيك‌هاى ياد شده، اغلب در هم مى‌آميزند. [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]]، با تأكيد بر تقسيم سه گانه واجب و ممكن و ممتنع، نبوت و خلق اعمال را در بخشِ «آنچه بر خداوند جايز است» قرار مى‌دهد و «سمعيات» را بر ديگر بخش‌هاى نقلى اطلاق مى‌كند. | #[[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]] ميان آنچه در خدا ضرورى است(وجود و صفات حق)، آنچه براى خدا ممكن است(رؤيت پذيرى، خلق افعال بشرى، عقاب و عفو، نبوت) و آنچه براى خدا ممتنع است(اضداد اوصاف خداوند) تمايز گذاشته‌است. البته ملحقات و تفكيك‌هاى ياد شده، اغلب در هم مى‌آميزند. [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|جوينى]]، با تأكيد بر تقسيم سه گانه واجب و ممكن و ممتنع، نبوت و خلق اعمال را در بخشِ «آنچه بر خداوند جايز است» قرار مى‌دهد و «سمعيات» را بر ديگر بخش‌هاى نقلى اطلاق مى‌كند. | ||