الجامع في الأدوية المفردة: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

|+ |

! نام کتاب!! data-type='bookName'|الجامع في الأدوية المفردة

|data-type='otherBookNames'|کتاب الجامع في الادويه المفرده   

|data-type='authors'|[[ابن بیطار، عبدالله بن احمد]] (نويسنده)

|data-type='language'|عربي

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏RIS‎‏ ‎‏417‎‏ ‎‏/‎‏ج‎‏2  

|data-type='subject'|پزشکي اسلامي - متون قديمي تا قرن 14  

|data-type='publisher'|دانشگاه علوم پزشكي ايران، موسسه مطالعات تاريخ پزشکي، طب اسلامي و مکمل  

|data-type='publishPlace'| ايران - تهران

|ata-type='publishYear'|مجلد1: 1387ش ,   

|-class='articleCode'

|data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE19314AUTOMATIONCODE

'''الجامع فيی الأدوية المفردة'''، مشهورترین و معروفترین اثر عبدالله بن احمد، معروف به ابن بیطار، بزرگترین دایرةالمعارف داروشناسی باقیمانده از قرون وسطی بشمار می‌رود<ref>ر.ک: کیانی، حسین؛ زارع، منیژه، 1393، ص49</ref>.

ابن بیطار این اثر را به درخواست ملک صالح نجم‌الدین ایوب، پادشاه مصر (حکومت: ۶۰۳-۶۱۵ق) به رشته تحریر درآورده است<ref>همان</ref>.

کتاب با دیباچه‌ای از محمدمهدی اصفهانی و مقدمه نویسنده آغاز شده است.

ابن بیطار برای بیان طبع حاکم بر گیاه، غالباً از جملات اسمیه کوتاه استفاده می‌کند. وی برای بیان گرمی، سردی، خشکی و تری گیاه، گاهی به بیان درجه دقیق آن میپردازد. نوع خبر نیز در اینگونه جملهها، معمولاً مفرد و یا شبه جمله (جار و

یکی از ویژگیهای بارز کتاب، توصیفهای دقیق و جزئی است. این مسئله باعث ایجاد برخی از موارد سبکی خاص شده است، از جمله:

# استفاده از رنگها: بیان دقیق رنگ گیاه، یکی از جزئیاتی است که باعث مجسم شدن تصویر گیاه در ذهن خواننده می‌شود. این توصیفها بهقدری دقیق است که نویسنده گاهی بهتفکیک به بیان رنگ اجزای مختلف گیاه از قبیل برگ، گل، شاخه، ریشه و... میپردازد؛ نویسنده همچون دانشمندان پیشین خود، از ترکیب «مائل إلی» و مشتقات آن برای بیان رنگ گیاه بهره میگیرد<ref>ر.ک: همان</ref>.

# استفاده از خبر مقدم «له»: کاربرد «له» در زبان عربی یکی از شیوههای رایج برای بیان گونههایی از تقسیمبندی میباشد. در این کتاب نویسنده در سطح وسیعی از «له» برای بیان شرح و توصیف جزءبهجزء گیاه از قبیل برگ و میوه و دانه و ریشه و ساقه و... استفاده میکند. این کاربرد بهگونهای است که خواننده میتواند برای فهم قسمتهای گوناگون قبل از هر «له» در ذهن خود علامتی به معنای اتمام گذاشته و با این روش به تقسیمبندی نویسنده دست یابد<ref>ر.ک: همان، ص53</ref>.

# استفاده فراوان از ترکیبهای وصفی (مفرد/ جمله): در زبان عربی صفت در دو شکل به کار گرفته میشود: یا یک کلمه است (مفرد) یا یک جمله کامل است (جمله). گاهی مواقع بعد از اسم نکره، شبه جمله میآید که در حکم صفت جمله است. شبه جمله گاهی بهصورت جار و مجرور و گاهی بهصورت ظرف به کار میرود. در این کتاب به دلیل اقتضای حال که توصیف دقیق شکل گیاه است، از همه انواع صفت استفاده شده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

# بیان انواع گوناگون گیاه: نویسنده در این روش ابتدا تعداد گونههای گیاه را بیان میکند و سپس یکییکی آنها را شرح میدهد. این روش از نوع تکرار کلماتی که در ابتدای کلام آمده بهخوبی مشخص میشود<ref>ر.ک: همان</ref>.

# استفاده از فعل مضارع (لفظی و معنوی)؛ اقتضای حاکم بر این کتاب مبنی بر بیان خواص دارو، دلیل فراوانی فعل مضارع بر ماضی در آن است؛ زیرا نویسنده در واقع دستورالعملهایی را به خواننده ارائه میدهد و شرح اینگونه دستورالعملها با فعل ماضی امکانپذیر نیست.

# میزان مصرفی دارو: در این قسمت نویسنده بهصورت دقیق ذکر میکند که هر دارو باید تا چند روز و هر روز به چه میزان مصرف شود<ref>همان، ص57</ref>.

نقل قولها در کتاب ابن بیطار بسیار فراوان است. نویسنده کتاب «تقویم تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی» چنین بیان میدارد که: «یکی از فواید این کتاب معرفی تألیفاتی است که ابن بیطار مطالبی از آنها نقل کرده است؛ مثلا آثار شریف ادریسی، ماسرجویه، مسیح (عیسی) بن حکم، ابن ماسه، اسحاق بن عمران و حامد بن سمجون که گویا اصل آن‌ها از بین رفته است. از حدود ۱۵۰ مؤلفی که ابن بیطار نام برده، کمابیش بیست تن یونانی و بقیه عرب، عرب - اسپانیایی، ایرانی، سریانی، کلدانی، هندی و جز آن هستند. تأمل در این نقل قولها نشان میدهد ابن بیطار درعینحال که با دقتی بالا سعی در رعایت امانت داشته و تمام مطالبی که از دیگران است را با ذکر منبع بیان میکند، بااینحال تمام نقلها غیر مستقیم است؛ زیرا سبک کلی حاکم بر کتاب در نقل قولها نیز ثابت است و تغییر نمیکند<ref>همان</ref>.