|
|
خط ۱: |
خط ۱: |
|
| |
|
| <div class="boxTitle"><big>'''[[عرفان حج]]'''</big></div> | | <div class="boxTitle"><big>'''[[موسوعة الإمام الهادي عليهالسلام]]'''</big></div> |
| [[پرونده:NUR03858J1.jpg|بندانگشتی|عرفان حج|175px]] | | [[پرونده:NUR01027J1.jpg|بندانگشتی|موسوعة الإمام الهادي عليهالسلام|175px]] |
|
| |
|
| '''عرفان حج'''، اثر [[جوادی آملی، عبدالله|آيتالله عبدالله جوادى آملى]] (متولد آمل، 1312ش) است كه نويسنده در آن، حكمتها و اسرار مناسك و آداب فريضه بزرگ الهى حج را بهصورت تحليلى بيان كرده است. | | '''موسوعة الإمام الهادي(ع)''' توسط گروه علمى مؤسسه ولى عصر(عج) شامل آقايان [[صالحی نجفآبادی، عبدالله |سيد محمد موسوى، عبدالله صالحى]]، مهدى اسماعيلى و سيد ابوالفضل طباطبايى، تحت اشراف [[حسينی قزوينی، محمد|سيد محمدحسینى قزوينى]]، تأليف و در سال 1424ق منتشر شده است. |
|
| |
|
| كعبه، جلوه عرش خدا در زمين: خداوند متعال براى اينكه انسان را فرشتهخو كند و آثار فرشتگان را در انسان ظاهر نمايد، همانطورىكه دستور روزه گرفتن مىدهد تا از لذائذ طبيعى پرهيز شود و انسانها همانند فرشتگان، از خوردن و نوشيدن و ديگر كارهاى حيوانى برحذر باشند، همچنين به انسان دستور طواف حريم كعبهاى را مىدهد كه معادل بيت معمور در عرش خداوند است. چون فرشتگان اطراف عرش اله، به ياد حق سرگرم طواف هستند و به نام حق تسبيح مىكنند و براى ديگران از خداوند متعال طلب آمرزش مىكنند، براى انسان نيز در زمين، كعبه را بنا ساخت تا انسان وارسته دور آن طواف كند. به نام حق زمزمه كند و براى ديگران از خدا آمرزش بخواهد. كعبه و حدود آن، حرم، مشاعر، محدوده حرم و شعائر آن هريك به نوبه خود، نشانهاى است از نشانههاى الهى كه در تأمين اين منظور والا، نقش مؤثرى دارند.
| | كتاب با دو مقدمه از [[خزعلی، ابوالقاسم|ابوالقاسم خزعلى]] و [[حسينی قزوينی، محمد|سيد محمدحسینى قزوينى]] آغاز و مطالب در نه باب و يك خاتمه، در چهار جلد، تنظيم شده است. |
|
| |
|
| قربانى، سر بريدن آز و طمع: گوسفندى را سر بريدن، لاشهاش را به كنارى انداختن و بىمصرف گذاشتن مهم نيست. حاجى كه گوسفندى يا گاوى را سر مىبرد و يا شترى را نحر مىكند، با اين عمل مىخواهد از باب تنزل معقول به محسوس اين معنا را برساند كه: حنجره ديو طمع را بريدم و خفهاش كردم. پس قربانى كردن؛ يعنى آز و طمع را سر بريدن
| | شيوه تحقيقى اثر بدينترتيب است كه اگر احاديث به عبارات مختلف و سندهاى متعدد نقل شده، احاديث از قديمىترين مأخذ و وسيعترين متن انتخاب شده و در پاورقى، به ساير طرق حديث و مصادر و موارد اختلافش اشاره شده است. همچنين به اغلاط و اشتباهات صورت گرفته در نقل متن يا سند حديث اشاره و مواردى كه ممكن بوده اصلاح شده است. |
|
| |
|
| نشانه قبولى حج: امامان(ع) از رسول خدا(ص) نقل كردهاند كه فرمود: اگر كسى به زيارت خانه خدا و حج موفق شد و بازگشت و انسان صالحى شد و دست و پاى او بهسوى گناه نرفت، اين نشانه قبولى حج او است و اما اگر بعد از زيارت خانه خدا، باز تن به تباهى و گناه داد، نشانه آن است كه حج او مردود است. اين نكته مىتواند به نوبه خود بيانگر سر حج باشد؛ زيرا اسرار عبادتهاى ما در قيامت ظهور مىكند كه روز ظهور باطن است و در آن روز هر انسانى مىفهمد كه عمل او مقبول است يا مردود؛ نهتنها نتيجه را، كه دليل و سرّ رد يا قبول را هم مشاهده مىكند. در قيامت هم قبول و هم نكول مشهود است. همچنين سرّ قبول و نكول نيز معلوم مىشود؛ چون قيامت روز ظهور حق و فاش گرديدن اسرار است؛ «يوم تبلى السرائر»
| | [[خزعلی، ابوالقاسم|ابوالقاسم خزعلى]] در مقدمهاش بر كتاب به شرح حال امام هادى(ع) و اخبار و زيارات صادر شده از آنحضرت از جمله زيارت جامعه كبيره و زيارت غديريه به اجمال اشاره كرده است. |
|
| |
|
| <div class="mw-ui-button">[[عرفان حج|'''ادامه''']]</div> | | باب اول، داراى شش فصل بوده و در آن، احاديث مربوط به نسب و احوال امام هادى(ع)، از جمله تاريخ ولادت، اسامى، شمايل، مادر، همسران، فرزندان، اقوام، سن و مدت امامت و شهادت ايشان ذكر شده است. |
| | |
| | امام هادى(ع) در سال 212 يا 213 يا 214ق در دومين يا سومين يا سيزدهمين روز ماه رجب، ولادت يافت و برخى نيمه يا 27 يا آخرين روز ذيحجه را روز ولادت آن حضرت دانستهاند. ولادت ايشان در محلى به نام «صربا» يا «صريا» در سه مايلى مدينه بوده است. اين محل، به دست شريف حضرت موسى بن جعفر(ع) احداث شده بود. آنحضرت در سال 220ق در حالى كه فقط شش سال و چند ماه داشت، مسئوليت خطير امامت را عهدهار شد. مدت امامت ايشان، حدود 33 سال بود. |
| | |
| | <div class="mw-ui-button">[[موسوعة الإمام الهادي عليهالسلام|'''ادامه''']]</div> |