قاموس الرجال: تفاوت میان نسخه‌ها

== معرفى اجمالى ==

== ساختار ==

متن اصلى، همانند «تنقيح» متشكل از چهار بخش است:نام‌ها (كه عمده كتاب بدان تخصيص يافته)؛ كنيه‌ها؛ القاب و نام زنان راوى حديث. شوشترى در هر بخش راويان را به ترتيب الفبا آورده و پس از ذكر بخش‌هايى از قول [[مامقانی، عبدالله|مامقانى]]، تعليقات خود را بعد از تعبير «أقول» بيان كرده و اشتباهات وى را در زمينه‌هاى مختلف، از بحث لغوى گرفته تا استنباط رجالى يادآور شده و بر مبناى ديدگاه رجالى خود تصحيح كرده است.

خاتمه نيز شامل 33 مورد از اشكالات شوشترى بر خاتمه «تنقيح» است. در انتهاى آخرين مجلد از «قاموس»، سه رساله مستقل از [[شوشتری، محمد تقی|محمدتقى شوشترى]] به چاپ رسيده است: نخست، «الدر النضير في المكنين بأبي‌بصير» كه در آن اقوال مختلف متقدمان و متأخران در باره كسانى كه مكنّا به ابوبصير بوده‌اند - از جمله: يوسف بن حارث بترى، عبداللّه بن محمد اسدى، ليث بن بخترى مرادى، يحيى بن ابى‌القاسم اسدى - گردآورى شده، ضمن تحقيقى دقيق در مسئله، ادله‌اى براى اثبات اينكه كاربرد مطلق اين كنيه در اسناد روايات به يحيى اسدى اشاره دارد، فراهم آمده است؛ ديگرى، «رسالة في تواريخ النبي و الآل(ص)» كه شامل تحقيقى جامع بر مبناى كتب متقدم شيعه و سنى در باره زمان و مكان ولادت و وفات، مدفن، مادران، زنان و فرزندان چهارده معصوم است. ظاهراً اين رساله، بسط و تفصيل مقدمه سوم كتاب تنقيح است؛ سوم، «رسالة في سهو النبي(ص)».

يكى از خصوصياتى كه ايشان دارد، توجه به يكى از تصحيفات نسخه‌هاست؛ به اين معنا كه در فلان نسخه اين كلمه تصحيف شده و چرا تصحيف شده و چگونه اين لفظ بدين‌گونه درآمده است؟ براى مثال، در جايى به نظر مى‌رسد كه مناسبت ندارد اين جمله اينجا اضافه شده باشد. ايشان علل اضافه بودن آن را ذكر مى‌كند و نشان مى‌دهد كه اين مطلب، عادى و طبيعى است؛ حال آنكه قبل از بيان مناسبت، هيچ به نظر طبيعى نمى‌رسيده است و در اين زمينه قدرت و ذوق فوق‌العاده‌اى از خود نشان داده‌اند.

كتاب، درحالى‌كه كليه متون رجالى‌هاى قدما را در بر دارد و از نقل توثيقات متأخران خوددارى كرده است، در مواردى كه رجالى‌هاى متأخر بر مسائلى دست يافته‌اند كه قدما از آنها غفلت داشته‌اند، آنها را نيز آورده است؛ مثلاً در باره يك راوى، اگر شخصيت‌هاى بزرگى، مانند [[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]] و شيخ بر وثاقت او دست يافته‌اند، هرگز بر توثيقاتى كه دانشمندان متأخر، مانند علامه و ابن داوود انجام داده‌اند، اعتنا نكرده، به همان توثيقات ديرينه اكتفا ورزيده است؛ زيرا توثيقات متأخرين مستند به قدماست. آنگاه كه بر اصل دست يافتيم، ديگر نيازى به ذكر نقل‌هاى دست دوم نيست، ولى آنجا كه متأخرين بر يك سلسله قرائن دست يافته‌اند كه وثاقت و يا ضعف راوى را در مواردى ثابت مى‌كند، به نقل توثيق و يا تضعيف متأخران مى‌پردازد و يا اگر رجاليون متقدم، فردى را در ضمن ترجمه راوى ديگر ذكر كرده‌اند كه غالباً انسان بر چنين ذكر ضمنى متوجه نمى‌شود، درحالى‌كه يك رجالى متأخر بر چنين توثيق ضمنى دست يافته و آن را در فصل مخصوص به آن راوى يادآور شده باشد، توثيق هر دو را نقل مى‌كند، تا حق رجالى متأخر به‌عنوان نخستين فردى كه توثيق راوى را در كلمات قدما به دست آورده است، ادا گردد.

الف) [[تاریخ بغداد|تاريخ بغداد]]، نگارش حافظ ابى‌بكر احمد بن على، معروف به [[خطيب بغدادى]]، متوفاى سنه 463؛

ج. [[تاريخ الطبري، تاريخ الأمم و الملوك|تاريخ طبرى]]: نگارش [[طبری، محمد بن جریر|محمد بن جرير طبرى]]، متوفاى 310 كه يك دوره تاريخ عمومى براى امم و ملوك است و جامع‌ترين تاريخى است كه تا عصر خود نوشته شده است؛

مؤلف، ذوق خاصى در تصحيح محرف‌ها و مصحف‌ها و اغلاط چاپى و خطى كتاب‌ها دارد. شكى نيست كه در كتاب‌هاى تاريخى و رجالى و حديثى تصحيفات و تحريفاتى رخ داده كه بخشى از آن، مستند به خود مؤلف و بخشى ديگر، مربوط به ناسخان كتب در طول تاريخ بوده است و همين اشتباهات است كه سايه ابهام بر يك رشته مسائل افكنده و اشتباهاتى را به دنبال آورده است.