۶۱٬۱۸۹
ویرایش
التشوف إلی رجال التصوف: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '....<ref>' به '.<ref>'
جز (جایگزینی متن - 'الدين' به ' الدين') |
جز (جایگزینی متن - '....<ref>' به '.<ref>') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
'''التشوف إلی رجال التصوف'''، نوشته ابن زیات یوسف بن یحیی تادلی (متوفی 628/627ق) ادیب، فقیه و قاضی مالکی مراکشی، از جمله قدیمی ترین و مشهورترین منابع در شناخت تاریخ دینی مراکش است و اخبار موجود در آن در شناخت انتشار تصوف در مغرب اقصی بسیار مفید است | '''التشوف إلی رجال التصوف'''، نوشته ابن زیات یوسف بن یحیی تادلی (متوفی 628/627ق) ادیب، فقیه و قاضی مالکی مراکشی، از جمله قدیمی ترین و مشهورترین منابع در شناخت تاریخ دینی مراکش است و اخبار موجود در آن در شناخت انتشار تصوف در مغرب اقصی بسیار مفید است.<ref>ر.ک: مقدمه ادولف فور، ص7</ref> | ||
نویسنده، تألیف این کتاب را در شعبان 617 آغاز کرده و در روز جمعه 12 ذی قعده همان سال به پایان رسانیده است. | نویسنده، تألیف این کتاب را در شعبان 617 آغاز کرده و در روز جمعه 12 ذی قعده همان سال به پایان رسانیده است. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
== گزارش محتوا == | == گزارش محتوا == | ||
نویسنده در این کتاب، احوال صالحینی را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه ای با آن پیوند داشته‌اند. ابن زیات در مقدمه کتاب می‌نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسی چیزی نمی‌داند؛ چنان که شخص بی اطلاع گمان می‌برد که در مغرب ولی و وتدی نیست. وی می‌نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده‌های اوست و یا مطالبی است که اسنادی در مورد آنها داشته است و درهرحال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است. از کتاب چنین برمی آید که او خود در زمره صوفیان بوده و گاه مطالبی را از زبان مریدان نقل کرده است | نویسنده در این کتاب، احوال صالحینی را آورده است که مقیم مراکش بوده، یا به گونه ای با آن پیوند داشته‌اند. ابن زیات در مقدمه کتاب می‌نویسد که از اخبار و آثار اولیاءالله در مغرب کسی چیزی نمی‌داند؛ چنان که شخص بی اطلاع گمان می‌برد که در مغرب ولی و وتدی نیست. وی می‌نویسد که آنچه در این کتاب یاد کرده است، یا شنیده‌های اوست و یا مطالبی است که اسنادی در مورد آنها داشته است و درهرحال بر صحیح ترین آنها اعتماد کرده است. از کتاب چنین برمی آید که او خود در زمره صوفیان بوده و گاه مطالبی را از زبان مریدان نقل کرده است.<ref>ر.ک: آصف فکرت، محمد، ص639</ref> | ||
التشوف، مأخذ مصنفین پس از ابن زیات قرار گرفته است؛ از آن جمله ابن ابیزرع، ابن مریم، ناصری، عبدالحق بادسی مؤلف المقصد، احمد تادلی مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانی مؤلف سلوة الأنفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الأبدیة از این کتاب نقل کرده‌اند | التشوف، مأخذ مصنفین پس از ابن زیات قرار گرفته است؛ از آن جمله ابن ابیزرع، ابن مریم، ناصری، عبدالحق بادسی مؤلف المقصد، احمد تادلی مؤلف المغری، ابن عسکر مؤلف دوحة الناشر، محمد کتانی مؤلف سلوة الأنفاس و ابن موقت مؤلف السعادة الأبدیة از این کتاب نقل کرده‌اند.<ref>همان</ref> | ||
این اثر، مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما، فقها، عباد، زهاد و پارسایان و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را می‌توان صوفی خواند. او صوفی را در اصل منسوب به صوفه، قومی از عرب، می‌داند و می‌نویسد که متصوف کسی است که خود را در زی صوفیان درآورد. ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است؛ زیرا إحیاء علوم الدین ابوحامد محمد غزالی آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتی درباره غزالی ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان می‌دهد. ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلی تشوف است، مدخلی در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستی آنان؛ 4. در دیدار و همنشینی آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان، آورده و فصولی نیز بر این مدخل افزوده است. | این اثر، مشتمل بر گزارش احوال شماری از افاضل علما، فقها، عباد، زهاد و پارسایان و جز آنان است. مؤلف عقیده دارد که همه این اشخاص را می‌توان صوفی خواند. او صوفی را در اصل منسوب به صوفه، قومی از عرب، می‌داند و می‌نویسد که متصوف کسی است که خود را در زی صوفیان درآورد. ابن زیات در این کتاب به ایراد اخبار رجال تصوف بسنده کرده و از علوم تصوف چیزی نیاورده است؛ زیرا إحیاء علوم الدین ابوحامد محمد غزالی آن علوم را کاملاً بیان کرده است. او با بیان عباراتی درباره غزالی ارادت خویش را به مقام معنوی وی نشان می‌دهد. ابن زیات پیش از تحریر تراجم اولیا که بخش اصلی تشوف است، مدخلی در 7 باب: 1. در صفت اولیا؛ 2. در حفظ قلوب آنان و ترک منکرات؛ 3. در دوستی آنان؛ 4. در دیدار و همنشینی آنان؛ 5. در حُسن ثنا و قبول آنان بر روی زمین؛ 6. در اثبات احوال آنان؛ 7. در اثبات کرامات آنان، آورده و فصولی نیز بر این مدخل افزوده است. | ||
او «تراجم اولیا» را تبرکاً با نام کسانی که محمد نام داشته‌اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است | او «تراجم اولیا» را تبرکاً با نام کسانی که محمد نام داشته‌اند، آغاز کرده و با همین نام به پایان رسانده است.<ref>همان</ref> | ||
ابن زیات در این کتاب به ذکر کرامات صاحبان ترجمه‌ها پرداخته و از راه رفتن آنان بر روی آب، پریدن در هوا و سخن گفتن مردگان در گور سخن گفته است | ابن زیات در این کتاب به ذکر کرامات صاحبان ترجمه‌ها پرداخته و از راه رفتن آنان بر روی آب، پریدن در هوا و سخن گفتن مردگان در گور سخن گفته است.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
== وضعیت کتاب == | == وضعیت کتاب == | ||
این کتاب، بار اول در 1958م، از طرف معهد الأبحاث العلیا المغربیة به کوشش و تصحیح ادولف فور چاپ شده است. این چاپ که بر اساس نسخه‌های خطی مختلفی تصحیح شده است، در تحقیق دکتر علی عمر اصل قرار گرفته است | این کتاب، بار اول در 1958م، از طرف معهد الأبحاث العلیا المغربیة به کوشش و تصحیح ادولف فور چاپ شده است. این چاپ که بر اساس نسخه‌های خطی مختلفی تصحیح شده است، در تحقیق دکتر علی عمر اصل قرار گرفته است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6</ref> | ||
در انتهای کتاب، فهرست مصادر و فهرست مترجمین بر طبق حروف الفبا ذکر شده است. | در انتهای کتاب، فهرست مصادر و فهرست مترجمین بر طبق حروف الفبا ذکر شده است. | ||