۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'تفسير قمى' به 'تفسير قمى ') |
||
خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
در دنباله مطلب مىنويسند: «بايد دانست آنچه علماى شيعه تفسير نوشتهاند در بيشتر آيات از تفسير شيخ ثقه ابى الحسن [[قمی، علی بن ابراهیم|على بن ابراهيم بن هاشم قمى]] نقل نمودهاند...» و به استدلال بر اين كلام مىپردازد. | در دنباله مطلب مىنويسند: «بايد دانست آنچه علماى شيعه تفسير نوشتهاند در بيشتر آيات از تفسير شيخ ثقه ابى الحسن [[قمی، علی بن ابراهیم|على بن ابراهيم بن هاشم قمى]] نقل نمودهاند...» و به استدلال بر اين كلام مىپردازد. | ||
با توجه به بيان ايشان تفسير جامع ترجمه تفسير قمى مىباشد كه با منابع روايى ديگر آن را تكميل نموده و با ضميمه كردن ترجمه آيات و برخى اطلاعات مختصر، نام آن را تفسير جامع نهاده و منظور، جامع تفسير قمى و روايات كتب روايى شيعه، مىباشد. | با توجه به بيان ايشان تفسير جامع ترجمه [[تفسير القمي|تفسير قمى]] مىباشد كه با منابع روايى ديگر آن را تكميل نموده و با ضميمه كردن ترجمه آيات و برخى اطلاعات مختصر، نام آن را تفسير جامع نهاده و منظور، جامع [[تفسير القمي|تفسير قمى]] و روايات كتب روايى شيعه، مىباشد. | ||
مفسر قبل از آغاز تفسير، مقدماتى را در دوازده بخش ارائه داده كه به ذكر عنوان آنها (براى آشنايى با تفسير و روش و محتويات آن) اكتفا مىكنيم. | مفسر قبل از آغاز تفسير، مقدماتى را در دوازده بخش ارائه داده كه به ذكر عنوان آنها (براى آشنايى با تفسير و روش و محتويات آن) اكتفا مىكنيم. | ||
خط ۹۳: | خط ۹۳: | ||
دوازدهم:كتابهائيكه از آنها روايت مىكنيم. | دوازدهم:كتابهائيكه از آنها روايت مىكنيم. | ||
پس از بيان مقدمات دوازدهگانه به ترجمه مقدمات تفسير قمى مىپردازد. | پس از بيان مقدمات دوازدهگانه به ترجمه مقدمات [[تفسير القمي|تفسير قمى]] مىپردازد. | ||
پيش از اين گذشت كه روش اصلى مفسر در اين تفسير، روش روايى و مأثور است، كه با ذكر روايات اهل بيت(ع) به تفسير آيات و فرازهاى آنها مىپردازد. امّا از نظر ترتيب و ورود و خروج در مباحث، شيوه ايشان بدينگونه است كه: ابتداى سورهها با ذكر نام سوره و احياناً، اشاره به وجه تسميه آن وارد بحث شده، اطلاعاتى راجع به مكى يا مدنى بودن ترتيب نزول، عدد آيات (به شمارش كوفيين و غير آنها)، تعداد كلمات و حروف، ارائه مىدهد، پس از آن به بيان فضيلت سوره و خواص آن مىپردازد. | پيش از اين گذشت كه روش اصلى مفسر در اين تفسير، روش روايى و مأثور است، كه با ذكر روايات اهل بيت(ع) به تفسير آيات و فرازهاى آنها مىپردازد. امّا از نظر ترتيب و ورود و خروج در مباحث، شيوه ايشان بدينگونه است كه: ابتداى سورهها با ذكر نام سوره و احياناً، اشاره به وجه تسميه آن وارد بحث شده، اطلاعاتى راجع به مكى يا مدنى بودن ترتيب نزول، عدد آيات (به شمارش كوفيين و غير آنها)، تعداد كلمات و حروف، ارائه مىدهد، پس از آن به بيان فضيلت سوره و خواص آن مىپردازد. | ||
سپس دسته آيات مورد نظر را مطرح و ترجمه آن را بازگو مىكند. در قسمت بعد به تفسير آيات با كمك روايات مىپردازد و با ذكر منبع روايات و قائل آن ترجمه آن را بدون متن عربى مىآورد. در قسمت سوم، ترجمه تفسير قمى است كه به تناسب دسته آيات، بيان مىگردد. | سپس دسته آيات مورد نظر را مطرح و ترجمه آن را بازگو مىكند. در قسمت بعد به تفسير آيات با كمك روايات مىپردازد و با ذكر منبع روايات و قائل آن ترجمه آن را بدون متن عربى مىآورد. در قسمت سوم، ترجمه [[تفسير القمي|تفسير قمى]] است كه به تناسب دسته آيات، بيان مىگردد. | ||
مفسر به تناسب برخى آيات، از مباحث موضوعى در حد لزوم، غفلت نورزيده و به بيان آن مىپردازد، مانند: بحثى در حقيقت سحر و اقسام آن، عمل مرتاضان، سحر ساحران فرعونى و...كه در ذيل آيه 102 سوره بقره، ج 1، ص 231، مطرح كردهاند. | مفسر به تناسب برخى آيات، از مباحث موضوعى در حد لزوم، غفلت نورزيده و به بيان آن مىپردازد، مانند: بحثى در حقيقت سحر و اقسام آن، عمل مرتاضان، سحر ساحران فرعونى و...كه در ذيل آيه 102 سوره بقره، ج 1، ص 231، مطرح كردهاند. |
ویرایش