۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
فلاسفة الشيعة حياتهم و آراؤهم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' »' به '»'
جز (جایگزینی متن - 'كنز الفوائد' به 'كنز الفوائد ') |
جز (جایگزینی متن - ' »' به '»') |
||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
شهرستانى در كتاب «[[الملل و النحل]]» خود درباره‌اش مى‌گويد: «هشام بن حكم در اصول داراى انديشه‌اى عميق بود و كسى است كه هيچ‌وقت نمى‌توان از بحث‌هاى او با معتزله و ايرادهايى كه بر آنان گرفته است، غافل ماند. اين مرد به‌قدرى توانا بود كه دشمن را مغلوب مى‌ساخت و بهانه‌اى هم به دست دشمن نمى‌داد»... يكى از دلايل شخصيت او، فرموده‌ى [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] درباره اوست كه فرمود: «هشام بن حكم پرچم‌دار حق ما و راهبر گفتار ما و كسى است كه راستى و حقانيت را تأييد مى‌كند و در قبال گفتارهاى باطل دشمنان ما از حق ما دفاع مى‌نمايد. هركس از او و از آثار او پيروى كند از ما پيروى كرده و هركس با او مخالفت كند و سخنان او را منكر شود با ما دشمنى كرده و منكر ما شده است» و...<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص517-518؛ فلاسفة الشيعة، ص633-634</ref> | شهرستانى در كتاب «[[الملل و النحل]]» خود درباره‌اش مى‌گويد: «هشام بن حكم در اصول داراى انديشه‌اى عميق بود و كسى است كه هيچ‌وقت نمى‌توان از بحث‌هاى او با معتزله و ايرادهايى كه بر آنان گرفته است، غافل ماند. اين مرد به‌قدرى توانا بود كه دشمن را مغلوب مى‌ساخت و بهانه‌اى هم به دست دشمن نمى‌داد»... يكى از دلايل شخصيت او، فرموده‌ى [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] درباره اوست كه فرمود: «هشام بن حكم پرچم‌دار حق ما و راهبر گفتار ما و كسى است كه راستى و حقانيت را تأييد مى‌كند و در قبال گفتارهاى باطل دشمنان ما از حق ما دفاع مى‌نمايد. هركس از او و از آثار او پيروى كند از ما پيروى كرده و هركس با او مخالفت كند و سخنان او را منكر شود با ما دشمنى كرده و منكر ما شده است» و...<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص517-518؛ فلاسفة الشيعة، ص633-634</ref> | ||
4. ابوالفتح كراچكى: محمد بن على بن عثمان كراچكى طرابلسى؟ (449ق)، از پيشوايان عصر خود در فقه و كلام و حكمت و طب و فلك و اقسام گوناگون رياضيات بود... كراچكى در نزد بزرگان دوره خود درس خواند و از آنان كسب علم و معرفت كرد و... تأليفات او كتابخانه‌اى عظيم، شامل كليه انواع علوم و فرهنگ‌ها بود. به‌راستى از آن‌همه تأليفات مفيد كه كراچكى از خود به يادگار گذاشته است انسان در تعجب و شگفتى مى‌افتد و اين آثار دلالت دارند كه اين مرد دانشمند تا چه اندازه مى‌كوشيد و چه فكر روشن و مفيدى داشت، اين مؤلفات نشانه شخصيت و نبوغ او در آن دوره است و او رسالت علمى خود را به‌طور كامل و بدون زياده‌روى يا كوتاهى انجام داد... شهرت كراچكى به كتاب «[[كنز الفوائد في حل مشكلات القواعد|كنز الفوائد]] » اوست كه مسائل دقيقى از علم كلام را در بر دارد، از قبيل: اثبات خالق و پيغمبران، حدوث عالم و توحيد، بطلان تسلسل و نقض بر معتزله و اشاعره و ملحدان و... | 4. ابوالفتح كراچكى: محمد بن على بن عثمان كراچكى طرابلسى؟ (449ق)، از پيشوايان عصر خود در فقه و كلام و حكمت و طب و فلك و اقسام گوناگون رياضيات بود... كراچكى در نزد بزرگان دوره خود درس خواند و از آنان كسب علم و معرفت كرد و... تأليفات او كتابخانه‌اى عظيم، شامل كليه انواع علوم و فرهنگ‌ها بود. به‌راستى از آن‌همه تأليفات مفيد كه كراچكى از خود به يادگار گذاشته است انسان در تعجب و شگفتى مى‌افتد و اين آثار دلالت دارند كه اين مرد دانشمند تا چه اندازه مى‌كوشيد و چه فكر روشن و مفيدى داشت، اين مؤلفات نشانه شخصيت و نبوغ او در آن دوره است و او رسالت علمى خود را به‌طور كامل و بدون زياده‌روى يا كوتاهى انجام داد... شهرت كراچكى به كتاب «[[كنز الفوائد في حل مشكلات القواعد|كنز الفوائد]]» اوست كه مسائل دقيقى از علم كلام را در بر دارد، از قبيل: اثبات خالق و پيغمبران، حدوث عالم و توحيد، بطلان تسلسل و نقض بر معتزله و اشاعره و ملحدان و... | ||
اينك قسمت‌هايى از كتاب او «[[كنز الفوائد في حل مشكلات القواعد|كنز الفوائد]] » را در موارد كلامى و فلسفى كه نشان‌دهنده افكار و هدف‌هاى كراچكى است، نقل مى‌كنيم؛ كلام درباره اينكه حوادث را ابتدا و سرآغازى است: «... از امورى كه دلالت دارد بر آنكه حوادث گذشته را ناچار سرآغازى بوده است، اين است كه در هر وقتى از اوقات زمان خود كه باشيم در حقيقت ميان آخر زمان گذشته و اول زمان آينده هستيم و به‌طور قطع آخر زمان گذشته را كه يكى از دو طرف آن است مى‌دانيم و درعين‌حال علم قطعى داريم كه حوادثى كه مثلا در صد سال بعد رخ مى‌دهد سبب آن خواهد شد كه بر تعداد حوادث گذشته بيفزايد و بر شماره آن اضافه كند؛ بنابراين معلوم مى‌شود كه قبل از زياد شدن، عدد حوادث گذشته كمتر بوده و پس از افزودن حوادث يك‌ساله بيشتر شده است و همين امر دلالت دارد كه عدد گذشته داراى نهايت و دو طرف آن محصور است؛ زيرا اگر نهايت نداشت، عقول انسانى نمى‌توانست در آنها تصور كثرت كند و با اين بيان صحت گفتار ما ظاهر مى‌شود كه تعداد حوادث گذشته تا صد سال بعد بيشتر از آن خواهد بود كه امروزه هست»<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص96-98؛ فلاسفة الشيعة، ص496-498</ref> | اينك قسمت‌هايى از كتاب او «[[كنز الفوائد في حل مشكلات القواعد|كنز الفوائد]]» را در موارد كلامى و فلسفى كه نشان‌دهنده افكار و هدف‌هاى كراچكى است، نقل مى‌كنيم؛ كلام درباره اينكه حوادث را ابتدا و سرآغازى است: «... از امورى كه دلالت دارد بر آنكه حوادث گذشته را ناچار سرآغازى بوده است، اين است كه در هر وقتى از اوقات زمان خود كه باشيم در حقيقت ميان آخر زمان گذشته و اول زمان آينده هستيم و به‌طور قطع آخر زمان گذشته را كه يكى از دو طرف آن است مى‌دانيم و درعين‌حال علم قطعى داريم كه حوادثى كه مثلا در صد سال بعد رخ مى‌دهد سبب آن خواهد شد كه بر تعداد حوادث گذشته بيفزايد و بر شماره آن اضافه كند؛ بنابراين معلوم مى‌شود كه قبل از زياد شدن، عدد حوادث گذشته كمتر بوده و پس از افزودن حوادث يك‌ساله بيشتر شده است و همين امر دلالت دارد كه عدد گذشته داراى نهايت و دو طرف آن محصور است؛ زيرا اگر نهايت نداشت، عقول انسانى نمى‌توانست در آنها تصور كثرت كند و با اين بيان صحت گفتار ما ظاهر مى‌شود كه تعداد حوادث گذشته تا صد سال بعد بيشتر از آن خواهد بود كه امروزه هست»<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص96-98؛ فلاسفة الشيعة، ص496-498</ref> | ||
5. بيشتر كسانى كه شرح حال [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] را نوشته‌اند مؤكدا او را شيعه‌مذهب مى‌دانند. صدر، در كتاب خود «تأسيس الشيعة» و سيد خونسارى در «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» به تشيع او تصريح كرده‌اند و آقاى رحيم‌زاده [[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]] در كتاب خود «[[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]»، كه توسط على بصرى به عربى ترجمه شده است، چنين آورده كه ابونصر [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]]، شيعه بوده و ملازمت او را با سيف‌الدوله به اين علت مى‌داند كه هر دو شيعه‌مذهب بودند و نيز [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] به سيف‌الدوله وصيت كرد كه به روش شيعيان بر جنازه‌اش نماز بخواند و كفن و دفنش كند...<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص403 و مقايسه شود با فلاسفة الشيعة، ص576</ref> | 5. بيشتر كسانى كه شرح حال [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] را نوشته‌اند مؤكدا او را شيعه‌مذهب مى‌دانند. صدر، در كتاب خود «تأسيس الشيعة» و سيد خونسارى در «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» به تشيع او تصريح كرده‌اند و آقاى رحيم‌زاده [[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]] در كتاب خود «[[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]»، كه توسط على بصرى به عربى ترجمه شده است، چنين آورده كه ابونصر [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]]، شيعه بوده و ملازمت او را با سيف‌الدوله به اين علت مى‌داند كه هر دو شيعه‌مذهب بودند و نيز [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] به سيف‌الدوله وصيت كرد كه به روش شيعيان بر جنازه‌اش نماز بخواند و كفن و دفنش كند...<ref>ر.ك: فلاسفه شيعه، ص403 و مقايسه شود با فلاسفة الشيعة، ص576</ref> | ||