۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
منهاج السنة المحمدية في الرد علی منهاج ابن تیمیة: تفاوت میان نسخه‌ها
منهاج السنة المحمدية في الرد علی منهاج ابن تیمیة (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۸:۱۶
، ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'علامه امینی' به 'علامه امینی '
جز (جایگزینی متن - 'حاکم نیشابوری' به 'حاکم نیشابوری ') |
جز (جایگزینی متن - 'علامه امینی' به 'علامه امینی ') |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
آیه تصدق به خاتم ازجمله آیاتی است که مورد شبهه واقع شده است: «إِنَّمَا وَلِيُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَ هُمْ رَاکِعُونَ» ﴿المائدة: 55﴾؛ ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده‌اند : همان كسانى كه نماز برپا مىدارند و در حال ركوع زكات مىدهند. | آیه تصدق به خاتم ازجمله آیاتی است که مورد شبهه واقع شده است: «إِنَّمَا وَلِيُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَ هُمْ رَاکِعُونَ» ﴿المائدة: 55﴾؛ ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده‌اند : همان كسانى كه نماز برپا مىدارند و در حال ركوع زكات مىدهند. | ||
ابن تیمیه در شبهه‌اش ارتباط این آیه با [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] را انکار کرده و می‌نویسد «الذین» در این آیه به صیغه جمع است و علی مفرد است. نویسنده در پاسخ می‌نویسد: اسلوب مورد خطاب قرار دادن مفرد به صیغه جمع در زبان عربی شایع است. علامه امینی در کتاب الغدیر تأکید می‌کند که نمونه‌های بسیاری در قرآن کریم برای این موضوع وجود دارد؛ به‌عنوان‌مثال در رابطه با آیه «َلقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِيَاءُ» ﴿آلعمران: 181﴾؛ «مسلماً خداوند، سخن كسانى را كه گفتند : «خدا نيازمند است و ما توانگريم»، شنيد». چنین گفته شده که گوینده این کلام حیی بن اخطب یا فنحاص بن عازوراء بوده است. و یا در آیه «وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ» (التوبة: ۶۱) که درباره یکی از منافقین نازل شده است، چنین است<ref>ر.ک: همان، ج1، ص248-247</ref> | ابن تیمیه در شبهه‌اش ارتباط این آیه با [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] را انکار کرده و می‌نویسد «الذین» در این آیه به صیغه جمع است و علی مفرد است. نویسنده در پاسخ می‌نویسد: اسلوب مورد خطاب قرار دادن مفرد به صیغه جمع در زبان عربی شایع است. [[امینی نجفی، عبدالحسین|علامه امینی]] در کتاب الغدیر تأکید می‌کند که نمونه‌های بسیاری در قرآن کریم برای این موضوع وجود دارد؛ به‌عنوان‌مثال در رابطه با آیه «َلقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِيَاءُ» ﴿آلعمران: 181﴾؛ «مسلماً خداوند، سخن كسانى را كه گفتند : «خدا نيازمند است و ما توانگريم»، شنيد». چنین گفته شده که گوینده این کلام حیی بن اخطب یا فنحاص بن عازوراء بوده است. و یا در آیه «وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ» (التوبة: ۶۱) که درباره یکی از منافقین نازل شده است، چنین است<ref>ر.ک: همان، ج1، ص248-247</ref> | ||
او در یکی دیگر از اتهاماتش «حدیث علی مع الحق و الحق معه یدور حیث دار» را دروغ دانسته است. او معتقد است که احدی این حدیث را از نبی اکرم(ص) به سند صحیح و حتی ضعیف روایت نکرده است. او سپس چنین ادامه می‌دهد که حق تنها به گرد نبی(ص) می‌چرخد و اگر به گرد علی بچرخد لازم می‌آید که او نیز مانند نبی(ص) معصوم باشد. نویسنده از این شبهه چنین پاسخ می‌دهد: بخش آخر سخن ابن تیمیه که می‌گوید از این حدیث عصمت علی(ع) لازم می‌آید صحیح است و آن حضرت همانند پیامبر(ص) معصوم بود و این حدیث دلالت بر عصمت او می‌کند. اما در رابطه با بخش اول کلام ابن تیمیه که او این روایت را از احدی نشنیده است، کذب آشکار است. زیرا ابن مردویه و هیثمی این روایت را در آثارشان آورده‌اند و این خود دلیل روشنی بر وجود این روایت در کتب اهل سنت است؛ هرچند که حدیث مذکور در برخی الفاظ در آن منابع متفاوت باشد<ref>ر.ک: همان، ص 404-403</ref> | او در یکی دیگر از اتهاماتش «حدیث علی مع الحق و الحق معه یدور حیث دار» را دروغ دانسته است. او معتقد است که احدی این حدیث را از نبی اکرم(ص) به سند صحیح و حتی ضعیف روایت نکرده است. او سپس چنین ادامه می‌دهد که حق تنها به گرد نبی(ص) می‌چرخد و اگر به گرد علی بچرخد لازم می‌آید که او نیز مانند نبی(ص) معصوم باشد. نویسنده از این شبهه چنین پاسخ می‌دهد: بخش آخر سخن ابن تیمیه که می‌گوید از این حدیث عصمت علی(ع) لازم می‌آید صحیح است و آن حضرت همانند پیامبر(ص) معصوم بود و این حدیث دلالت بر عصمت او می‌کند. اما در رابطه با بخش اول کلام ابن تیمیه که او این روایت را از احدی نشنیده است، کذب آشکار است. زیرا ابن مردویه و هیثمی این روایت را در آثارشان آورده‌اند و این خود دلیل روشنی بر وجود این روایت در کتب اهل سنت است؛ هرچند که حدیث مذکور در برخی الفاظ در آن منابع متفاوت باشد<ref>ر.ک: همان، ص 404-403</ref> | ||