پرش به محتوا

آداب و احکام تلاوت قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'آیت‌الله محمدهادی معرفت' به 'آیت‌الله محمدهادی معرفت '
جز (جایگزینی متن - 'تحریر الأحکام علی شريعة الإمامیة' به 'تحریر الأحکام علی شريعة الإمامیة ')
جز (جایگزینی متن - 'آیت‌الله محمدهادی معرفت' به 'آیت‌الله محمدهادی معرفت ')
خط ۶۶: خط ۶۶:
او حکم استحباب مؤکد مسواک زدن و استحباب روبه‌قبله نشستن برای تلاوت قرآن بعید نمی‌داند و استعاذه قبل از تلاوت را هم مستحب می‌شمارد.<ref>ر.ک: همان، ص200-203</ref>  
او حکم استحباب مؤکد مسواک زدن و استحباب روبه‌قبله نشستن برای تلاوت قرآن بعید نمی‌داند و استعاذه قبل از تلاوت را هم مستحب می‌شمارد.<ref>ر.ک: همان، ص200-203</ref>  


نویسنده در تسمیه (گفتن بسم‌الله الرحمن الرحیم) می‌نویسد: «آیت‌الله محمدهادی معرفت در کتاب آموزش علوم قرآنى دراین‌باره مى‌فرمایند: ترتیب، نظم و تعداد آیات در هر سوره به دستور پیامبر اکرم(ص) بوده است و از امور توقیفى است، هر سوره با فرود آمدن بسم‌الله‌ الرحْمنِ‌ الرحِیمِ‌، آغاز مى‌شود و آیات به ترتیب نزول در آن ثبت مى‌گردید، تا موقعى که بسم‌الله دیگرى نازل مى‌شد و سوره دیگرى آغاز مى‌گردید. این نظم طبیعى آیات و رویه معمولى ثبت آن‌ها بود: پس بنابر نظر علامه، فلسفه وجودى بسم‌الله‌ الرحْمنِ‌ الرحِیمِ‌، علامت بودن است. علامتى براى آغاز و پایان سوره‌ها.»<ref>ر.ک: همان، ص204</ref> سپس به‌عنوان نمونه، فتاوای برخی علما مبنی بر جزء سوره بودن بسم‌الله و وجوب قراءت آن را ذکر می‌کند. او در ادامه ذکر احکام در حکم صحت قراءت، با تقسیم قراءت به روخوانی، روان‌خوانی و تجوید بیان می‌کند که به فتوای سید یزدی اشاره می‌کند. ایشان دراین‌باره می‌گوید: در صورت اخلال به بناء و اعراب کلمه، به‌گونه‌ای که آن کلمه از وزن بناء خود خارج شود، قرائت باطل است.<ref>ر.ک: همان، ص205-207</ref>
نویسنده در تسمیه (گفتن بسم‌الله الرحمن الرحیم) می‌نویسد: «[[معرفت، محمد هادی|آیت‌الله محمدهادی معرفت]]  در کتاب آموزش علوم قرآنى دراین‌باره مى‌فرمایند: ترتیب، نظم و تعداد آیات در هر سوره به دستور پیامبر اکرم(ص) بوده است و از امور توقیفى است، هر سوره با فرود آمدن بسم‌الله‌ الرحْمنِ‌ الرحِیمِ‌، آغاز مى‌شود و آیات به ترتیب نزول در آن ثبت مى‌گردید، تا موقعى که بسم‌الله دیگرى نازل مى‌شد و سوره دیگرى آغاز مى‌گردید. این نظم طبیعى آیات و رویه معمولى ثبت آن‌ها بود: پس بنابر نظر علامه، فلسفه وجودى بسم‌الله‌ الرحْمنِ‌ الرحِیمِ‌، علامت بودن است. علامتى براى آغاز و پایان سوره‌ها.»<ref>ر.ک: همان، ص204</ref> سپس به‌عنوان نمونه، فتاوای برخی علما مبنی بر جزء سوره بودن بسم‌الله و وجوب قراءت آن را ذکر می‌کند. او در ادامه ذکر احکام در حکم صحت قراءت، با تقسیم قراءت به روخوانی، روان‌خوانی و تجوید بیان می‌کند که به فتوای سید یزدی اشاره می‌کند. ایشان دراین‌باره می‌گوید: در صورت اخلال به بناء و اعراب کلمه، به‌گونه‌ای که آن کلمه از وزن بناء خود خارج شود، قرائت باطل است.<ref>ر.ک: همان، ص205-207</ref>


ادامه مباحث این فصل از این بخش در بیان احکام استحباب مؤکد قراءت از روی مصحف هرچند برای کسانی که حافظ قرآن هستند، تأکید بر قراءت قرآن با لحن عربی، ترتیل، صوت حسن و حزین خوانی، لزوم تفکر و خضوع و خشوع در تلاوت قرآن، جواز قرائت به قرائات سبع در نماز، وجوب سکوت (انصات) برای گوش کردن قرآن، و بررسی حکم زنان و کودکان و دیوانگان و افراد لال و همچنین بررسی احکام لباس قاری و تالی است.<ref>ر.ک: همان، ص207-217</ref>
ادامه مباحث این فصل از این بخش در بیان احکام استحباب مؤکد قراءت از روی مصحف هرچند برای کسانی که حافظ قرآن هستند، تأکید بر قراءت قرآن با لحن عربی، ترتیل، صوت حسن و حزین خوانی، لزوم تفکر و خضوع و خشوع در تلاوت قرآن، جواز قرائت به قرائات سبع در نماز، وجوب سکوت (انصات) برای گوش کردن قرآن، و بررسی حکم زنان و کودکان و دیوانگان و افراد لال و همچنین بررسی احکام لباس قاری و تالی است.<ref>ر.ک: همان، ص207-217</ref>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش