۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ولایت اقربین در غدیر خم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'حضرت علی(ع)' به 'حضرت علی(ع) '
جز (جایگزینی متن - '</ref>.' به '</ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'حضرت علی(ع)' به 'حضرت علی(ع) ') |
||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
مؤلف در ابتدا با مراجعه به منابع لغوی، همچون [[لسان العرب]] و قاموس المحيط و اقوال عالمانی چون [[مفید، محمد بن محمد|شیخ مفید]] ، ابن خلدون، شهرستانی و بسیاری دیگر، معنای لغوی و اصطلاحی شیعه را بازگو کرده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص33 تا 36</ref> سپس می‌گوید: اولین کسی که اسم شیعه را بر پیرو، یا پیروان الهی و مکتب توحید اطلاق کرده، خداوند است<ref>ر.ک: همان، ص36</ref> | مؤلف در ابتدا با مراجعه به منابع لغوی، همچون [[لسان العرب]] و قاموس المحيط و اقوال عالمانی چون [[مفید، محمد بن محمد|شیخ مفید]] ، ابن خلدون، شهرستانی و بسیاری دیگر، معنای لغوی و اصطلاحی شیعه را بازگو کرده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص33 تا 36</ref> سپس می‌گوید: اولین کسی که اسم شیعه را بر پیرو، یا پیروان الهی و مکتب توحید اطلاق کرده، خداوند است<ref>ر.ک: همان، ص36</ref> | ||
به اعتقاد نویسنده، بذر اولیه تشیع را خداوند در قرآن کریم نشانده و پیامبر اکرم(ص) در طول دوران رسالتش آن را آبیاری کرده است؛ چنان‌که سیوطی در الدر المنثور می‌گوید: حضرت علی(ع) در زمان پیامبر(ص) به «خير البرية» معروف شده بود<ref>ر.ک: همان، ص37</ref> | به اعتقاد نویسنده، بذر اولیه تشیع را خداوند در قرآن کریم نشانده و پیامبر اکرم(ص) در طول دوران رسالتش آن را آبیاری کرده است؛ چنان‌که سیوطی در الدر المنثور می‌گوید: [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] در زمان پیامبر(ص) به «خير البرية» معروف شده بود<ref>ر.ک: همان، ص37</ref> | ||
سیوطی در جای دیگر از ابن مردویه از علی(ع) نقل می‌کند که پیامبر اکرم(ص) به من فرمود: آیا این سخن خدا را نشنیده‌ای که می‌فرماید: کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند بهترین مخلوقاتند؟ این تو و شیعیان تو هستید و وعده‌گاه من و شما کنار حوض کوثر است؛ هنگامی که من برای حساب امت‌ها می‌آیم و شما دعوت می‌شوید، درحالی‌که پیشانی‌سفید و شناخته‌شده‌اید<ref>همان، ص39</ref> | سیوطی در جای دیگر از ابن مردویه از علی(ع) نقل می‌کند که پیامبر اکرم(ص) به من فرمود: آیا این سخن خدا را نشنیده‌ای که می‌فرماید: کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند بهترین مخلوقاتند؟ این تو و شیعیان تو هستید و وعده‌گاه من و شما کنار حوض کوثر است؛ هنگامی که من برای حساب امت‌ها می‌آیم و شما دعوت می‌شوید، درحالی‌که پیشانی‌سفید و شناخته‌شده‌اید<ref>همان، ص39</ref> | ||
| خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
آیات «تبلیغ»، «اکمال» و «سؤال (سأل سائل بعذاب واقع)» سه آیه‌ای هستند که مؤلف برای اثبات مدعای خود مبنی بر خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی(ع) بعد از پیامبر(ص) می‌آورد. در ذیل آیه تبلیغ، حدیث غدیر، اهمیت این حدیث، صحابه‌ای که این روایت را نقل کرده‌اند به‌همراه خلاصه‌ای از جریان غدیر آمده است<ref>ر.ک: همان، ص68 تا 82</ref> | آیات «تبلیغ»، «اکمال» و «سؤال (سأل سائل بعذاب واقع)» سه آیه‌ای هستند که مؤلف برای اثبات مدعای خود مبنی بر خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی(ع) بعد از پیامبر(ص) می‌آورد. در ذیل آیه تبلیغ، حدیث غدیر، اهمیت این حدیث، صحابه‌ای که این روایت را نقل کرده‌اند به‌همراه خلاصه‌ای از جریان غدیر آمده است<ref>ر.ک: همان، ص68 تا 82</ref> | ||
نویسنده در فصل چهارم به آیاتی درباره فضائل حضرت علی(ع) اشاره می‌کند. وی در این‌باره می‌گوید: آیات فضائل گرچه مسئله ولایت و خلافت را مستقیا بازگو نمی‌کنند، ولی فضایل و امتیازاتی را برای علی بن ابی‌طالب(ع) بیان می‌کنند که دیگران از آنها برخوردار نیستند و آن فضایل، حساب علی(ع) را از دیگران جدا می‌سازد؛ به‌نحوی که با ضمیمه یک مقدمه عقلی منحصرا ولایت و خلافت را برای آن حضرت اثبات می‌کند و آن این است که عقل و عقلای عالم می‌گویند: تقدیم مفضول بر افضل قبیح است<ref>ر.ک: همان، ص121</ref> | نویسنده در فصل چهارم به آیاتی درباره فضائل [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] اشاره می‌کند. وی در این‌باره می‌گوید: آیات فضائل گرچه مسئله ولایت و خلافت را مستقیا بازگو نمی‌کنند، ولی فضایل و امتیازاتی را برای علی بن ابی‌طالب(ع) بیان می‌کنند که دیگران از آنها برخوردار نیستند و آن فضایل، حساب علی(ع) را از دیگران جدا می‌سازد؛ به‌نحوی که با ضمیمه یک مقدمه عقلی منحصرا ولایت و خلافت را برای آن حضرت اثبات می‌کند و آن این است که عقل و عقلای عالم می‌گویند: تقدیم مفضول بر افضل قبیح است<ref>ر.ک: همان، ص121</ref> | ||
مؤلف در این فصل از کتاب، آیه «انذار» را گواه مدعای خود آورده است. ایشان شأن نزول این آیه را به‌همراه روایاتی از اهل سنت در تأیید نظر خود ذکر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص122</ref> | مؤلف در این فصل از کتاب، آیه «انذار» را گواه مدعای خود آورده است. ایشان شأن نزول این آیه را به‌همراه روایاتی از اهل سنت در تأیید نظر خود ذکر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص122</ref> | ||