الفصول المهمة في صلاة أبي‌بكر (في مرض رسول‌الله(ص)): تفاوت میان نسخه‌ها

فصل اول کتاب، به قلم سید امیرمحمد قزوینی کاظمی است. مطالب این فصل با عنوان «حديث صلاة أبي‌بكر غير صحيح» در نقض الصواعق المحرقة نوشته شده است. علمای اهل سنت می‌گویند: پیامبر(ص) در بیماری خویش، ابوبکر را برای امامت جماعت مسلمین معین نمود؛ بنابراین وقتی به امامت او در امر دین راضی شد، به طریق اولی به امامت وی در امر دنیا راضی است. آقای قزوینی کاظمی در این فصل، این مطلب را نقد کرده و به‌مناسبت در احادیث عایشه مناقشه نموده است. وی معتقد است: بر فرض که بپذیریم ابوبکر امام جماعت مسلمین شده، این عایشه بوده که در زمان مریضی رسول خدا(ص) به بلال امر کرد که ابوبکر را به امامت بگمارد، نه پیامبر.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص10-22</ref>

فصل دوم را شیخ زین‌الدین عاملی نباطی بیاضی با عنوان «رد الشبهات الواردة» در باب چهاردهم جلد سوم «الصراط المستقيم» نوشته است. او در این فصل از عدم صحت روایات دال بر امامت ابوبکر در نماز و نیز از تخلف شیخین از سپاه اسامه سخن گفته است.<ref>ر.ک: همان، ص23-32</ref>

فصل سوم به قلم [[حسینی میلانی، علی|سید علی حسینی میلانی]]  با عنوان «رسالة في صلاة أبي‌بكر» در «الرسائل العشرة في الأحاديث الموضوعة في كتب السنة» آمده است. میلانی در سند احادیث عایشه مناقشه کرده و با استفاده از رجالیان عامه بطلان این احادیث را اثبات کرده است. او همچنین در تمامی احادیثی که اهل تسنن در امامت به آن‌ها استناد می‌کنند مناقشه کرده و ثابت کرده است که ابوبکر در زمان وفات رسول خدا(ص) اصلا در مدینه نبود.<ref>ر.ک: همان، ص33-71</ref>

مطالب فصل چهارم را می‌توان در جلد سوم «تلخيص الشافي» شیخ‌الطائفه ابوجعفر طوسی با عنوان «صلاة أبي‌بكر في مرض النبي(ص)» یافت. شیخ طوسی در این نوشته امامت ابوبکر را به بحث گذاشته و درباره نماز او در مریضی رسول‌الله(ص) و تمامی روایاتی که درباره امامت او وارد شده‌اند، به‌ویژه در «أصحابي كالنجوم» ، مناقشه کرده و بطلان همه آنها را ثابت کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص72-107</ref>

فصل پنجم کتاب، حدیث مفصلی از حذیفة بن یمان، صحابی رسول‌الله(ص) است که در آن نفاق برخی از صحابه و خیانت آنان و نقشه قتل رسول‌الله به دست آنان در عقبه و حیله و مکر آنان در سقیفه بنی‌ساعده به هدف دور کردن مردم از اهل‌بیت(ع) بیان شده است. در این فصل درباره سپاه اسامه و آیات نفاق هم صحبت شده است.<ref>ر.ک: همان، ص108-144</ref>

فصل ششم، نگاشته آیت‌الله محمدحسن مظفر است که با عنوان «مناقشة ما رواه الجمهور في حق الصحابة و أحاديث الحوض» در قسم دوم از جزء سوم «دلائل الصدق» آمده است. علامه مظفر در این بخش، از نفاق منافقین صحابه و پاسنگینی آنان در جنگ‌ها و فرارشان از حمله در حنین سخن می‌گوید و در این‌باره به احادیث حوض که در کتب صحاح معروف است استشهاد می‌کند. او همچنین از ترک نماز جمعه بعضی از صحابه و به سراغ تجارت و لهو رفتنشان، اتهامشان به رسول‌الله در صدقات، مخالفت‌های عمر با پیامبر(ص) در حج تمتع و نسبت هذیان از جانب او به ساحت معصوم ایشان، عزل ابوبکر به دست پیامبر خدا(ص) از رساندن پیام برائت به اهل مکه، اعطای رایت در خیبر به علی(ع) پس از شکست و عقب‌نشینی ابوبکر و عمر و... صحبت می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص145-199</ref>

فصل هفتم، با عنوان «عدم صلاحية الأمم، الاختيار في الإمامة» از «الطرائف» سید بن طاوس است. سید رضی‌الدین علی بن موسی طاوس، در این فصل در انتخابی بودن امر امامت مناقشه کرده و بیان می‌کند که مردم صلاحیت انتخاب امام را ندارند. او مخالفت‌های برخی از صحابه با نصوص قرآن کریم را بیان می‌کند و متذکر عزم پیامبر بر تأکید بر وصایت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]  در مرض موت آن حضرت می‌شود و منع عمر از این کار و نسبت هذیان به پیامبر خدا(ص) توسط او را بیان می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص200-234</ref>

فصل هشتم، از شیخ ابوالفتح محمد بن علی کراجکی طرابلسی است. این متن در «كتاب التعجب» آمده است. کراجکی در این بخش تأکید می‌کند که رسول خدا در موارد متعددی در زمان حیاتش به خلافت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]  وصیت و سفارش کرده. وی از امارت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]  به دست رسول‌الله(ص) در تمامی جنگ‌ها (به‌جز تبوک) سخن می‌گوید و بطلان اختیار در قبال نص را ثابت می‌کند؛ یعنی نشان می‌دهد در جایی که نص از جانب خدا بر امارت و ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب(ع) هست دیگر جایی برای اختیار و انتخاب شخص دیگر به دست مردم باقی نمی‌ماند.<ref>ر.ک: همان، ص235-298</ref>

فصل نهم از [[امینی نجفی، عبدالحسین|علامه امینی]]  در «الغدير» است. او به‌طور مفصل از حوادث انقلاب و ارتدادی که بعد از رسول‌الله(ص) حادث شد می‎نویسد. از بیعت اجباری [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] ، به آتش کشیدن خانه فاطمه زهرا(س) و... سخن می‌گوید. او فهرستی از این وقایع را با استناد به حقایق تاریخی از منابع موثق عامه بیان می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص299-316</ref>

فصل دهم، از سید حامد حسین موسوی هندی با عنوان «في الفضائل المكذوبة للصحابة و مناقشتها» نوشته شده. او در این بخش، چهل حدیث جعلی درباره فضائل صحابه را بیان کرده است. میر حامد حسین این احادیث را افترا به رسول‌الله(ص) می‌داند و در سند آنها با استناد به روایت ثقات علمای رجال عامه خدشه کرده و این روایات را ابطال و رد می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص317-425</ref>

فصل یازدهم از علامه حلی با عنوان «في إثبات الولاية لأميرالمؤمنين(ع)» است. او در چهار بخش، بیان می‌کند که پیامبر اسلام(ص) به جانشینی [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]  پس از خودشان وصیت کرده‌اند و در انتهای مطلب، حدیث غدیر و اسانید و راویان و مصادر مفصلش از عامه و خاصه را ذکر می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص426-470</ref>

فصل دوازدهم کتاب، به قلم سید عبدالحسین شرف‌الدین موسوی عاملی، است که در آن چهل حدیث موثق را از مصادر عامه که نص در ولایت امیرالمؤمنین علی(ع) هستند ذکر می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص471-485</ref>

فهرست مطالب و منابع و مآخذ در انتهای کتاب ذکر شده‌اند. نویسنده در استخراج مصادر کتاب و شماره صفحات آنها بر چاپ‌های قدیمی که در دسترسش بوده، به‌ویژه چاپ اول الغدير [[امینی نجفی، عبدالحسین|علامه امینی]] ، إحقاق الحق آیت‌الله مرعشی نجفی، فیروزآبادی، تحقیقات محمودی و... اعتماد کرده است.<ref>ر.ک: فهرست منابع کتاب، ص493</ref>