جمهرة نسب قریش و أخبارها: تفاوت میان نسخه‌ها

این کتاب، از اولین تألیفاتی است که در آن زبیر بن بکار به انساب اهتمام ورزیده و مشتمل بر مطالب دقیق و اشعار فراوان بوده و از منابعی است که حاوی بیشترین اخبار است<ref>ر.ک: الجراخ، عباس ‌هانی، ص496</ref>.

خوانندگان این کتاب را از زمانی شناختند که مرحوم شیخ محمود شاکر جزء اول از آن را در قاهره در سال 1381ق تحقیق نمود. فضیلت این کار از آن شیخ جلیل حمد الجاسر است که نسخه خطی این اثر را در اختیار شیخ محمود قرار داد. از آن زمان نیاز ضروری به نشر بخش باقی مانده از آن وجود داشت، اما سال‌ها گذشت و این کار اتفاق نیفتاد؛ چراکه شاکر مشغول به تحقیق کتاب‌های دیگری بود. بعد از وفات شیخ محمود، شیخ جاسر با خانواده شیخ محمود تماس گرفته و نوشته‌های او را به دست آورد و به همراه جزء اول منتشر نمود تااینکه کتاب به صورت کامل در اختیار خواننده قرار گیرد<ref>ر.ک: همان، ص469</ref>.

تألیف کتب انساب در نخستین مراحل خود برپایه نسبت به پدران و مادران و قبیله بوده است. کتاب حاضر نیز همانند نسب قریش مصعب زیبری (236-156)، جمهرة أنساب العرب ابن حزم ‌اندلسی (456-384) و أنساب الأشراف بلاذری (م 279) بر همین مبنا نوشته شده است<ref>ر.ک: آیت الله زاده شیرازی، مرتضی، ص70-69</ref>.

افراط معاویه در دشمنی با امیرالمؤمنین علی(ع) به حدّی رسید که چون جمعی از بنی امیه نزد او رفتند و گفتند: تو به آرزوی خود رسیدی، از این پس دست از ناسزاگویی به این مرد (مقصود، امیر المؤمنین (ع) است) بردار. گفت: قسم به خدا! تا هنگامی که کودکان با این ناسزاگویی بزرگ شوند و پیران به فرتوتی برسند، هیچ گاه فضیلتی برای او نباید ذکر شود. امّا اراده خداوند، جز این بود. بنا به نقل زبیر بن بکار، عبداللّه بن عروه فرزندان خود را گرد آورد، سپس گفت:‌ای فرزندان من! خداوند هیچ چیزی را بنا نکرد که پس از زمانی آن را ویران ساخته باشد و اینکه مردم هرگز چیزی را بنا نکردند، جز اینکه آن را ویران کردند و نیز اینکه بنی امیه از زمان معاویه تا امروز (نیمه اوّل قرن دوم هجری) خواستند شرف و مقام علی را خراب کنند و از میان ببرند، امّا خداوند شرف و فضیلت و محبّت او را در دل‌های مؤمنین افزون ساخت.‌ای فرزندان من، علی را دشنام ندهید!<ref>ر.ک: فقیهی، علی اصغر، ص24؛ متن کتاب، ج1، ص300، شماره 474</ref>.

کتاب حاوی اغلاط فراوانی است که عبدالله بن ناصر الوهیبی بسیاری از آنها را استخراج و به همراه صحیح آن در مقاله‌ای منتشر کرده است<ref>الوهیبی، عبدالله بن ناصر، ص406-389</ref>.

محقق کتاب آیات قرآنی را در متن ذکر کرده است. عباس ‌هانی الجراخ چنین نوشته که» بهتر آن بود که در پاورقی ذکر می‌شد؛ چراکه متن حق مؤلف است «<ref>ر.ک: الجراخ، عباس ‌هانی، ص473</ref>. این در صورتی است که خواننده به اشتباه آن را از مؤلف بداند، اما محقق اثر، آدرس آیات را در کروشه ذکر کرده که از اشتباه خواننده مانع می‌شود.