فخر دوران: تفاوت میان نسخه‌ها

نويسنده در اين اثر، با قلمى شيوا، به بيان نكاتى مهم و معرفت‌بخش از سيره، زندگانى، دوران زعامت و ابعاد شخصيتى [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] پرداخته است <ref>ر.ك: اخبار علمى-فرهنگى، 1391، ص183</ref>.

در مقدمه، به موضوع كتاب اشاره شده است <ref>مقدمه، ص7</ref>.

بخش اول كتاب، مشتمل بر پيامى است كه در سال 1432ق، به‌مناسبت سالروز رحلت [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] توسط معظم‌له صادر شده است كه بيانگر نمونه‌هايى از مكارم و فضايل اخلاق، مقام والاى علمى و نمونه‌هايى از احترام علماى ديگر به آن مرحوم مى‌باشد <ref>اخبار علمى-فرهنگى، 1391، ص183</ref>.

بيم از خداوند، دورى از دنياطلبى، تجلى صفات متقين، دقت در صرف بيت‌المال، ساده‌زيستى، احترام به بزرگان، اهتمام به مستحبات، احترام به خادمان دين، دفاع از مكتب، تسلط بر آراى فرق و مذاهب، تسلط بر علم رجال و دفاع از حق در برابر دوستداران، از جمله مواردى است كه در اين پيام، در مورد ايشان، به آن اشاره شده است <ref>متن كتاب، ص11-15</ref>.

دفتر خاطرات، بخش دوم و مهم‌ترين قسمت اين كتاب ارزشمند است كه با مقدمه معظم‌له آغاز مى‌شود. ايشان در اين قسمت از كتاب، خاطرات درس‌آموزى از ابعاد اخلاقى - معنوى، مبارزه با غلو و عرفان‌هاى اصطلاحى، احترام علماى اديان و فرق به آن مرحوم و مواضع سياسى - مذهبى [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] را بيان مى‌دارند كه گنجينه گران‌بهايى از تاريخ زعامت آن مرجع يگانه محسوب مى‌گردد <ref>اخبار علمى - فرهنگى، 1391، ص183</ref>.

باور عميق به خداوند و قيامت، شوق شهادت، زهد و ساده‌زيستى، نگرانى از مسئوليت خطير مرجعيت و تقسيم بيت‌المال، عدم مجامله و تعارف با اشخاص در امر حق، ادب و احترام نسبت به بزرگان، ادب نسبت به [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، تجليل از مؤسس حوزه، دلجويى از همراهان به هنگام ناراحتى، بوسيدن دست يكى از سادات بعد از جلسه درس، مراقبت بر پرهيز از غلو در امور اعتقادى، سادگى و هيبت معظم‌له و احترام علماى فرق به ايشان، اهتمام به تقريب مذاهب و نگرانى از انحطاط اوضاع سياسى و اقتصادى مسلمانان، نمونه‌هايى از ابعاد اخلاقى - معنوى مذكور براى [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] مى‌باشد <ref>متن كتاب، ص22-57</ref>.

قسمت سوم كتاب به نقل مصاحبه مجله حوزه با معظم‌له درباره شخصيت آن مرحوم پرداخته است كه در سال 1370ش به طبع رسيده است. در اين مصاحبه، خصوصيات شيوه اجتهاد، سبك استنباط، تأثير تسلط بر اقوال عامه در استنباط، احترام و ادب در برابر بزرگان و برخى از ابعاد اخلاقى معنوى آن استاد بزرگ بيان شده است <ref>اخبار علمى - فرهنگى، 1391، ص183</ref>.

در فرازى از اين مصاحبه، درباره تأثير سبك ايشان بر حوزه‌هاى علميه گفته شده: روش اجتهادى آن بزرگوار، وضعيت جديد و تحول عجيبى را در طريقه استنباط احكام در حوزه‌هاى علميه نجف و قم ايجاد كرد؛ زيرا در گذشته، بيشتر علما در مباحث و استنباطات خود، بيشتر به «[[تفصیل وسائل الشیعة إلی تحصیل مسائل الشریعة|وسائل الشيعة]]» مراجعه مى‌كردند و كمتر به سراغ احاديث و اصول اوليه مى‌رفتند و چه‌بسا كه به همان نص احاديث در كتاب‌هاى فقهى اكتفا مى‌شد و ديگر اينكه سير اقوال در مسئله، مخصوصا اقوال قدما، مورد تتبع كافى قرار نمى‌گرفت و به نقل ديگران، اكتفا مى‌گرديد، اما [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]]، دقيقا سير اقوال را مخصوصا اقوال قدما را بررسى مى‌كردند <ref>متن كتاب، ص92</ref>.

همچنين به اين نكته اشاره شده است كه ايشان، در رجال هم صرفا به ديدن يك كتاب رجالى و تكيه به قضاوت آن در صحت و ضعف روايت، اكتفا نمى‌كردند، بلكه خود مجتهدانه وضعيت هر راوى را بررسى دقيق مى‌كردند <ref>همان، ص92-93</ref>.

آخرين قسمت كتاب، مصاحبه مجله نقد و نظر است كه در سال 1373ش چاپ و منتشر گرديده است. آيت‌الله صافى در اين مصاحبه، به بحث مفصلى درباره مباحث اصولى و فقهى آن مرحوم و شيوه‌هاى وى در اين مباحث پرداخته‌اند <ref>اخبار علمى - فرهنگى، 1391، ص183</ref>.

در فرازى از اين مصاحبه، به اطلاع وسيع [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] بر اقوال علماى عامه، اشاره و اين نكته بيان شده است كه بدون شك، اطلاع بر فتواها و اقوال صحابه و تابعين و علماى عامه در فهم و استفاده صحيح از يك دسته از روايات كه نظر به آن اقوال دارند و همچنين در فهم جهت صدور روايات، مؤثر است؛ بنابراين هر كجا و در هر روايت كه متحمل باشد ناظر به اقوال غير اهل‌بيت(ع) است يا جهت صدور آن معلوم نباشد، اطلاع بر اين فتاوا و اقوال لازم است. اين علمى است كه قدماى فقها در آن متبحر بوده‌اند و به آن اهميت مى‌داده‌اند و [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] با احاطه عجيبى كه به اقوال صحابه و علماى اسلام از هر فرقه داشتند، اهميت اين علم و نياز فقيه را به آن روشن نمودند؛ به‌طورى كه كتاب «خلاف» پس از طبع اول و دوم كه به امر ايشان انجام گرفت، مكرر به طبع رسيد <ref>ر.ك: متن كتاب، ص118-119</ref>.

نكته مهم ديگرى كه در اين مصاحبه به آن اشاره شده است، آن است كه معظم‌له، با تسلطى كه بر اصول داشتند و حتى صاحب ابتكاراتى نيز در آن بودند، در مقام استنباط، كمتر به اصول تمسك مى‌كردند و علت آن نيز تخصص كامل ايشان در فهم روايات و دقتى بود كه در آن‌ها به كار مى‌بردند و حسن سليقه‌اى بود كه در رفع تعارض بين اخبار متعارض داشتند؛ درعين‌حال، به علم اصول و نياز فقيه به آن، بسيار تأكيد داشتند و دليل آن، حاشيه مفصل و دقيق و عميقى است كه بر كفايه استادشان، مرقوم فرموده‌اند <ref>ر.ك: همان، ص120</ref>.

در پاورقى‌ها، علاوه بر ذكر منابع <ref>ر.ك: پاورقى، ص38</ref>، به توضيح برخى از مطالب متن پرداخته شده است <ref>ر.ك: همان، ص41</ref>.