۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
المدخل إلی علوم نهج‌البلاغة: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ر(' به 'ر ('
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
جز (جایگزینی متن - 'ر(' به 'ر (') |
||
| خط ۱۱۳: | خط ۱۱۳: | ||
مبحث اول: راويان نهج‌البلاغه | مبحث اول: راويان نهج‌البلاغه | ||
در اين مبحث مؤلف براى اثبات اينكه نهج‌البلاغه، حاوى فرمايشات حضرت على(ع)است، به معرفى 31 تن از اصحاب حضرت كه مستقيما از خود حضرت روايت نقل كرده‌اند و روايات ايشان از حضرت امير(ع) در ساير منابع حديثى موجود است، مى‌پردازد. از اين دسته مى‌توان به اصبغ بن نباتة تميمى مشاجعى، جابر بن عبدالله انصارى، جندب بن عبدالله أزدى، زيد بن صوحان، سُليم بن قيس هلالى و...اشاره كرد. | در اين مبحث مؤلف براى اثبات اينكه نهج‌البلاغه، حاوى فرمايشات حضرت على(ع)است، به معرفى 31 تن از اصحاب حضرت كه مستقيما از خود حضرت روايت نقل كرده‌اند و روايات ايشان از حضرت امير (ع) در ساير منابع حديثى موجود است، مى‌پردازد. از اين دسته مى‌توان به اصبغ بن نباتة تميمى مشاجعى، جابر بن عبدالله انصارى، جندب بن عبدالله أزدى، زيد بن صوحان، سُليم بن قيس هلالى و...اشاره كرد. | ||
در بخش بعدى به معرفى آن دسته از راويانى كه كلام حضرت را با واسطه ساير امامان معصوم(ع)، كه ميراث‌دار علم اميرالمومنين(ع) و كتابى كه به عنوان صحيفه اميرالمومنين(ع) در اختيار ايشان قرار داشت، بوده‌اند، روايت كرده‌اند، پرداخته شده است. | در بخش بعدى به معرفى آن دسته از راويانى كه كلام حضرت را با واسطه ساير امامان معصوم(ع)، كه ميراث‌دار علم اميرالمومنين(ع) و كتابى كه به عنوان صحيفه اميرالمومنين(ع) در اختيار ايشان قرار داشت، بوده‌اند، روايت كرده‌اند، پرداخته شده است. | ||
گفتار دوم اين فصل به معرفى شانزده تن از كسانى كه به گردآورى خطبه‌هاى حضرت امير(ع) اهتمام ورزيده‌اند، اختصاص يافته است. | گفتار دوم اين فصل به معرفى شانزده تن از كسانى كه به گردآورى خطبه‌هاى حضرت امير (ع) اهتمام ورزيده‌اند، اختصاص يافته است. | ||
در گفتار سوم، مؤلف با يادآورى اين نكته كه سيد رضى در تألیف نهج‌البلاغه تنها جهات ادبى و بلاغى كلمات حضرت را مدنظر داشته از اين رو به ذكر اسانيد روايات آن، جز در مواردى اندك نپرداخته، به بررسى آن دسته از مصادرى كه سيد رضى در كتاب خود از آن‌ها ياد كرده، مى‌پردازد. | در گفتار سوم، مؤلف با يادآورى اين نكته كه سيد رضى در تألیف نهج‌البلاغه تنها جهات ادبى و بلاغى كلمات حضرت را مدنظر داشته از اين رو به ذكر اسانيد روايات آن، جز در مواردى اندك نپرداخته، به بررسى آن دسته از مصادرى كه سيد رضى در كتاب خود از آن‌ها ياد كرده، مى‌پردازد. | ||