۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بخشی از زیبایی‌های نهج‌البلاغه امام علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها
بخشی از زیبایی‌های نهج‌البلاغه امام علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۹ مارس ۲۰۱۷، ساعت ۱۳:۴۶
، ۹ مارس ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'ن«' به 'ن «'
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
جز (جایگزینی متن - 'ن«' به 'ن «') |
||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
مقدمه مترجم به نهج‌البلاغه و مؤلف آن و كتاب حاضر مى‌پردازد. ايشان در پايان مقدمه خويش اظهار مى‌دارند: «من معتقدم كه [[جرداق، جرج|جرج جرداق]] على(ع) را از ديد عميقى نگريسته و به درستى به عظمت و شخصيت امام پى برده است. اين حقيقتى است كه من در ضمن اشتغال به ترجمه، تا اين حد به آن اعتراف نمى‌كردم. | مقدمه مترجم به نهج‌البلاغه و مؤلف آن و كتاب حاضر مى‌پردازد. ايشان در پايان مقدمه خويش اظهار مى‌دارند: «من معتقدم كه [[جرداق، جرج|جرج جرداق]] على(ع) را از ديد عميقى نگريسته و به درستى به عظمت و شخصيت امام پى برده است. اين حقيقتى است كه من در ضمن اشتغال به ترجمه، تا اين حد به آن اعتراف نمى‌كردم. | ||
اولين فصل كتاب ادبيات على(ع) نام دارد كه بخش اول | اولين فصل كتاب ادبيات على(ع) نام دارد كه بخش اول آن «مرزهاى خرد و بينش» است. اين بخش، اين گونه آغاز مى‌شود كه «اگر زندگى شخصيت‌هاى واقعى تاريخ را اعم از شرق و غرب و قديم و جديد بررسى كنيم، پديده‌ى آشكارى را درك مى‌كنيم....». ايشان در اين بخش به ادبيات و شخصيت‌هاى ادبى اشاره دارند كه اين گونه شخصيت‌ها با قلم خود تاثيرات سازنده و موثرى در زندگى بشر ايفا مى‌كنند. ايشان تعدادى از پيامبران الهى را در اين بخش دانسته‌اند و تعدادى از انديشمندان بزرگ جهان را نيز به اين واسطه موفق دانسته‌اند؛ همانند، ناپلئون، افلاطون، پاستور، خيام، [[ابن خلدون]]،... | ||
ايشان بعد از اين بحث‌ها اين گونه ادامه مى‌دهند كه «اين حقيقت به طور آشكار در شخصيت على(ع) تمركز داشت. او همان طور كه در زمينه‌ى اثبات حقوق و تعليمات و رهبرى‌هايش امام بود، در ادبيات نيز عنوان امام را براى خود اتخاذ كرد. نشانه‌ى ادبيات على(ع) نهج‌البلاغه است. نهج‌البلاغه كتابى است كه در اصول بلاغت عرب در رديف قرآن آمده و هم اكنون كه حدود سيزده قرن از عمر آن مى‌گذرد، هنوز در اسلوب عرب به عنوان يك ريشه اصيل تلقى مى‌شود و قطعات جالبى از آن اقتباس مى‌گردد و بيان سحر انگيز آن به اسلوب سخنورى روح مى‌بخشد...». | ايشان بعد از اين بحث‌ها اين گونه ادامه مى‌دهند كه «اين حقيقت به طور آشكار در شخصيت على(ع) تمركز داشت. او همان طور كه در زمينه‌ى اثبات حقوق و تعليمات و رهبرى‌هايش امام بود، در ادبيات نيز عنوان امام را براى خود اتخاذ كرد. نشانه‌ى ادبيات على(ع) نهج‌البلاغه است. نهج‌البلاغه كتابى است كه در اصول بلاغت عرب در رديف قرآن آمده و هم اكنون كه حدود سيزده قرن از عمر آن مى‌گذرد، هنوز در اسلوب عرب به عنوان يك ريشه اصيل تلقى مى‌شود و قطعات جالبى از آن اقتباس مى‌گردد و بيان سحر انگيز آن به اسلوب سخنورى روح مى‌بخشد...». | ||
| خط ۸۱: | خط ۸۱: | ||
ايشان، سپس به سخنان امام و روش و اسلوب ايشان در بيان مطالب استناد كرده‌اند؛ همانند: «اسلوب على(ع) در اثر درستى به حدى رسيد كه حتى سخنان مسجع وى از مرحله‌ى تصنع و مشقت به بلندى گرائيد. اين جا بود كه سخنان مسجع او به وجود اين كه جمله‌هايى جدا جدا و موزون فراوانى داشت؛ اما دورترين چيز از تصنع و نزديك‌ترين چيز به طبع سرشار بود.... يعلم عجيج الوحوش فى الفلوات و معاصى العباد فى الخلوات و اختلاف النينان فى البحار الغامرات....». | ايشان، سپس به سخنان امام و روش و اسلوب ايشان در بيان مطالب استناد كرده‌اند؛ همانند: «اسلوب على(ع) در اثر درستى به حدى رسيد كه حتى سخنان مسجع وى از مرحله‌ى تصنع و مشقت به بلندى گرائيد. اين جا بود كه سخنان مسجع او به وجود اين كه جمله‌هايى جدا جدا و موزون فراوانى داشت؛ اما دورترين چيز از تصنع و نزديك‌ترين چيز به طبع سرشار بود.... يعلم عجيج الوحوش فى الفلوات و معاصى العباد فى الخلوات و اختلاف النينان فى البحار الغامرات....». | ||
فصل دوم كتاب با | فصل دوم كتاب با عنوان «على(ع) نمايشگر عدالت جهانى» در بخش اول خود به تساوى وجودى در ديدگاه امام(ع) مى‌پردازد. «آرى، نظرى كوتاه و آزمايشى به طبيعت و جهان هستى، كافى است انسان را دلالت كند بر اين كه اين اسرار و قوانين به تمام معنى درست و پايدار و عادل هستند و منطق آن‌ها بر اساس اين صفات استوار است و تنها صفات مزبور است كه وجود جهان عظيم هستى را تصديق مى‌كند...». | ||
«محبت عميق» كه آن را در انديشه امام(ع) اين گونه تعبير مى‌كند كه «على(ع) درك كرده بود كه منطق محبت بالاتر از منطق قانون است و مهربانى انسان با انسان و ساير موجودات دليل زندگى در برابر مرگ وجود در برابر عدم است...». | «محبت عميق» كه آن را در انديشه امام(ع) اين گونه تعبير مى‌كند كه «على(ع) درك كرده بود كه منطق محبت بالاتر از منطق قانون است و مهربانى انسان با انسان و ساير موجودات دليل زندگى در برابر مرگ وجود در برابر عدم است...». | ||