مآثر الملوك؛ به ضمیمه خاتمه خلاصة الاخبار و قانون همایونی: تفاوت میان نسخه‌ها

لقمان حكيم، كسى است كه ميان حكمت و نبوت مخيّر شده و او حكمت را اختيار نمود. از كلمات اوست كه: چهار صد هزار كلمه در حكمت جمع آوردم و چهار از آن برگزيدم، دو چيز را به ياد بايد داشت و دو تا را فراموش بايد كرد: حضرت احديت و مرگ را به ياد بايد داشت و احسانى كه با خلق كنى و بدى آنان با خود را از ياد بايد برد.

در ذكر ظهور سيد انبيا(ص) و ائمه معصومين(ع)، بعد از بيان فضائل و كمالات آنها، سخنان و فرمايشات ايشان ذكر مى‌شود. در مورد رسول اكرم (ص)، آمده است كه ايشان هشت صد سال و به روايتى شش صد و بيست سال پس از عيسى(ع) ظهور فرمودند- على(ع) اولين كسى است كه به او ايمان آورد. از فرمايشات آن حضرت است كه: خوشا به حال كسى كه ياد آخرت نمايد و جهت احراز مثوبات اخروى به اعمال خير قيام نمايد و قناعت كند به آنچه به او رسيده باشد- حسن بن على مرتضى(ع) را شش بار زهر دادند كه پنج مرتبه آن اثر نكرد ولى در كرت ششم به رياض جنان خراميد. ايشان مى‌فرمايند: ظالمى شبيه‌تر به مظلوم از حسد برنده نديدم- در مورد كمالات امام حسين(ع) آمده است: روزى طعام مى‌خورد. كنيزكى بر سر وى ايستاده بود با كاسه طعام كه كاسه از دست وى بيفتاد. وى خشم گرفت. كنيزك گفت و الكاظمين الغيظ. امام گفت كظمت غيظى. كنيزك گفت و العافين عن الناس. آن جناب گفت عفوت عنك. كنيزك گفت و الله يحب المحسنين. آن حضرت فرمود انت حره لوجه الله سبحانه وتعالى. و....