غزلیات درویش ناصر بخارایی: تفاوت میان نسخه‌ها

از مطالعۀ دیوان اشعار او چنین برمی‌آید که وی به جز شاعری به علوم صرف و نحو و معانی و بیان و حدیث و فلسفه و عرفان نیز احاطه داشته و بلکه ماهر بوده است. اصطلاحات موسیقی را شاید بیش از همه در اشعار خود به کار برده و ذکر نام نواها و اصطلاحات و مقام‌ها چون: حجاز، عراق، حسینی، عشاق، سپاهان، نهاوند، همدان، خارکن، فرودست، برداشت، راه، راست، مخالف، پرده، قول، غزل، زیروبم، ساز و رود، دف، چنگ، نای، عود، رباب، ارغنون و ... و گاه آوردن این اصطلاحات و کلمات در اشعار به ایهام اقوی دلیل بر تبحر او در فن موسیقی است.

[[بخارایی، ناصر|ناصر]] در غزل گاه به استقبال سعدی رفته و غزل‌هایی به تتبع از وی سروده است و گاه به سبک غزلیات و اندیشۀ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و دو سه غزل به سبک سخن‌های [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]] دارد و گاه به سبک [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]] و [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان]] و [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]]. با تحقیق و تدقیق کافی در اشعارنامه می‌توان به عذوبت کلام و شیرینی سخن وی پی برد؛ اگرچه اشعار وی به پای اشعار [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی شیرازی]] نمی‌رسد؛ ولی اشعار او در نوع خود درخور توجه است و نشانگر قدرت شاعر در به‌کارگیری صنایع و آرایه‌های ادبی نظیر جناس، مراعات نظیر، ایهام و ..... و استفاده از اصطلاحات علمی و نجومی می‌باشد.