۱۴۶٬۳۷۳
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ها' به 'هها') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می ک' به ' میک') |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''سیر تحول عرفان هندی''' تألیف [[داسگوپتا، سورندرانات|سورندرانات داسگوپتا]] (1885-1952م) فیلسوف و پژوهشگر هندی؛ ترجمه [[محمودی، ابوالفضل|ابوالفضل محمودی]]؛ کتابی است که به بررسی سیر تاریخی و تحولات عرفان هندی از دوران ابتدایی تا شکل گیری مکاتب مختلف می پردازد. این اثر مهم ترین جنبههای عرفان هندو، بودایی، جین، یوگا و عرفان عاشقانه (بهکتی) را تحلیل | '''سیر تحول عرفان هندی''' تألیف [[داسگوپتا، سورندرانات|سورندرانات داسگوپتا]] (1885-1952م) فیلسوف و پژوهشگر هندی؛ ترجمه [[محمودی، ابوالفضل|ابوالفضل محمودی]]؛ کتابی است که به بررسی سیر تاریخی و تحولات عرفان هندی از دوران ابتدایی تا شکل گیری مکاتب مختلف می پردازد. این اثر مهم ترین جنبههای عرفان هندو، بودایی، جین، یوگا و عرفان عاشقانه (بهکتی) را تحلیل میکند. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
کتاب سیر تحول عرفان هندی به بررسی نظام مند تحولات عرفان در شبه قاره هند می پردازد. گفتار اول به عرفان مرتبط با آیین قربانی اختصاص دارد که شکل ابتدایی و فروتر عرفان هندی محسوب می شود. در گفتار دوم، مؤلف به تحلیل عرفان اوپنیشدها می پردازد که نقطه عطفی در تاریخ عرفان هند به شمار می آید. در این بخش مفاهیم بنیادینی مانند وحدت وجود، آتمن و برهمن، و راههای معرفت بررسی شده است. | کتاب سیر تحول عرفان هندی به بررسی نظام مند تحولات عرفان در شبه قاره هند می پردازد. گفتار اول به عرفان مرتبط با آیین قربانی اختصاص دارد که شکل ابتدایی و فروتر عرفان هندی محسوب می شود. در گفتار دوم، مؤلف به تحلیل عرفان اوپنیشدها می پردازد که نقطه عطفی در تاریخ عرفان هند به شمار می آید. در این بخش مفاهیم بنیادینی مانند وحدت وجود، آتمن و برهمن، و راههای معرفت بررسی شده است. | ||
گفتار سوم به عرفان یوگه اختصاص دارد که ریشه در دوران پیش از آریایی ها دارد و بر اساس دوگانگی پوروشه (روح) و پرکریتی (ماده) شکل گرفته است. گفتار چهارم به تحلیل عرفان بودایی می پردازد که با نفی آتمن و تأکید بر رنج و راههای رهایی از آن شکل گرفته است. مؤلف تحولات این مکتب را از شکل اولیه تا مکتب مهایانه پیگیری | گفتار سوم به عرفان یوگه اختصاص دارد که ریشه در دوران پیش از آریایی ها دارد و بر اساس دوگانگی پوروشه (روح) و پرکریتی (ماده) شکل گرفته است. گفتار چهارم به تحلیل عرفان بودایی می پردازد که با نفی آتمن و تأکید بر رنج و راههای رهایی از آن شکل گرفته است. مؤلف تحولات این مکتب را از شکل اولیه تا مکتب مهایانه پیگیری میکند. | ||
دو گفتار پایانی کتاب به عرفان عاشقانه (بهکتی) اختصاص دارد. گفتار پنجم گونههای کهن این عرفان را در متونی مانند بهگود گیتا بررسی | دو گفتار پایانی کتاب به عرفان عاشقانه (بهکتی) اختصاص دارد. گفتار پنجم گونههای کهن این عرفان را در متونی مانند بهگود گیتا بررسی میکند، در حالی که گفتار ششم به ظهور و گسترش این جریان در میان مردم و نقش شخصیت هایی مانند کبیر، میرابای و تولسیداس می پردازد. مؤلف به تأثیر احتمالی صوفیان مسلمان در شکل گیری این جریان نیز اشاره میکند.<ref>[https://literaturelib.com/books/2040 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||