اساطیر ایرانی (انصاری): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ه ها' به 'ه‌ها'
جز (جایگزینی متن - ' ' به '')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - 'ه ها' به 'ه‌ها')
 
خط ۳۰: خط ۳۰:
مطالعه و بررسی تاریخ در ایران، دارای قدمتی بسیار طولانی است. از دیرباز ایرانیان تاریخ نیاکان و پدران خود را چونان میراثی مهم نگاه‌داری کرده و با تکرار مداوم، نسل به نسل از فراموشی آن پیشگیری کرده‌اند. این روحیۀ گذشته‌نگری، فرهنگ‌شناسی و تاریخ‌دوستی سبب شده تا با تکرار ذهنیت جاودانگی ایران و یادآوری برخاستن‌های مداوم پس از شکست‌ها و مصائب، یک امید دائمی میان ایرانیان در هنگام گذر از گذرگاه‌های تاریک و صعب همواره وجود داشته باشد.
مطالعه و بررسی تاریخ در ایران، دارای قدمتی بسیار طولانی است. از دیرباز ایرانیان تاریخ نیاکان و پدران خود را چونان میراثی مهم نگاه‌داری کرده و با تکرار مداوم، نسل به نسل از فراموشی آن پیشگیری کرده‌اند. این روحیۀ گذشته‌نگری، فرهنگ‌شناسی و تاریخ‌دوستی سبب شده تا با تکرار ذهنیت جاودانگی ایران و یادآوری برخاستن‌های مداوم پس از شکست‌ها و مصائب، یک امید دائمی میان ایرانیان در هنگام گذر از گذرگاه‌های تاریک و صعب همواره وجود داشته باشد.


کوشش نگارنده در این کتاب بر آن بوده تا با نگرشی بر ریشه‌های کهن‌سال فرهنگ ناب ایران‌زمین، پاره‌های مهمی از تاریخ و تمدن فراموش‌شدۀ نیاکان را بازیابی نموده و در انتقال آن به نسل جوان امروزی سهمی داشته باشد. برای نگارش این پژوهش در گام نخست از «اوستا» کهن‌ترین یادگارهای بازمانده بهره برده شده است. اوستا این یادگار گرانبهایی که ایرانیان آن را در گذر هزاره‌ها، چونان شناسنامه‌ای ارزشمند ـ دربردارندۀ فرهنگ و تمدن و هنر اجدادی ـ با دقت حفظ نموده، نسل به نسل مطالبی مطالبی بر آن افزودند و چون مشعلی فروزان برای نسل‌های بعدی به یادگار گذاشتند تا فرزندان ایران‌زمین، در کوره‌راه‌های تاریک تاریخ، از آن بهره‌مند شده و نگاه‌بان مام میهن باشند. افزون بر اوستا، پاره‌ای از منابع، کتیبه ها و کتب باستانی بازمانده از دوران هخامنشیان تا ساسانیان که به‌نوعی مکمل اوستا محسوب می‌شوند، نیز با دقت بررسی شده و در این کتاب از آنها بهره‌برداری شده است. در واقع این کتاب از چند بخش مجزا اما به‌هم‌پیوسته تشکیل شده است.
کوشش نگارنده در این کتاب بر آن بوده تا با نگرشی بر ریشه‌های کهن‌سال فرهنگ ناب ایران‌زمین، پاره‌های مهمی از تاریخ و تمدن فراموش‌شدۀ نیاکان را بازیابی نموده و در انتقال آن به نسل جوان امروزی سهمی داشته باشد. برای نگارش این پژوهش در گام نخست از «اوستا» کهن‌ترین یادگارهای بازمانده بهره برده شده است. اوستا این یادگار گرانبهایی که ایرانیان آن را در گذر هزاره‌ها، چونان شناسنامه‌ای ارزشمند ـ دربردارندۀ فرهنگ و تمدن و هنر اجدادی ـ با دقت حفظ نموده، نسل به نسل مطالبی مطالبی بر آن افزودند و چون مشعلی فروزان برای نسل‌های بعدی به یادگار گذاشتند تا فرزندان ایران‌زمین، در کوره‌راه‌های تاریک تاریخ، از آن بهره‌مند شده و نگاه‌بان مام میهن باشند. افزون بر اوستا، پاره‌ای از منابع، کتیبه‌ها و کتب باستانی بازمانده از دوران هخامنشیان تا ساسانیان که به‌نوعی مکمل اوستا محسوب می‌شوند، نیز با دقت بررسی شده و در این کتاب از آنها بهره‌برداری شده است. در واقع این کتاب از چند بخش مجزا اما به‌هم‌پیوسته تشکیل شده است.


در بخش کهن‌ترین اساطیر اوستایی کتاب، یشت‌ها به این ترتیب آورده شده‌اند: فروردین، مهر، آبان، خورنه، تیر، بهرام و رام. یشت واژه‌ای کهن به معنای نیایش کردن است. «یشت‌ها» سروده‌هایی بودند که برای نیایش «ایزدان آریایی» خوانده می‌شدند. در «اوستای باقی‌ماندۀ امروز» 21 یشت وجود دارد. «یشت‌ها» به لحاظ مضمون، کهن‌ترین بخش اوستا بوده و قدیمی‌ترین منبع برای بازشناسی اساطیر ایرانی محسوب می‌شوند. اولین یشت معرفی شده در این کتاب «فروردین یشت» یا «فروشی یشت» می‌باشد. این یشت، سیزدهمین یشت از یشت‌های بیست‌ویک‌گانۀ اوستا است و از لحاظ درون‌مایه و محتوا میان یشت‌های دیگر، کهن‌ترین به شمار می‌رود. این یشت در ستایش فروهر بزرگان و اشونان سروده شده است. از دیگر ویژگی‌های این یشت، یادآوری کهن‌ترین اساطیر و افسانه‌های ایرانی و نام‌بردن از قدیمی‌ترین پهلوانان و سرشناسان آریایی است.
در بخش کهن‌ترین اساطیر اوستایی کتاب، یشت‌ها به این ترتیب آورده شده‌اند: فروردین، مهر، آبان، خورنه، تیر، بهرام و رام. یشت واژه‌ای کهن به معنای نیایش کردن است. «یشت‌ها» سروده‌هایی بودند که برای نیایش «ایزدان آریایی» خوانده می‌شدند. در «اوستای باقی‌ماندۀ امروز» 21 یشت وجود دارد. «یشت‌ها» به لحاظ مضمون، کهن‌ترین بخش اوستا بوده و قدیمی‌ترین منبع برای بازشناسی اساطیر ایرانی محسوب می‌شوند. اولین یشت معرفی شده در این کتاب «فروردین یشت» یا «فروشی یشت» می‌باشد. این یشت، سیزدهمین یشت از یشت‌های بیست‌ویک‌گانۀ اوستا است و از لحاظ درون‌مایه و محتوا میان یشت‌های دیگر، کهن‌ترین به شمار می‌رود. این یشت در ستایش فروهر بزرگان و اشونان سروده شده است. از دیگر ویژگی‌های این یشت، یادآوری کهن‌ترین اساطیر و افسانه‌های ایرانی و نام‌بردن از قدیمی‌ترین پهلوانان و سرشناسان آریایی است.