۱۴۷٬۰۸۷
ویرایش
تاریخنگاری در ایران (از آغاز دوره اسلامی تا حمله مغول) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۷ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۱۰
، ۲۷ نوامبربدون خلاصۀ ویرایش
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR96516J1.jpg | عنوان = تاریخنگاری در ایران (از آغاز دوره اسلامی تا حمله مغول) | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ترکمنی آذر، پروین (نويسنده) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = | موضوع =تاریخ نویسی - ایران -...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''تاریخنگاری در ایران (از آغاز دوره اسلامی تا حمله مغول) ''' توسط [[پروین ترکمنی آذر]](متولد 1330ش) تألیف شده است. موضوع کتاب، بررسی ویژگیها، منابع، ساختار و محتوای تاریخنگاری در ایران، از آغاز دوره اسلامی تا دوران حمله مغول است. | '''تاریخنگاری در ایران (از آغاز دوره اسلامی تا حمله مغول) ''' توسط [[ترکمنیآذر، پروین|پروین ترکمنی آذر]](متولد 1330ش) تألیف شده است. موضوع کتاب، بررسی ویژگیها، منابع، ساختار و محتوای تاریخنگاری در ایران، از آغاز دوره اسلامی تا دوران حمله مغول است. | ||
==انگیزه نگارش== | ==انگیزه نگارش== | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
در فصل چهارم، به بررسی شاخصهها، روشهای تاریخنگاری، روشهای تدوین (مانند سال نامهنگاری و موضوعمحور) و روشهای نقل و تألیف مواد تاریخی (مانند توصیفی، تحلیلی و ترکیبی) میپردازد. | در فصل چهارم، به بررسی شاخصهها، روشهای تاریخنگاری، روشهای تدوین (مانند سال نامهنگاری و موضوعمحور) و روشهای نقل و تألیف مواد تاریخی (مانند توصیفی، تحلیلی و ترکیبی) میپردازد. | ||
در این فصل، روشهای رایج تاریخنگاری تشریح شده است؛ روشهایی مانند سال نامهنگاری (مانند شیوه طبری) و روش موضوعمحور برای تنظیم مطالب به کار میرفت. در نقل و تألیف، روشهای توصیفی، تحلیلی و ترکیبی مرسوم بود. مهمترین شاخصه تاریخنگاری ایرانی در این دوره، ارائه توصیههای عملی و کاربردی به حاکمان برای اصلاح نابسامانیهای سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است. این مورخان معتقد بودند که تاریخ باید آینهای برای عبرتآموزی پادشاهان باشد تا از تجارب گذشته برای بهبود حال و صلاح جامعه استفاده کنند <ref>ر.ک. همان، ص101-152</ref> | در این فصل، روشهای رایج تاریخنگاری تشریح شده است؛ روشهایی مانند سال نامهنگاری (مانند شیوه [[طبری، محمد بن جریر بن یزید|طبری]]) و روش موضوعمحور برای تنظیم مطالب به کار میرفت. در نقل و تألیف، روشهای توصیفی، تحلیلی و ترکیبی مرسوم بود. مهمترین شاخصه تاریخنگاری ایرانی در این دوره، ارائه توصیههای عملی و کاربردی به حاکمان برای اصلاح نابسامانیهای سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است. این مورخان معتقد بودند که تاریخ باید آینهای برای عبرتآموزی پادشاهان باشد تا از تجارب گذشته برای بهبود حال و صلاح جامعه استفاده کنند <ref>ر.ک. همان، ص101-152</ref> | ||
در پایان کتاب بخش کتابنامه آمده است. | در پایان کتاب بخش کتابنامه آمده است. | ||