امراء هستی در حکومت چهارده معصوم(ص) بر جمیع موجودات: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

امراء هستی در حکومت چهارده معصوم(ص) بر جمیع موجودات (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۶

۲ بایت اضافه‌شده ، ۸ نوامبر

جز

جایگزینی متن - 'علیهم السلام' به 'علیهم‌السلام'

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۴۴٬۷۱۹

ویرایش

@@ خط ۴۴: / خط ۴۴: @@
 فصل سوم به بحث از ممتنع نبودن ولایت اولیاء از منظر شرعی می‌پردازد <ref>ر.ک:  همان، ص ۴۵</ref>. مؤلف در این فصل، شبهات مربوط به تعارض ولایت با احکام شرعی یا ادعای «تفویض» (واگذاری کامل اختیار به اولیاء) را رد می‌کند. استدلال می‌شود که ولایت، به معنای سرپرستی و تصرف به اذن و اراده خداوند است و نه یک استقلال کامل که از حیطه قدرت الهی خارج باشد <ref>ر.ک:  ص ۶۰، ۶۱</ref>. این فصل همچنین با تبیین معنای صحیح «بداء» بر این نکته تأکید می‌کند بداء در تکوینیات مانند نسخ در تشریعیات است <ref>ر.ک: همان،  ص 71، ۷۲، ۷۹</ref>.
-فصل چهارم با عنوان دلائل اثبات ولایت ائمه علیهم السلام از قرآن و اخبار، به ارائه شواهد و مستندات نقلی برای اثبات ولایت ائمه اختصاص دارد <ref>ر.ک:  ص ۹۶</ref>. در این فصل، آیات کلیدی قرآن مانند آیه «إنما ولیکم الله ورسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة وهم راکعون»، «سرپرست و دوست شما فقط خدا و رسول اوست و مؤمنانى [مانند على بن ابى‌طالب‌اند] كه همواره نماز را برپا مى‌دارند و در حالى كه در ركوعند [به تهيدستان] زكات مى‌دهند» (مائده/55) مورد تفسیر و تحلیل قرار می‌گیرد <ref>ر.ک: همان، ص ۹۶، ۱۰۰</ref>. مؤلف با استناد به روایات و احادیث نبوی و اقوال ائمه(ع)، اثبات می‌کند که این آیات به ولایت خاص امیرالمؤمنین علی(ع) و پس از آنحضرت به ولایت سایر ائمه(ع) اشاره دارد <ref>ر.ک:  همان، ص ۱۰۰، ۱۰۳، ۱۳۵</ref>. همچنین، این فصل به بحث درباره «عصمت اولیاء» و لزوم آن برای ولایت می‌پردازد و آیه «و عصی آدم ربه»،«آدم نافرمانى پروردگارش را كرد» (طه/121) را تفسیر به امر استحبابی یا ترک اولی می‌کند<ref>ر.ک: همان،  ص ۹۲، 93</ref>.
+فصل چهارم با عنوان دلائل اثبات ولایت ائمه علیهم‌السلام از قرآن و اخبار، به ارائه شواهد و مستندات نقلی برای اثبات ولایت ائمه اختصاص دارد <ref>ر.ک:  ص ۹۶</ref>. در این فصل، آیات کلیدی قرآن مانند آیه «إنما ولیکم الله ورسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة وهم راکعون»، «سرپرست و دوست شما فقط خدا و رسول اوست و مؤمنانى [مانند على بن ابى‌طالب‌اند] كه همواره نماز را برپا مى‌دارند و در حالى كه در ركوعند [به تهيدستان] زكات مى‌دهند» (مائده/55) مورد تفسیر و تحلیل قرار می‌گیرد <ref>ر.ک: همان، ص ۹۶، ۱۰۰</ref>. مؤلف با استناد به روایات و احادیث نبوی و اقوال ائمه(ع)، اثبات می‌کند که این آیات به ولایت خاص امیرالمؤمنین علی(ع) و پس از آنحضرت به ولایت سایر ائمه(ع) اشاره دارد <ref>ر.ک:  همان، ص ۱۰۰، ۱۰۳، ۱۳۵</ref>. همچنین، این فصل به بحث درباره «عصمت اولیاء» و لزوم آن برای ولایت می‌پردازد و آیه «و عصی آدم ربه»،«آدم نافرمانى پروردگارش را كرد» (طه/121) را تفسیر به امر استحبابی یا ترک اولی می‌کند<ref>ر.ک: همان،  ص ۹۲، 93</ref>.
 فصل پنجم به تبیین دائره و گستره ولایت اولیاء از منظر زمانی و مکانی می‌پردازد. مؤلف معتقد است که ولایت ائمه(ع) و پیامبر اکرم(ص) و حضرت فاطمه زهرا(س) یک ولایت کامل و فراگیر است که شامل تمام موجودات عالم از جمله جمادات، نباتات، حیوانات و انسان‌ها می‌شود. این ولایت، همواره با اذن و اجازه خداوند است و اولیاء الهی را مجاری و رسل خداوند می‌داند. همچنین در ادامه بیان می‌کند که ولایت چهارده معصوم ولایت مطلقه است یعنی ولایت تام و عام و کلی می‌باشد<ref> ر.ک: همان، ص 385-386 </ref>.