روش‌های حفظ قرآن کریم: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

==ساختار==

==گزارش محتوا==

پیشگفتار: قرآن کریم به نام ذکر (یادآوری) خوانده می‌شود؛ چراکه انسان را متذکر و بیدار می‌سازد و حقایقی را که انسان، به‌اجمال با فطرت خدادادی دریافته با وضوح و تفصیلی شرح می‌دهد <ref>ر.ک: پیشگفتار، ص 7</ref>‏. مسأله حفظ قرآن کریم، نه‌تنها در میان مسلمانان صدر اسلام، به‌عنوان سنت نبوی و یک عبادت بزرگ به‌حساب می‌آمد، بلکه پس از آن قرآن به‌صورت یک کتاب تکثیر شد و در همه‌جا پخش گردید، باز مسأله حفظ قرآن به‌عنوان یک سنت دیرینه و افتخار بزرگ جایگاه خود را حفظ کرد <ref>ر.ک: همان، ص9،8</ref>‏.

بخش دوم: عوامل و انگیزه‌های گسترش حفظ قرآن كريم: وجود هزاران حافظ در هر عصر و زمان به‌ویژه در سال‌هایی که ابزار نگارش محدود و قرآن در دسترس همگان نبوده، باعث شده که کسی نتواند به‌دلخواه خود، حرفی را در قرآن کم یا زیاد کند. انگیزه‌های اصلی برای حفظ عبارت‌اند از: اعتقاد به اینکه قرآن، کتاب زندگی و قانون اساسی مسلمانان است. محتوای ارزشمند آیات الهی، مردم را بر آن داشت تا در زندگی فردی و اجتماعی خود به آن توجه کنند و به حفظ آن اهتمام ورزند <ref>ر.ک: همان، ص26،25</ref>‏؛ فصاحت، بلاغت و شیواترین کلام بودن قرآن که حتی دشمنان سرسخت پیامبر را شیفته خود می‌ساخت <ref>ر.ک: همان، ص27</ref>‏. اهتمام و سفارش مکرر پیامبر (ص) به قرائت و حفظ و بهره‌مندی از پاداش‌های اُخروی و همچنین جایگاه ممتاز اجتماعی حافظین قرآن نزد پیامبر (ص) که به آنان مسئولیت‌هایی مانند فرماندهی سپاه و امامت جماعت سپرده می‌شد، در گسترش حفظ مؤثر بود <ref>ر.ک: همان، ص29-31 </ref>‏.