۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
بهگزینه شعر عرفی شیرازی: شاعر سبک هندی در آغاز دورۀ صفوی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۹ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۵۲
، ۲۹ اکتبرجایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
جز (جایگزینی متن - 'AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE' به 'AUTOMATIONCODE......AUTOMATIONCODE') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
عرفی شیرازی در زادگاه خود شیراز تحصیل کرد و در دکّان میرمحمود طرحی که مرکز اجتماع شاعران بود، با ادیبان نشست و برخاست داشت. در بیست سالگی به آبله دچار شد و چهرۀ زیبایش مجدّر گردید. وی در سال ۹۹۶ هجری قمری دیوانی مشتمل بر ۲۶ قصیده، ۲۷۰ غزل و ۷۰۰ قطعه و رباعی ترتیب داد، در حالی که پیش از آن شش هزار بیت از شعرهایش را از دست داده بود. | عرفی شیرازی در زادگاه خود شیراز تحصیل کرد و در دکّان میرمحمود طرحی که مرکز اجتماع شاعران بود، با ادیبان نشست و برخاست داشت. در بیست سالگی به آبله دچار شد و چهرۀ زیبایش مجدّر گردید. وی در سال ۹۹۶ هجری قمری دیوانی مشتمل بر ۲۶ قصیده، ۲۷۰ غزل و ۷۰۰ قطعه و رباعی ترتیب داد، در حالی که پیش از آن شش هزار بیت از شعرهایش را از دست داده بود. | ||
عرفی در دورهای میزیست که شعر فارسی در گذار از مکتب وقوع به سبک هندی قرار داشت و او یکی از شاعران برجستۀ سبک «وقوع ـ هندی» محسوب میشود. از میان نه قالب شعری در دیوان عرفی، قصیده و غزل او از برجستگی خاصی برخوردار است. از ۵۲ قصیدۀ موجود در دیوان او، نوزده قصیده در توحید و نعت پیامبر اکرم (ص) و مدح امام علی (ع) و نوزده قصیدۀ دیگر در مدح اکبرشاه و سه تن دیگر از حکمرانان هند سروده شده است. | عرفی در دورهای میزیست که شعر فارسی در گذار از مکتب وقوع به سبک هندی قرار داشت و او یکی از شاعران برجستۀ سبک «وقوع ـ هندی» محسوب میشود. از میان نه قالب شعری در دیوان عرفی، قصیده و غزل او از برجستگی خاصی برخوردار است. از ۵۲ قصیدۀ موجود در دیوان او، نوزده قصیده در توحید و نعت پیامبر اکرم (ص) و مدح امام علی(ع) و نوزده قصیدۀ دیگر در مدح اکبرشاه و سه تن دیگر از حکمرانان هند سروده شده است. | ||
اشعار عرفی از نمونههای درخشان شعر فارسی است که استواری لفظ و فخامت زبان خراسانی و شور و سوز بیان عراقی را با نازکخیالی و مضمونگرایی سبک هندی درهم آمیخته است. مطلعهای قصاید او بسیار زیبا و باشکوه است، همچون: | اشعار عرفی از نمونههای درخشان شعر فارسی است که استواری لفظ و فخامت زبان خراسانی و شور و سوز بیان عراقی را با نازکخیالی و مضمونگرایی سبک هندی درهم آمیخته است. مطلعهای قصاید او بسیار زیبا و باشکوه است، همچون: | ||