شعاع شمس (غزلیات شمس تبریزی به روایت دکتر دینانی): تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب|'' ز میخانه دگربار این چه بوی است؟''|2='' دگربار این چه شور و گفت و گوی است؟''}}

{{ب|'' جهان بگرفت ارواح مجرد''|2='' زمین و آسمان پرهای و هوی‌ است''}}

{{ب|'' بیا ای عشق! این می از چه خم است؟''|2='' اشارت کن خرابات از چه سوی‌ است؟''}}

{{ب|'' چه می‌گویم! اشارت چیست؟ کاین جا''|2='' نگنجد فکرتی کان همچو موی است''}}

{{ب|'' چو ز اندیشه به گفت آید چه گویم؟''|2='' که خانه کنده و رسوای کوی است''}}

{{ب|'' ز رسوایی به بحر دل رود باز''|2='' که دل بحر است و گفتن‌ها، چو جوی است.''}}

* کلیت غزل را چگونه می‌بینید؟ فضای این غزل هم، مانند غزل قبلی است. مولانا در این غزل هم می‌خواهد از محدودیتها عبور کند. این موضوع به بودن صفت «ظلوماً جهولاً» در انسان بازمیگردد. خصلت انسان این است که در محدوده‌ها باقی نمی‌ماند، بلکه همواره می‌خواهد محدودیت‌ها را بشکند. انسانیت انسان هم به همین معناست. به طور کلی، هر چیزی به جز انسان دارای محدوده است. هر موجودی، از جمله فرشتگان، جماد، نبات و حیوان، دارای محدوده خاص خود است که فراتر از آن نمی‌توانند حرکت کنند. اما انسان محدوده ندارد.

* «انسان محدوده ندارد»، به عنوان یک گزاره چه معنایی میتواند داشته باشد؟ معنای این گزاره این است که نمی‌توان گفت انسان تا کجا می‌رود و به کجا می‌رسد. <ref> ر.ک: متن کتاب، ج1، ص442. </ref>