شعلۀ بی‌قرار: گفته‌ها و ناگفته‌هایی دربارۀ دکتر علی شریعتی: تفاوت میان نسخه‌ها

کانون نشر حقایق اسلامی، پایگاهی فکری در خطۀ خراسان بود و همۀ چشم‌ها به آن دوخته. نه‌تنها جوانان و دانشجویان، بلکه شماری از طلاب و روحانیان جوان نیز گمشدۀ خود را در کانون می‌جستند. استاد [[شریعتی مزینانی، محمدتقی|محمدتقی شریعتی]] مؤسس این کانون بود و چون چراغی سراسر خراسان را نور می‌پاشید. [[شریعتی، علی|علی شریعتی]] در محضر چنین پدری بالید و چنان‌که خود می‌گفت، پدرش نخستین سازندۀ ابعاد روحش بود و آنچه را باید سال‌ها و با کوشش‌های مداوم می‌آموخت، ساده و رایگان از پدرش آموخت. با چنین پشتوانه‌ای خیلی زود به برگ‌وبار نشست و راه پدر را ادامه داد.

بستن آثار [[شریعتی، علی|شریعتی]] و تحریم نام و آثارش، زهد علمی ورزیدن است و خود را از دانش او محروم ساختن و از خوان او لقمه نگرفتن و از گنجینه مطالبش توشه نگرفتن. زهد علمی در برابر [[شریعتی، علی|شریعتی]]، و هر شخصیت علمی دیگر، محروم ساختن خود است از دانستن و رضا دادن به ندانستن و لجاجت با خویشتن. دشمنی با شخصیت‌‌های علمی به زیان آنها نیست، بلکه به زیان کسی است که دشمنی می‌‌ورزد و خود را از دانش آنها محروم می‌‌سازد. آن‌که برچسبی به این و آن دانشور می‌‌زند و از آنها دوری می‌‌گزیند و آثارشان را می‌‌بندد، به خود زیان می‌‌رساند. چنین شیوه‌‌ای یعنی بستن درِ دانش به روی خویشتن و بستن درِ دانش، به هر بهانه‌‌ای، یعنی در تاریک‌خانه ماندن و پوسیدن.