پرش به محتوا

نامه‌های زنان ایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۴: خط ۲۴:
}}   
}}   


'''نامه‌های زنان ایرانی''' تألیف علی باغدار دلگشا؛ این کتاب مجموع 62 نامه از زنان در روزنامه «ایران نو» (1288-1290 ش) را شامل می‌شود که از مندرجات 475 شماره از این روزنامه استخراج شده است. این نامه‌ها بازتاب‌دهنده‌ی تلاش زنان عصر مشروطه برای طرح مطالبات اجتماعی مانند حق تحصیل و حضور در عرصه‌های عمومی است.   
'''نامه‌های زنان ایرانی''' تألیف [[باغدار دلگشا، علی|علی باغدار دلگشا]]؛ این کتاب مجموع 62 نامه از زنان در روزنامه «ایران نو» (1288-1290 ش) را شامل می‌شود که از مندرجات 475 شماره از این روزنامه استخراج شده است. این نامه‌ها بازتاب‌دهنده‌ی تلاش زنان عصر مشروطه برای طرح مطالبات اجتماعی مانند حق تحصیل و حضور در عرصه‌های عمومی است.   


==ساختار==   
==ساختار==   
خط ۳۰: خط ۳۰:


==گزارش کتاب==   
==گزارش کتاب==   
کتاب «نامه‌های زنان ایرانی» به کوشش علی باغدار دلگشا، مجموعه‌ای از نامه‌های زنان در روزنامه «ایران نو» را گردآوری کرده است. این نامه‌ها که در فاصله‌ی سال‌های 1288 تا 1290 شمسی منتشر شده‌اند، نشان‌دهنده‌ی نخستین تلاش‌های زنان ایرانی برای بیان خواسته‌های اجتماعی خود در مطبوعات است. محور اصلی این نامه‌ها، مسئله‌ی حق تحصیل دختران و اهمیت سوادآموزی زنان در تربیت نسل آینده و ارتقای فرهنگ جامعه است.   
کتاب به کوشش [[باغدار دلگشا، علی|علی باغدار دلگشا]]، مجموعه‌ای از نامه‌های زنان در روزنامه «ایران نو» را گردآوری کرده است. این نامه‌ها که در فاصله‌ی سال‌های 1288 تا 1290 شمسی منتشر شده‌اند، نشان‌دهنده‌ی نخستین تلاش‌های زنان ایرانی برای بیان خواسته‌های اجتماعی خود در مطبوعات است. محور اصلی این نامه‌ها، مسئله‌ی حق تحصیل دختران و اهمیت سوادآموزی زنان در تربیت نسل آینده و ارتقای فرهنگ جامعه است.   


زنان در این دوره با مخالفت‌های شدید اجتماعی برای تأسیس مدارس دخترانه مواجه بودند و با مقایسه‌ی وضعیت خود با زنان کشورهای پیشرفته، به نقد فرهنگ مردسالارانه‌ی عصر قاجار پرداختند. آن‌ها با استناد به آیات و روایات دینی، جایگاه زن را در جامعه بازتعریف کردند و با تغییر گفتمان، زبان مردمحور را به زبانی زنمدار تبدیل نمودند.   
زنان در این دوره با مخالفت‌های شدید اجتماعی برای تأسیس مدارس دخترانه مواجه بودند و با مقایسه‌ی وضعیت خود با زنان کشورهای پیشرفته، به نقد فرهنگ مردسالارانه‌ی عصر قاجار پرداختند. آن‌ها با استناد به آیات و روایات دینی، جایگاه زن را در جامعه بازتعریف کردند و با تغییر گفتمان، زبان مردمحور را به زبانی زنمدار تبدیل نمودند.