آیین سدره‌پوشی زرتشتیان: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷: خط ۲۷:
''' آیین سدره‌پوشی زرتشتیان'''، تألیف [[آذرگشسب، موبد اردشیر|موبد اردشیر آذرگشسب]]، کتابی است کم حجم درباره یکی از مهم‌ترین مراسم عبادی زرتشتی، یعنی مراسم سدره‌پوشی.
''' آیین سدره‌پوشی زرتشتیان'''، تألیف [[آذرگشسب، موبد اردشیر|موبد اردشیر آذرگشسب]]، کتابی است کم حجم درباره یکی از مهم‌ترین مراسم عبادی زرتشتی، یعنی مراسم سدره‌پوشی.


سدره پوشی یکی از آیین های زرتشتیان است. سدره پیراهنی است گشاد، سپیدرنگ و بی یقه و با آستین های کوتاه و دارای دو کیسه بسیار کوچک، یکی در جلوی سینه و نزدیک قلب که گریبان خوانده می شود و دیگری در پشت که گرده نامیده می شود. این بخش ها از سدره کاربرد نمادین دارند.
سدره پوشی یکی از آیین‌های زرتشتیان است. سدره پیراهنی است گشاد، سپیدرنگ و بی‌یقه و با آستین‌های کوتاه و دارای دو کیسه بسیار کوچک، یکی در جلوی سینه و نزدیک قلب که گریبان خوانده می‌شود و دیگری در پشت که گرده نامیده می‌شود. این بخش‌ها از سدره کاربرد نمادین دارند.


گرده نشانه مسئولیت و وظیفه هایی است که هرکس به عهده دارد و باید به درستی انجام دهد. گریبان که کیسه کرفه یا کیسه نیک هم خوانده می شود، یادآور است که همه کردارهای نیک روی هم انباشته شده و آدمی را به خوشبختی می رساند. نزدیک قلب بودن آن نشانه ای است که کارهای نیک باید قلباً و خالصانه انجام شود. سپیدی آن نماد پاکی و بی غل و غش بودن است.
گرده نشانه مسئولیت و وظیفه‌هایی است که هرکس به عهده دارد و باید به درستی انجام دهد. گریبان که کیسه کرفه یا کیسه نیک هم خوانده می شود، یادآور است که همه کردارهای نیک روی هم انباشته شده و آدمی را به خوشبختی می رساند. نزدیک قلب بودن آن نشانه ای است که کارهای نیک باید قلباً و خالصانه انجام شود. سپیدی آن نماد پاکی و بی غل و غش بودن است.


بنابر رسم ایرانیان باستان وقتی پسری به سن بلوغ می رسید برای اینکه با مردان دیگر به شکار بپردازد با برگزاری جشن ویژه ای زره و جوشنی به او می پوشاندند و کمربندی از کمند یا شمشیری به کمر او می بستند و بدین روش او را به جرگه مردان و رده جنگیان در می آوردند. این رسم تا اواخر قرن هیجدهم ادامه داشت و هنوز هم در میان مردم هند و اروپایی به نام جشن شوالیه معروف و بین ایلات و عشایر امروزی ایران از جمله عشایر کرد و لر به نام جشن کمربندان یا شال بندان خوانده می شود.
بنابر رسم ایرانیان باستان وقتی پسری به سن بلوغ می رسید برای اینکه با مردان دیگر به شکار بپردازد با برگزاری جشن ویژه ای زره و جوشنی به او می پوشاندند و کمربندی از کمند یا شمشیری به کمر او می بستند و بدین روش او را به جرگه مردان و رده جنگیان در می آوردند. این رسم تا اواخر قرن هیجدهم ادامه داشت و هنوز هم در میان مردم هند و اروپایی به نام جشن شوالیه معروف و بین ایلات و عشایر امروزی ایران از جمله عشایر کرد و لر به نام جشن کمربندان یا شال بندان خوانده می شود.