الصاحبي في فقه اللغة العربیة و مسائلها و سنن العرب في کلامها: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الصاحبي في فقه اللغة العربية و مسائلها و سنن العرب في كلامها'''، نوشته ابوالحسین احمد بن فارس بن زکریا رازی (۳۲۹-395ق)، معروف به ابن فارس، نحوى، لغوى، ادیب و شاعر، مشتمل بر بحث‌هاى ارزشمندی در اصل زبان عربى، خصائص و اختلاف لهجه‌های آن بنا بر اختلاف قبایل عرب است<ref>ر.ک: صفا، ذبیح الله، ج‏1، ص354</ref>.

پیش از آغاز مطالب کتاب، نامه احمد بن فارس به محمد بن سعید کاتب آمده است که ابن فارس در آن به مسئله تفاضل میان شعرای دوران جاهلیت و بعد از آن پرداخته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص‌21-23</ref>. نویسنده پس از مقدمه‌ای کوتاه نخستین باب کتاب را با موضوع توقیفی یا اصطلاحی بودن لغت عرب آغاز کرده است<ref>ر.ک: همان، ص‌36</ref>. در ادامه، مطالبی پیرامون خط عربی، برتری و وسعت زبان و لغت عرب، اختلاف لغات عرب، فصیح‌ترین عرب‌ها، لغات نکوهیده و ناپسند، زبان قرآن، حقیقت کلام، اقسام کلام و... مطرح شده و در ابوابی درباره فعل، حرف، نعت، اسماء و اصول آنها، دخول ال بر اسماء، حروف معنی، معانی کلام، قلب، ابدال، زیادت، تکرار، عموم و خصوص، خطاب با لفظ جمع، فعل لازم و متعدی، بناء، تفاوت ضدین، اضافه، تقدیم و تأخیر، ایماء، شرط، کنایه و...، سخن به میان آمده است.