المسائل المنثورة: تفاوت میان نسخه‌ها

'''المسائل المنثورة'''، از آثار نحوی و لغوی ایرانی، [[ابوعلی حسن ‌بن احمد بن عبدالغفار فارسی]] مشهور به [[ابوعلی فارسی]] (۲۸۸-۳۷۷ق)، در توضیح برخی از مباحث مرتبط با دانش صرف و نحو و خوانش و نگارش واژگان عربی؛

پژوهشگر معاصر، [[شریف عبدالکریم نجار]] این کتاب را با دقت تصحیح و تحقیق کرده و تعلیقاتی ارزشمند بر آن افزوده و حتی فهارس فنی مفیدی برای آن فراهم ساخته ولیکن متأسفانه به معرفی شخصیت و آثار [[ابوعلی فارسی]] و نیز ویژگی‌ها و روش اثر حاضر نپرداخته و بلکه از نگارش مقدمه نیزدریغ ورزیده است.

*[[ابوعلی فارسی]] بدون مقدمه‌ وارد بحث اصلی شده و در نتیجه انگیزه‌ها، اهداف و چگونگی‌های نگارش و گزینش اثر حاضر پنهان مانده است. در واقع شخصی به نام «احمد بن تمیم بن هشام بن احمد لبلی» این مطالب را از سخنان [[ابوعلی فارسی]] در باب مسائل نحوی برای خودش یادداشت کرده است. <ref> ر.ک: قبل از آغاز کتاب، ص4. و نیز ر.ک: متن کتاب، ص309. </ref>

*[[ابوعلی فارسی]] در این اثر تعداد 411 مسأله را در باب رسم‌الخط و تجزیه و ترکیب واژگان زبان عربی بیان کرده است. <ref> ر.ک:همان، ص309. </ref>

*[[ابوعلی فارسی]] گفت: مصدر برای مبالغه می‌آید پس وقتی گویی: «ضربتُ ضرباً.» (زدم زدنی.) مانند آن است که اراده بیان مبالغه کرده‌ای و به همین جهت، مصدر را نیز آورده‌ای. <ref> همان، ص5. </ref> یعنی این نوع بیان و آوردن مصدر و مفعول مطلق تأکیدی، بر کثرت یا شدت انجام فعل، دلالت می‌‌کند.