درس‌نامۀ کاربرد علوم بلاغی در تفسیر: تفاوت میان نسخه‌ها

علوم بلاغی کاه گاه از آنها با عنوان «فنون بلاغی» نیز تعبیر می‌شود، مجموعۀ اصول و قواعدی‌اند که ذیل سه شاخۀ علمی معانی، بیان و بدیع مطرح می‌شوند. با علم معانی حالاتی از لفظ عربی شناخته می‌شود که به وسیلۀ آنها مطابق با مقتضای حال می‌گردد؛ حالاتی از قبیل تأکید و عدم تأکید، تقدیم و تأخیر، تعریف و تنکیر، اثبات و حذف و .... . اینگونه حالات، معانی ثانویه را به شنونده منتقل می‌کنند؛ زیرا چه‌بسا گوینده پس از بیان معانی اولیۀ نحوی مانند مبتدائیت و خبریت، فاعلیت و مفعولیت و حالیت و ...، اهداف دیگری را نیز مدنظر داشته باشد که با استفاده از این حالات آنها را به شنونده منتقل می‌کند؛ مانند رد انکار و دفع شک.