۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
نام سیدحسن غزنوی در همۀ منابع «حسن» است و این تخلص او هم است و بارها در اشعارش آمده است. کنیهاش ابوعلی است و لقبش را «اشرفالدین» و «شرفالدین» گفتهاند و در اغلب منابع او را «سید اشرف» خواندهاند. هیچ یک از منابع به تاریخ تولد شاعر اشارهای نکردهاند و در اشعارش نیز قرینهای برای تعیین آن دیده نمیشود. تقیالدین کاشی تاریخ درگذشت او را 565 ق گفته است. بنابر سخن راوندی سیدحسن به سال 555 ق در همدان بود و در حضور امرای دولت قصیدهای در تهنیت جلوس سلیمانشاه خواند. از سوی دیگر جامع اشعار سیدحسن درگذشت او را در ایام سلطنت ابوالقاسم محمودبن محمد بغراخان دانسته است. بنابراین سیدحسن باید بین سالهای 555 ق تا 557 ق درگذشته باشد. سیدحسن در قصبۀ آزادوار واقع در ولایت جوین از توابع اسفراین درگذشت. | نام سیدحسن غزنوی در همۀ منابع «حسن» است و این تخلص او هم است و بارها در اشعارش آمده است. کنیهاش ابوعلی است و لقبش را «اشرفالدین» و «شرفالدین» گفتهاند و در اغلب منابع او را «سید اشرف» خواندهاند. هیچ یک از منابع به تاریخ تولد شاعر اشارهای نکردهاند و در اشعارش نیز قرینهای برای تعیین آن دیده نمیشود. تقیالدین کاشی تاریخ درگذشت او را 565 ق گفته است. بنابر سخن راوندی سیدحسن به سال 555 ق در همدان بود و در حضور امرای دولت قصیدهای در تهنیت جلوس سلیمانشاه خواند. از سوی دیگر جامع اشعار سیدحسن درگذشت او را در ایام سلطنت ابوالقاسم محمودبن محمد بغراخان دانسته است. بنابراین سیدحسن باید بین سالهای 555 ق تا 557 ق درگذشته باشد. سیدحسن در قصبۀ آزادوار واقع در ولایت جوین از توابع اسفراین درگذشت. | ||
از روزگار کودکی و جوانی سیدحسن هیچ اطلاعی در دست نیست. او نخستین بار در سال 510 ق در دربار بهرامشاه غزنوی دیده میشود که در تهنیت آغاز پادشاهی او قصیدهای به این مطلع سروده است. سیدحسن از سادات غزنه بود و سلسلۀ انسابش به امام حسین (ع) میرسد او از سادات پیرو مذهب تسنن بود که در کنار نعت پیامبر (ص) و اهل بیت مکرمش از خلفا نیز به نیکی یاد میکردند. | از روزگار کودکی و جوانی سیدحسن هیچ اطلاعی در دست نیست. او نخستین بار در سال 510 ق در دربار بهرامشاه غزنوی دیده میشود که در تهنیت آغاز پادشاهی او قصیدهای به این مطلع سروده است. سیدحسن از سادات غزنه بود و سلسلۀ انسابش به امام حسین(ع) میرسد او از سادات پیرو مذهب تسنن بود که در کنار نعت پیامبر (ص) و اهل بیت مکرمش از خلفا نیز به نیکی یاد میکردند. | ||
جامع دیوان از آثار متعدد سیدحسن «در انواع علوم شرعاً و عقلاً» سخن گفته است و سیدحسن خود نیز به معارتش در نظم و نثر اشاره کرده است. با این حال امروز از آثار منثور او چیزی در دست نیست. از آثار منظوم او دیوان اشعارش مشتمل بر 100 قصیده، 86 غزل، 16 ترجیعبند، 2 ترکیببند، 45 قطعه و 321 رباعی است که در این کتاب گرد آمده است. منظومهای هم به او نسبت دادهاند که ترجمۀ وصیت امام علی (ع) به امام حسین (ع) است. این منظومه به نام سلطان مسعود بن ابراهیم غزنوی و شامل صدویک بیت است. | جامع دیوان از آثار متعدد سیدحسن «در انواع علوم شرعاً و عقلاً» سخن گفته است و سیدحسن خود نیز به معارتش در نظم و نثر اشاره کرده است. با این حال امروز از آثار منثور او چیزی در دست نیست. از آثار منظوم او دیوان اشعارش مشتمل بر 100 قصیده، 86 غزل، 16 ترجیعبند، 2 ترکیببند، 45 قطعه و 321 رباعی است که در این کتاب گرد آمده است. منظومهای هم به او نسبت دادهاند که ترجمۀ وصیت امام علی(ع) به امام حسین(ع) است. این منظومه به نام سلطان مسعود بن ابراهیم غزنوی و شامل صدویک بیت است. | ||
دورۀ زندگی سیدحسن با آغاز دگرگونی و تغییر سبک شعر فارسی از خراسانی به عراقی مصادف است. این شاعر به طور کلی پیرو سبک خراسانی است و اغلب مختصات این سبک در اشعار او نمود یافته است؛ اما نشانههایی از ظهور سبک عراقی مانند افزایش تعداد غزلها، افزایش لغات عربی، عدم استفاده از اوزان ثقیل و ... نیز در سرودههایش دیده میشود. زبان سیدحسن غالباً ساده و طبیعی و خالی از تعقید و تکلف است؛ اما گهگاه تعبیرها و ترکیبهای تازه و کمتر آشنایی نیز در دیوان او به چشم میخورد که فهمِ شعر او را مشکل میکند. اینگونه ابهامها در برخی موارد به ساختار نحوی ابیات او مربوط میشود. اجزای جمله در این ابیات به علت تنگنای وزن و قافیه چندان پسوپیش شدهاند که مرادِ شاعر بهسختی ادراک میشود. در حوزۀ صور خیال و زمینههای معنایی نیز در شعر سیدحسن گرایش به سادگی و روانی مشهود است. تصاویر و مضامین معمولاً یکلایه و زودیاباند و بسیاری از آنها در اشعار شاعران پیش از او دیده میشوند هر چند معانی نو و شیوۀ بیان تازه هم در شعر او کم نیست و همین نکته است که شمار زیادی از شاعران پس از او به تتبّع اشعار او واداشته است. | دورۀ زندگی سیدحسن با آغاز دگرگونی و تغییر سبک شعر فارسی از خراسانی به عراقی مصادف است. این شاعر به طور کلی پیرو سبک خراسانی است و اغلب مختصات این سبک در اشعار او نمود یافته است؛ اما نشانههایی از ظهور سبک عراقی مانند افزایش تعداد غزلها، افزایش لغات عربی، عدم استفاده از اوزان ثقیل و ... نیز در سرودههایش دیده میشود. زبان سیدحسن غالباً ساده و طبیعی و خالی از تعقید و تکلف است؛ اما گهگاه تعبیرها و ترکیبهای تازه و کمتر آشنایی نیز در دیوان او به چشم میخورد که فهمِ شعر او را مشکل میکند. اینگونه ابهامها در برخی موارد به ساختار نحوی ابیات او مربوط میشود. اجزای جمله در این ابیات به علت تنگنای وزن و قافیه چندان پسوپیش شدهاند که مرادِ شاعر بهسختی ادراک میشود. در حوزۀ صور خیال و زمینههای معنایی نیز در شعر سیدحسن گرایش به سادگی و روانی مشهود است. تصاویر و مضامین معمولاً یکلایه و زودیاباند و بسیاری از آنها در اشعار شاعران پیش از او دیده میشوند هر چند معانی نو و شیوۀ بیان تازه هم در شعر او کم نیست و همین نکته است که شمار زیادی از شاعران پس از او به تتبّع اشعار او واداشته است. | ||