پرش به محتوا

گران‌سنگ‌های ادب (در مدح و نکوهش اشیاء): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR16795J1.jpg | عنوان = گران سنگهای ادب | عنوان‌های دیگر = در مدح و نکوهش اشیاء | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ثعالبی، عبدالملک بن محمد (نويسنده) حسینی، محمدباقر (مترجم) اکبری، علی ( مترجم) غلامی، علی ( مترجم) |زبا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷: خط ۲۷:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''گران‌سنگ‌های ادب (در مدح و نکوهش اشیاء)'''، ترجمه فارسی دو کتاب «اليواقيت في بعض المواقيت» و «تحفة الوزراء» ابومنصور عبدالملک بن محمد بن اسماعیل ثعالبى (350-429ق) است که توسط محمدباقر حسینی، علی اکبری و علی غلامی، ترجمه شده است.
'''گران‌سنگ‌های ادب (در مدح و نکوهش اشیاء)'''، ترجمه فارسی دو کتاب «[[اليواقيت في بعض المواقيت]]» و «[[تحفة الوزراء]]» [[ثعالبی، عبدالملک بن محمد|ابومنصور عبدالملک بن محمد بن اسماعیل ثعالبى]] (350-429ق) است که توسط [[محمدباقر حسینی]]، [[اکبری، علی|علی اکبری]] و [[غلامی، علی|علی غلامی]]، ترجمه شده است.


«اليواقيت في بعض المواقيت»، کشکولی از ستایش‌ها و ملامت‌ها در موضوعات مختلف است <ref>[[الظرائف و اللطائف و اليواقيت في بعض المواقيت]]</ref>. «تحفة الوزراء» نیز کتابی است منسوب به ثعالبی، در موضوع اخلاق و سیاست وزراء <ref>[[تحفة الوزراء]]</ref>.
«اليواقيت في بعض المواقيت»، کشکولی از ستایش‌ها و ملامت‌ها در موضوعات مختلف است <ref>[[الظرائف و اللطائف و اليواقيت في بعض المواقيت]]</ref>. «[[تحفة الوزراء]]» نیز کتابی است منسوب به [[ثعالبی، عبدالملک بن محمد|ثعالبی]]، در موضوع اخلاق و سیاست وزراء <ref>[[تحفة الوزراء]]</ref>.


ترجمه حاضر دارای دو بخش است:
ترجمه حاضر دارای دو بخش است:
# بخش نخست، ترجمه کتاب «اليواقيت في بعض المواقيت» است که آن را به خوارزمشاه امیر گرگانج ارزانی داشته است.
# بخش نخست، ترجمه کتاب «اليواقيت في بعض المواقيت» است که آن را به خوارزمشاه امیر گرگانج ارزانی داشته است.
# بخش دیگر آن، ترجمه «تحفة الوزراء» است که آن را تقدیم وزیر او ابوعبدالله حمدونی نموده است<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، ص11</ref>.
# بخش دیگر آن، ترجمه «[[تحفة الوزراء]]» است که آن را تقدیم وزیر او [[ابوعبدالله حمدونی]] نموده است<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، ص11</ref>.


کتاب با مقدمه محمدباقر حسینی آغاز شده است. ایشان گرچه در این مقدمه، مطالب ارزنده‌ای را پیرامون اندیشه و تصور اشتباهی که معمولا در مورد عنوان کلمه «شاه» وجود دارد و عواقب سوء این اشتباه، بیان کرده است<ref>ر.ک: همان، ص9-11</ref>، ولی هیچ توضیحی درباره کیفیت ترجمه و اینکه آیا مترجمان به‌صورت مشترک هر دو بخش را ترجمه کرده‌اند یا هرکدام، بخشی جداگانه را ترجمه نموده‌اند، نداده است.
کتاب با مقدمه [[حسینی، محمدباقر|محمدباقر حسینی]] آغاز شده است. ایشان گرچه در این مقدمه، مطالب ارزنده‌ای را پیرامون اندیشه و تصور اشتباهی که معمولا در مورد عنوان کلمه «شاه» وجود دارد و عواقب سوء این اشتباه، بیان کرده است<ref>ر.ک: همان، ص9-11</ref>، ولی هیچ توضیحی درباره کیفیت ترجمه و اینکه آیا مترجمان به‌صورت مشترک هر دو بخش را ترجمه کرده‌اند یا هرکدام، بخشی جداگانه را ترجمه نموده‌اند، نداده است.


این ترجمه، گرچه سلیس و روان است، ولی دقت لازم در آن به‌کار نرفته است؛ مثلا در آنجا که مطلبی در متن اصلی به‌صورت ماضی استمراری بیان شده، در ترجمه به‌صورت ماضی ساده منعکس گردیده و یا در آنجا که در متن اصلی سخنی به هدف مبالغه، ادات تشبیه در آن ذکر نگردیده تا مبالغه آن با لطافت و ظرافت تمام ارائه شود، در ترجمه، آن سخن، بدون مبالغه و با آوردن ادات تشبیه ذکر گردیده و لطافت و ظرافت و مبالغه آن به‌کلی از دست رفته است. گویی مترجمان فقط می‌خواسته‌اند اصل معنا را منتقل کنند و کاری به ظرایف و لطایف ادبی نداشته‌اند یا تشخیص نمی‌داده‌اند؛ مثلا به مورد زیر توجه کنید:‌
این ترجمه، گرچه سلیس و روان است، ولی دقت لازم در آن به‌کار نرفته است؛ مثلا در آنجا که مطلبی در متن اصلی به‌صورت ماضی استمراری بیان شده، در ترجمه به‌صورت ماضی ساده منعکس گردیده و یا در آنجا که در متن اصلی سخنی به هدف مبالغه، ادات تشبیه در آن ذکر نگردیده تا مبالغه آن با لطافت و ظرافت تمام ارائه شود، در ترجمه، آن سخن، بدون مبالغه و با آوردن ادات تشبیه ذکر گردیده و لطافت و ظرافت و مبالغه آن به‌کلی از دست رفته است. گویی مترجمان فقط می‌خواسته‌اند اصل معنا را منتقل کنند و کاری به ظرایف و لطایف ادبی نداشته‌اند یا تشخیص نمی‌داده‌اند؛ مثلا به مورد زیر توجه کنید:‌
متن:
متن:
«كان معاوية، يقول: نحن الزمان! من رفعناه، ارتفع و من وضعناه اتضع».
«كان معاوية، يقول: نحن الزمان! من رفعناه، ارتفع و من وضعناه اتضع».
ترجمه:
ترجمه:
«معاویه گفت: ما [حاکمان] چون زمان هستیم! به هرکس ارزش دهیم، مقام والا یافته و هرکه را فروگذاریم خوار شود»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص25</ref>.
«معاویه گفت: ما [حاکمان] چون زمان هستیم! به هرکس ارزش دهیم، مقام والا یافته و هرکه را فروگذاریم خوار شود»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص25</ref>.