پرش به محتوا

الاستغناء في معرفة المشهورین من حملة العلم بالکنی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''الاستغناء في معرفة المشهورين من حملة العلم بالكنی'''، مجموعه‌ای است از سه کتاب از ابوعمر یوسف بن عبداللّه بن محمد بن عبدالبر نمرى اندلسى (۳۶۸-۴۶۳ق‌)، تحت عناوین «من عرف من الصحابة بكنيته»، «أسماء المعروفين بالكنی من حملة العلم ممن اشتهر بكنيته و لم يذكر أكثر أسانيد الحديث باسمه من التابعين و من بعدهم» و «من لم يوقف له علی اسم و لا عرف بغير كنيته من التابعين و من بعدهم»، پیرامون اسامی صحابه و تابعین که با تحقیق عبدالله مرحول سوالمه منتشر شده است.
'''الاستغناء في معرفة المشهورين من حملة العلم بالكنی'''، مجموعه‌ای است از سه کتاب از [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابوعمر یوسف بن عبداللّه بن محمد بن عبدالبر نمرى اندلسى]] (۳۶۸-۴۶۳ق‌)، تحت عناوین «من عرف من الصحابة بكنيته»، «أسماء المعروفين بالكنی من حملة العلم ممن اشتهر بكنيته و لم يذكر أكثر أسانيد الحديث باسمه من التابعين و من بعدهم» و «من لم يوقف له علی اسم و لا عرف بغير كنيته من التابعين و من بعدهم»، پیرامون اسامی صحابه و تابعین که با تحقیق [[سوالمه، عبدالله مرحول|عبدالله مرحول سوالمه]] منتشر شده است.


از این کتاب، با اسامی مختلفی یاد شده است که محقق ضمن اشاره به این اسامی و تحقیق و بررسی پیرامون آنها، چنین نتیجه گرفته است که این کتاب، در اصل مجموعه‌ای است از سه کتاب که توسط ابن عبدالبر، پیرامون اسامی و کنیه صحابه و تابعین، نوشته شده و به همین دلیل، تعابیر علما از آن، مختلف است<ref>مقدمه، ص47-51</ref>.
از این کتاب، با اسامی مختلفی یاد شده است که محقق ضمن اشاره به این اسامی و تحقیق و بررسی پیرامون آنها، چنین نتیجه گرفته است که این کتاب، در اصل مجموعه‌ای است از سه کتاب که توسط [[ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله|ابن عبدالبر]]، پیرامون اسامی و کنیه صحابه و تابعین، نوشته شده و به همین دلیل، تعابیر علما از آن، مختلف است<ref>مقدمه، ص47-51</ref>.


اثر حاضر، کتابی است که در میان علما، معروف و مشهور بوده و بسیاری از ایشان، در تصنیفات و آثار خود، از آن نام برده و به نقل مطالب آن پرداخته‌اند که این امر، نشان از اهمیت و اعتبار بالای کتاب، نزد ایشان دارد. از جمله این آثار، می‌توان به «مقدمة ابن الصلاح فی علوم الحدیث» عثمان بن عبدالرحمن شهروزی (متوفی 643ق) و «تهذیب الکمال فی أسماء الرجال» یوسف بن زکی مزی شافعی (متوفی 942ق)، اشاره نمود<ref>ر.ک: همان، ص52-53</ref>.
اثر حاضر، کتابی است که در میان علما، معروف و مشهور بوده و بسیاری از ایشان، در تصنیفات و آثار خود، از آن نام برده و به نقل مطالب آن پرداخته‌اند که این امر، نشان از اهمیت و اعتبار بالای کتاب، نزد ایشان دارد. از جمله این آثار، می‌توان به «[[مقدمة ابن الصلاح في علوم الحديث|مقدمة ابن الصلاح فی علوم الحدیث]]» [[ابن صلاح، عثمان بن عبدالرحمن|عثمان بن عبدالرحمن شهروزی]] (متوفی 643ق) و «[[تهذيب الكمال في أسماء الرجال|تهذیب الکمال فی أسماء الرجال]]» [[حافظ مزی، یوسف بن عبدالرحمن|یوسف بن زکی مزی شافعی]] (متوفی 942ق)، اشاره نمود<ref>ر.ک: همان، ص52-53</ref>.


مؤلف، هریک از سه کتاب خود را با خطبه‌ای کوتاه در ذکر موضوع و تبیین هدف نویسنده از نگارش آن، آغاز نموده است و سپس اسامی افراد در هریک از آنها را در ابوابی بر اساس حروف الفبا (از الف تا یاء) ارائه کرده است؛ به‌عنوان مثال، در هر سه کتاب، بابی تحت عنوان «باب حرف الألف» یا «حرف الألف» یا «الألف» وجود دارد که در ذیل این حرف، ابواب دیگری از الف آمده و مثلا گفته شده: «باب أبي‌إدريس»، «باب أبي‌إبراهيم»، «باب أبي‌إسماعيل»؛ به همین ترتیب تا پایان باب الف با توجه به اسامی مندرج تحت هر بابی از این ابواب. سپس در پایان باب‌های مربوط به هر حرف، بابی به اسامی مفرده یا کنیه‌ها اختصاص داده شده و مثلا چنین گفته شده است: «باب كنی شتی أفراد في الألف»، سپس با حرف «باء»، سپس «تاء» تا حروف آخر الفبا آغاز شده است. این روش در هر سه کتاب، بر همین منوال، رعایت شده است<ref>ر.ک: همان، ص56-57</ref>.
مؤلف، هریک از سه کتاب خود را با خطبه‌ای کوتاه در ذکر موضوع و تبیین هدف نویسنده از نگارش آن، آغاز نموده است و سپس اسامی افراد در هریک از آنها را در ابوابی بر اساس حروف الفبا (از الف تا یاء) ارائه کرده است؛ به‌عنوان مثال، در هر سه کتاب، بابی تحت عنوان «باب حرف الألف» یا «حرف الألف» یا «الألف» وجود دارد که در ذیل این حرف، ابواب دیگری از الف آمده و مثلا گفته شده: «باب أبي‌إدريس»، «باب أبي‌إبراهيم»، «باب أبي‌إسماعيل»؛ به همین ترتیب تا پایان باب الف با توجه به اسامی مندرج تحت هر بابی از این ابواب. سپس در پایان باب‌های مربوط به هر حرف، بابی به اسامی مفرده یا کنیه‌ها اختصاص داده شده و مثلا چنین گفته شده است: «باب كنی شتی أفراد في الألف»، سپس با حرف «باء»، سپس «تاء» تا حروف آخر الفبا آغاز شده است. این روش در هر سه کتاب، بر همین منوال، رعایت شده است<ref>ر.ک: همان، ص56-57</ref>.