طبیب القلوب؛ کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته‌شده در زبان فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' (ص)' به '(ص)')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷: خط ۲۷:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''طبیب القلوب؛ کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته‌شده در زبان فارسی''' تألیف ابوالفتح محمد بن محمد بن علی الخزیمی الفراوی، با تصحیح و تحقیق مجتبی مجرد، این کتاب، نگاشته ابوالفضل محمد خزیمی فراوی (م 514 ق) است. این کتابچه کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته شده در زبان فارسی است که تاکنون چاپ و منتشر نشده و با وجود عمری قریب به ۹۵۰ سال، جز در یکی‌دو منبع کهن نامی از آن نرفته است. تصحیح و چاپ این اثر یعنی شناساندن بخشی از میراث سترگ اسلامی.
'''طبیب القلوب؛ کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته‌شده در زبان فارسی''' تألیف [[خزيمي فراوي، محمد بن محمد|ابوالفتح محمد بن محمد بن علی الخزیمی الفراوی]] (متوفای 514 ق) ، با تصحیح و تحقیق [[مجرد، مجتبي|مجتبی مجرد]]،  این کتابچه کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته شده در زبان فارسی است که تاکنون چاپ و منتشر نشده و با وجود عمری قریب به ۹۵۰ سال، جز در یکی‌دو منبع کهن نامی از آن نرفته است. تصحیح و چاپ این اثر یعنی شناساندن بخشی از میراث سترگ اسلامی.


==گزارش کتاب==
==گزارش کتاب==
خط ۳۶: خط ۳۶:
یکی دیگر از عوامل پیدایش اربعین‌ها، واکنش به فضای کلی مذهب در روزگار مؤلف است. تاریخ تمدن اسلامی نشان می‌دهد که متاسفانه بخش عمده‌ای از باورهای مذهبی در دوره‌های گوناگون تحت تأثیر جریان‌سازی‌های حکومتی و نظام‌های اقتصادی و اجتماعی غالب بوده است. بیش از آنکه نظام‌های سیاسی و اجتماعی پیرو مذهب باشند؛ مذه پیرو آنها بوده است. به همین سبب متناسب با خواست نظام‌های غالب، مذهب نیز دچار دگرگونی‌هایی شده است. در چنین شرایطی فرزانگان دیندار می پوشیدند با گزینش های هوشمندانه به فضای کلی مذهب در روزگار خود واکنش نشان دهند.
یکی دیگر از عوامل پیدایش اربعین‌ها، واکنش به فضای کلی مذهب در روزگار مؤلف است. تاریخ تمدن اسلامی نشان می‌دهد که متاسفانه بخش عمده‌ای از باورهای مذهبی در دوره‌های گوناگون تحت تأثیر جریان‌سازی‌های حکومتی و نظام‌های اقتصادی و اجتماعی غالب بوده است. بیش از آنکه نظام‌های سیاسی و اجتماعی پیرو مذهب باشند؛ مذه پیرو آنها بوده است. به همین سبب متناسب با خواست نظام‌های غالب، مذهب نیز دچار دگرگونی‌هایی شده است. در چنین شرایطی فرزانگان دیندار می پوشیدند با گزینش های هوشمندانه به فضای کلی مذهب در روزگار خود واکنش نشان دهند.


این کتاب، نگاشته ابوالفضل محمد خزیمی فراوی (م 514 ق) است. این کتابچه کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته شده در زبان فارسی است که تاکنون چاپ و منتشر نشده و با وجود عمری قریب به ۹۵۰ سال، جز در یکی‌دو منبع کهن نامی از آن نرفته است. تصحیح و چاپ این اثر یعنی شناساندن بخشی از میراث سترگ اسلامی.
این کتاب، نگاشته [[خزيمي فراوي، محمد بن محمد|ابوالفضل محمد خزیمی فراوی]] (متوفای 514 ق) است. این کتابچه کهن‌ترین اربعین حدیثی شناخته شده در زبان فارسی است که تاکنون چاپ و منتشر نشده و با وجود عمری قریب به ۹۵۰ سال، جز در یکی‌دو منبع کهن نامی از آن نرفته است. تصحیح و چاپ این اثر یعنی شناساندن بخشی از میراث سترگ اسلامی.


مؤلف در مقدمه این کتاب خود را «محمد بن محمد بن علی الخزیمی الفراوی معرفی کرده است. منابع تاریخی نیز نام و نسب او را به همین شکل ضبط کرده‌اند. در برخی از منابع کنیه او را ابوالفتح نوشته‌اند و لقب واعظ را که به مناسبت شغل وعظ بدان معروف بوده، در پایان نام وی افزوده‌اند. خزیمی منسوب است به ابوبکر محمد بن اسحاق بن خزیمة بن مغیرة بن صالح بن بکر نیشابوری خزیمی که امام الائمه نیشابور در عصر خویش بوده و منسوبان وی را خزیمی می‌خوانند.
مؤلف در مقدمه این کتاب خود را «محمد بن محمد بن علی الخزیمی الفراوی معرفی کرده است. منابع تاریخی نیز نام و نسب او را به همین شکل ضبط کرده‌اند. در برخی از منابع کنیه او را ابوالفتح نوشته‌اند و لقب واعظ را که به مناسبت شغل وعظ بدان معروف بوده، در پایان نام وی افزوده‌اند. خزیمی منسوب است به [[ابوبکر محمد بن اسحاق بن خزیمة بن مغیرة بن صالح بن بکر نیشابوری خزیمی]] که امام الائمه نیشابور در عصر خویش بوده و منسوبان وی را خزیمی می‌خوانند.


در باب تاریخ تولد فراوی تمام منابع موجود خاموشند؛ اما تاریخ وفاتش به تصریح عموم منابع در محرم سال ۵۱۴ قمری بوده است. متاسفانه در این کتاب اشارتی نیامده که بتوان از طریق آن عمر مؤلف را هنگام تألیف کتاب یعنی سال ۵۰۰ هجری برآورد کرد یا سال تولد او را دانست. در باب مدفن یک نظر مشهور و یک نظر شاذ وجود دارد؛ صفدی مدفن وی را قبرستان الوردیه در بغداد دانسته است؛ اما دیگر منابع همگی وفات وی را در ری دانسته و مدفن او را در همان شهر نوشته‌اند.
در باب تاریخ تولد فراوی تمام منابع موجود خاموشند؛ اما تاریخ وفاتش به تصریح عموم منابع در محرم سال ۵۱۴ قمری بوده است. متاسفانه در این کتاب اشارتی نیامده که بتوان از طریق آن عمر مؤلف را هنگام تألیف کتاب یعنی سال ۵۰۰ هجری برآورد کرد یا سال تولد او را دانست. در باب مدفن یک نظر مشهور و یک نظر شاذ وجود دارد؛ صفدی مدفن وی را قبرستان الوردیه در بغداد دانسته است؛ اما دیگر منابع همگی وفات وی را در ری دانسته و مدفن او را در همان شهر نوشته‌اند.


ابوالفتح فراوی مانند استادش قشیری در اصول مذهب اشعری و در فروع شافعی بوده است. هنگامی که از امام شافعی در حکایت حدیث سی‌وچهارم یاد کرده، او را «امام مطلبی قریشی ابن عم مصطفی (علیه السلام)، محمد بن ادریس شافعی خوانده است». با این همه، او در مذهب خود متعصب نبوده و دست‌کم مطالب این کتاب نشان‌دهندۀ وسعت مشرب اوست. گویا همین احترام و وسعت مشرب فکری وی باعث شده بود در نظر شیعیان نیز با تکریم از او یاد شود.
[[ابوالفتح فراوی]] مانند استادش [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] در اصول مذهب اشعری و در فروع شافعی بوده است. هنگامی که از امام شافعی در حکایت حدیث سی‌وچهارم یاد کرده، او را «امام مطلبی قریشی ابن عم مصطفی (علیه‌السلام)، محمد بن ادریس شافعی خوانده است». با این همه، او در مذهب خود متعصب نبوده و دست‌کم مطالب این کتاب نشان‌دهندۀ وسعت مشرب اوست. گویا همین احترام و وسعت مشرب فکری وی باعث شده بود در نظر شیعیان نیز با تکریم از او یاد شود.


مطابق بررسی‌ها تنها دو منبع از این کتاب یاد کرده‌اند؛ نخست همشهری مؤلف یعنی عبدالجلیل قزوینی رازی در کتاب «النقض» که آن را حدود پنجاه سال بعد از «طبیب القلوب» تأۀیف کرده و دوم حاجی خلیفه در «کشف الظنون».
مطابق بررسی‌ها تنها دو منبع از این کتاب یاد کرده‌اند؛ نخست همشهری مؤلف یعنی عبدالجلیل قزوینی رازی در کتاب «النقض» که آن را حدود پنجاه سال بعد از «طبیب القلوب» تألیف کرده و دوم [[حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله|حاجی خلیفه]] در «[[کشف الظنون عن أسامي الکتب و الفنون (حاجی خلیفه)|کشف الظنون]]».


به نظر می‌رسد بنیاد اولیه «طبیب القلوب» همان مجالس وعظی است که برای فراوی برپا می‌کرده اند. اگرچه مؤلف به این نکته تصریحی ندارد؛ اما ساختار کتاب به‌ویژه نوع بیان حکایات و ترجمه‌های گزینشی آیات قرآن این احتمال را تقویت می‌کند که «طبیب القلوب» را تدوینی از تقریرهای فراوی در مجالس وعظ و املا بدانیم. به تصریح مؤلف این کتاب محصول سال ۵۰۰ هجری در بغداد است. فراوی در این زمان در بغداد مجالس وزن و املای حدیث داشته و بعید نیست که یک سلسله از این مجالس را به بیان و شرح چهل حدیث از پیامبر اختصاص داده باشد.
به نظر می‌رسد بنیاد اولیه «طبیب القلوب» همان مجالس وعظی است که برای فراوی برپا می‌کرده اند. اگرچه مؤلف به این نکته تصریحی ندارد؛ اما ساختار کتاب به‌ویژه نوع بیان حکایات و ترجمه‌های گزینشی آیات قرآن این احتمال را تقویت می‌کند که «طبیب القلوب» را تدوینی از تقریرهای فراوی در مجالس وعظ و املا بدانیم. به تصریح مؤلف این کتاب محصول سال ۵۰۰ هجری در بغداد است. فراوی در این زمان در بغداد مجالس وزن و املای حدیث داشته و بعید نیست که یک سلسله از این مجالس را به بیان و شرح چهل حدیث از پیامبر اختصاص داده باشد.
خط ۵۳: خط ۵۳:


مصحح در تصحیح این کتاب از سه دست‌نویس بهره برده است. هرکدام از این سه دست‌نویس تحریری مشابه و در عین حال متفاوت از دیگری است. نسخۀ اساس مصحح دست‌نویس شماره ۳۵۶ مجموعه شهید علی پاشا در کتابخانه سلیمانیه شهر استانبول ترکیه است.<ref> [https://literaturelib.com/books/4471 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>
مصحح در تصحیح این کتاب از سه دست‌نویس بهره برده است. هرکدام از این سه دست‌نویس تحریری مشابه و در عین حال متفاوت از دیگری است. نسخۀ اساس مصحح دست‌نویس شماره ۳۵۶ مجموعه شهید علی پاشا در کتابخانه سلیمانیه شهر استانبول ترکیه است.<ref> [https://literaturelib.com/books/4471 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>
==پانويس ==
==پانويس ==
<references />
<references />