آریایی‌ها و تشکیل نخستین شاهنشاهی ماد در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' .' به '.'
جز (جایگزینی متن - ' .' به '.')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''آریایی‌ها و تشکیل نخستین شاهنشاهی ماد در ایران''' تألیف دکتر [[نوری مجیری، مهرداد|مهرداد نوری مجیری (خواجه‌نوری)]]، آریایی‌ها بعد از گذر از رود سیحون و رسیدن به خوارزم و سپس بلخ به دو شاخه تقسیم شدند که گروهی از آنها به جانب کوه‌های هندوکش حرکت کردند و خود را به شبه‌قارۀ هند رساندند که با اقوام بومی آنجا که ساکنان تمدن سند و دراویدیان بودند، روبرو شدند و توانستند آنها را شکست دهند و تا حوالی پنجاب را تصرف نمایند. گروه دیگر که به داخل نجد ایران حرکت کردند نیز همانند هم‌نژادان هندی خود در ایران با اقوام بومی همچون ایلامیان، کاسیان، گوتیان و ... روبرو شدند و توانستند با خشونت کمتر نسبت به آریاییان هندی بر آنها فائق آمده و امپراتوری‌های بزرگی را در این محدوده به وجود آورند.
'''آریایی‌ها و تشکیل نخستین شاهنشاهی ماد در ایران''' تألیف دکتر [[نوری مجیری، مهرداد|مهرداد نوری مجیری (خواجه‌نوری)]]، آریایی‌ها بعد از گذر از رود سیحون و رسیدن به خوارزم و سپس بلخ به دو شاخه تقسیم شدند که گروهی از آنها به جانب کوه‌های هندوکش حرکت کردند و خود را به شبه‌قارۀ هند رساندند که با اقوام بومی آنجا که ساکنان تمدن سند و دراویدیان بودند، روبرو شدند و توانستند آنها را شکست دهند و تا حوالی پنجاب را تصرف نمایند. گروه دیگر که به داخل نجد ایران حرکت کردند نیز همانند هم‌نژادان هندی خود در ایران با اقوام بومی همچون ایلامیان، کاسیان، گوتیان و... روبرو شدند و توانستند با خشونت کمتر نسبت به آریاییان هندی بر آنها فائق آمده و امپراتوری‌های بزرگی را در این محدوده به وجود آورند.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۳: خط ۳۳:
میان اقوام متعدد هند و اروپایی، زبان گروه معینی یعنی صرفاً هند و ایرانیان ملقب به آریایی بودند که زمانی دراز در جنوب شرقی زیستگاه وسیع هند و اروپاییان در کنار یکدیگر می‌زیسته‌اند. آنان در آخرین سده‌های هزارۀ سوم ق.م یعنی قبل از مهاجرت‌ها و جابجایی‌ بزرگ‌شان در نوعی اتحاد و همبستگی و شاید هم، زمانی تحت رهبری واحد بودند. البته نه به مثابۀ دولت واحد و نه چندان مطرح منسجم، بلکه با خودمختاری‌های عشیرتی کهن. این اتحاد به‌ویژه زمانی که دشمنی مشترک تهدیدشان می‌کرده، الزامی‌تر گشته است.
میان اقوام متعدد هند و اروپایی، زبان گروه معینی یعنی صرفاً هند و ایرانیان ملقب به آریایی بودند که زمانی دراز در جنوب شرقی زیستگاه وسیع هند و اروپاییان در کنار یکدیگر می‌زیسته‌اند. آنان در آخرین سده‌های هزارۀ سوم ق.م یعنی قبل از مهاجرت‌ها و جابجایی‌ بزرگ‌شان در نوعی اتحاد و همبستگی و شاید هم، زمانی تحت رهبری واحد بودند. البته نه به مثابۀ دولت واحد و نه چندان مطرح منسجم، بلکه با خودمختاری‌های عشیرتی کهن. این اتحاد به‌ویژه زمانی که دشمنی مشترک تهدیدشان می‌کرده، الزامی‌تر گشته است.


اقوام آریایی کشاورز و دام‌پرور بودند و با توجه به بروز تغییرات در شرایط زیست‌محیطی مکان اولیۀ خود و سخت‌شدن زندگی بر آنها ناگزیر آنجا را ترک کردند. دربارۀ خاستگاه و مکان اولیۀ زندگی آنها اختلاف نظر می‌باشد؛ اما احتمالاً مکان اولیه زندگی‌شان استپ‌های جنوب روسیه و شمال دریای خزر و دریای سیاه که دشت‌های اوراسیا گفته می‌شود، بوده است. آریایی‌ها بعد از گذر از رود سیحون و رسیدن به خوارزم و سپس بلخ به دو شاخه تقسیم شدند که گروهی از آنها به جانب کوه‌های هندوکش حرکت کردند و خود را به شبه‌قارۀ هند رساندند که با اقوام بومی آنجا که ساکنان تمدن سند و دراویدیان بودند، روبرو شدند و توانستند آنها را شکست دهند و تا حوالی پنجاب را تصرف نمایند. گروه دیگر که به داخل نجد ایران حرکت کردند نیز همانند هم‌نژادان هندی خود در ایران با اقوام بومی همچون ایلامیان، کاسیان، گوتیان و ... روبرو شدند و توانستند با خشونت کمتر نسبت به آریاییان هندی بر آنها فائق آمده و امپراتوری‌های بزرگی را در این محدوده به وجود آورند.
اقوام آریایی کشاورز و دام‌پرور بودند و با توجه به بروز تغییرات در شرایط زیست‌محیطی مکان اولیۀ خود و سخت‌شدن زندگی بر آنها ناگزیر آنجا را ترک کردند. دربارۀ خاستگاه و مکان اولیۀ زندگی آنها اختلاف نظر می‌باشد؛ اما احتمالاً مکان اولیه زندگی‌شان استپ‌های جنوب روسیه و شمال دریای خزر و دریای سیاه که دشت‌های اوراسیا گفته می‌شود، بوده است. آریایی‌ها بعد از گذر از رود سیحون و رسیدن به خوارزم و سپس بلخ به دو شاخه تقسیم شدند که گروهی از آنها به جانب کوه‌های هندوکش حرکت کردند و خود را به شبه‌قارۀ هند رساندند که با اقوام بومی آنجا که ساکنان تمدن سند و دراویدیان بودند، روبرو شدند و توانستند آنها را شکست دهند و تا حوالی پنجاب را تصرف نمایند. گروه دیگر که به داخل نجد ایران حرکت کردند نیز همانند هم‌نژادان هندی خود در ایران با اقوام بومی همچون ایلامیان، کاسیان، گوتیان و... روبرو شدند و توانستند با خشونت کمتر نسبت به آریاییان هندی بر آنها فائق آمده و امپراتوری‌های بزرگی را در این محدوده به وجود آورند.


آریاییان ایرانی برای پراکندگی در ایران دو راه اختیار کردند؛ یکی راه شمال به مغرب یعنی دامنه‌های البرز و نواحی ماورای قفقاز تا دامنه‌های کوه الوند و دیگری راهی از شمال شرقی یعنی میان شکاف‌های کوه البرز برای رسیدن به مرکز ایران که دو قبیلۀ مادی و پارسی بودند. قوم ماد که از طرف شمال غربی ایران و دامنه‌های قفقاز به ایران سرازیر شد، بعد از مدتی پراکندگی موفق به ایجاد و تشکیل حکومت واحد در قرن هشتم ق.م شد که اولین شاهنشاهی واحد در آغاز دوران تاریخی در ایران و پایه‌گذار شاهنشاهی عظیم هخامنشی گردید. اهمیت این سلسله به واسطۀ نقشی که به عنوان حلقۀ واسطه انتقال تمدن‌های باستانی آشور و بابل و ایلام در انتقال مضامین تمدن شرقی به شاهنشاهی هخامنشی داشته می‌باشد. شکل‌گیری حکومت واحد بین نظام‌های محلی قبایل مادی و ایجاد ارتش منظم از جمله شاخص‌های این حکومت است.
آریاییان ایرانی برای پراکندگی در ایران دو راه اختیار کردند؛ یکی راه شمال به مغرب یعنی دامنه‌های البرز و نواحی ماورای قفقاز تا دامنه‌های کوه الوند و دیگری راهی از شمال شرقی یعنی میان شکاف‌های کوه البرز برای رسیدن به مرکز ایران که دو قبیلۀ مادی و پارسی بودند. قوم ماد که از طرف شمال غربی ایران و دامنه‌های قفقاز به ایران سرازیر شد، بعد از مدتی پراکندگی موفق به ایجاد و تشکیل حکومت واحد در قرن هشتم ق.م شد که اولین شاهنشاهی واحد در آغاز دوران تاریخی در ایران و پایه‌گذار شاهنشاهی عظیم هخامنشی گردید. اهمیت این سلسله به واسطۀ نقشی که به عنوان حلقۀ واسطه انتقال تمدن‌های باستانی آشور و بابل و ایلام در انتقال مضامین تمدن شرقی به شاهنشاهی هخامنشی داشته می‌باشد. شکل‌گیری حکومت واحد بین نظام‌های محلی قبایل مادی و ایجاد ارتش منظم از جمله شاخص‌های این حکومت است.