باید شاهنامه خواند: گزارشی نو از داستان ضحاک: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ،' به '،'
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۵: خط ۵:
|پدیدآورندگان  
|پدیدآورندگان  
| پدیدآوران =  
| پدیدآوران =  
[[شیرمردی ، سیامک]] (نویسنده)
[[شیرمردی، سیامک]] (نویسنده)
|زبان  
|زبان  
| زبان =
| زبان =
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''باید شاهنامه خواند: گزارشی نو از داستان ضحاک''' تألیف [[شیرمردی ، سیامک|سیامک شیرمردی]]؛ این کتاب دربرگیرندۀ گزارشی نو از داستان ضحاک است. ابتدا نویسنده به گزارش کار ضحاک پرداخته، در بخش دوم داستان جمشید و ضحاک را به نثر امروزین آورده و در پایان نظم این داستان را آورده است.
'''باید شاهنامه خواند: گزارشی نو از داستان ضحاک''' تألیف [[شیرمردی، سیامک|سیامک شیرمردی]]؛ این کتاب دربرگیرندۀ گزارشی نو از داستان ضحاک است. ابتدا نویسنده به گزارش کار ضحاک پرداخته، در بخش دوم داستان جمشید و ضحاک را به نثر امروزین آورده و در پایان نظم این داستان را آورده است.
==گزارش کتاب==
==گزارش کتاب==
[[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] به عنوان بزرگ‌ترین فرهنگ لغت فارسی دری وظیفۀ خود که حفظ و حراست از زبان و هویت ملی ایرانیان بوده را به‌درستی انجام و به‌دور از گزند روزگار به آیندگان تحویل داده است. [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] زمانی نوشته شد که ملیت ایرانی دست‌خوش فتور و تاریخ پرافتخار گذشته کم‌کم رو به فراموشی گذاشته شده بود و هر یک از بزرگان علم و ادب سعی در استفادۀ هرچه بیشتر از لغات عربی در نوشتار و آثار خود داشتند و حاکمان نیز پیرو سیاست اسارت زبانی که در کشورهای دیگر به‌ویژه آفریقای شمالی با موفقیت اجرا کرده و با محو تمدن چندهزارساله، فرهنگ و زبان آنان را نیز عربی نمودند، کمر به نابودی تاریخ و تمدن و فرهنگ ایرانی بسته و از هیچ کوششی فرو نگذاشتند که فردوسی توانست با سرودن [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] و استفاده از دامنۀ وسیع کلمات فارسی مانع از هرگونه تعرض و نابودی فرهنگ ایرانی و زبان فارسی دری گردد.
[[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] به عنوان بزرگ‌ترین فرهنگ لغت فارسی دری وظیفۀ خود که حفظ و حراست از زبان و هویت ملی ایرانیان بوده را به‌درستی انجام و به‌دور از گزند روزگار به آیندگان تحویل داده است. [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] زمانی نوشته شد که ملیت ایرانی دست‌خوش فتور و تاریخ پرافتخار گذشته کم‌کم رو به فراموشی گذاشته شده بود و هر یک از بزرگان علم و ادب سعی در استفادۀ هرچه بیشتر از لغات عربی در نوشتار و آثار خود داشتند و حاکمان نیز پیرو سیاست اسارت زبانی که در کشورهای دیگر به‌ویژه آفریقای شمالی با موفقیت اجرا کرده و با محو تمدن چندهزارساله، فرهنگ و زبان آنان را نیز عربی نمودند، کمر به نابودی تاریخ و تمدن و فرهنگ ایرانی بسته و از هیچ کوششی فرو نگذاشتند که فردوسی توانست با سرودن [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] و استفاده از دامنۀ وسیع کلمات فارسی مانع از هرگونه تعرض و نابودی فرهنگ ایرانی و زبان فارسی دری گردد.