پرش به محتوا

مجالس (ت‍ق‍ری‍رات‌ اح‍م‍د غ‍زال‍ی‌ ع‍ارف‌ م‍ت‍وف‍ای‌ 520ه‍): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۷: خط ۳۷:
نثر کتاب و اسلوب بیان غزالی در این اثر، گزنده است و او مخاطبان خود را بیشتر تازیانه می‌زند و درست همانند مقالات شمس تبریزی که باید گفت شمس مقلد غزالی است؛ چه، رسم شمس این است که در میان سخنانش، حکایتی بیاورد و اشعاری بخواند و این همان سبک احمد غزالی است و بیان شمس نیز در مقالات بیشتر گزنده است تا لینت<ref>ر.ک: همان، صفحه شانزده - هفده</ref>.
نثر کتاب و اسلوب بیان غزالی در این اثر، گزنده است و او مخاطبان خود را بیشتر تازیانه می‌زند و درست همانند مقالات شمس تبریزی که باید گفت شمس مقلد غزالی است؛ چه، رسم شمس این است که در میان سخنانش، حکایتی بیاورد و اشعاری بخواند و این همان سبک احمد غزالی است و بیان شمس نیز در مقالات بیشتر گزنده است تا لینت<ref>ر.ک: همان، صفحه شانزده - هفده</ref>.


کتاب مجالس به شهادت خود کتاب، با باری از جانب ادب و فصاحت و بلاغت همراه است که از هیچ جهت قابل مقایسه با نوشته‌های محمد غزالی نیست و مانند آن از مؤلفان ایرانی دوزبانه (فارسی و عربی) کمتر به ‌چشم می‌خورد و اکثر نوشته‌های ایرانیان تازی‌نویس بسیط و ساده است؛ حال آنکه کتاب مجالس، مملو از استشهاد به اشعار و امثال و مصراع‌هاست و به‌صورت یک کتاب ادبی عرفانی، جلوه می‌کند<ref>ر.ک: همان، صفحه هفده</ref>.
کتاب مجالس به شهادت خود کتاب، با باری از جانب ادب و فصاحت و بلاغت همراه است که از هیچ جهت قابل مقایسه با نوشته‌های [[غزالی، محمد بن محمد|محمد غزالی]] نیست و مانند آن از مؤلفان ایرانی دوزبانه (فارسی و عربی) کمتر به ‌چشم می‌خورد و اکثر نوشته‌های ایرانیان تازی‌نویس بسیط و ساده است؛ حال آنکه کتاب مجالس، مملو از استشهاد به اشعار و امثال و مصراع‌هاست و به‌صورت یک کتاب ادبی عرفانی، جلوه می‌کند<ref>ر.ک: همان، صفحه هفده</ref>.


یکی از ممیزاتی که بر روح و فکر و قلم غزالی غلبه داشته و در کتاب مشهود است، صبغه عرفانی است<ref>ر.ک: همان، صفحه دوازده</ref>.
یکی از ممیزاتی که بر روح و فکر و قلم غزالی غلبه داشته و در کتاب مشهود است، صبغه عرفانی است<ref>ر.ک: همان، صفحه دوازده</ref>.