دربارۀ شعریات: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دربارۀ شعریات''' ارسطو با مقدمه‌ای از مایکل دیویس، با ترجمه فارسی غلامرضا اصفهانی؛ از میان نوشته‌های ارسطو هیچ‌کدام به اندازۀ «دربارۀ شعریات» قدرت ماندگاری نداشته است. این کتاب را دانشورانی بی‌شمار شرح کرده‌اند و شگفت اینکه کسانی چون ابن‌رشد و ابن‌ سینا، راسیمن و کورنیل، لسینگ و گوته، میلتون و ساموئل جانسون شروحی مؤثر بر آن نوشته‌اند. «دربارۀ شعریات» دربارۀ تراژدی است؛ اما تراژدی یونانی خیلی بی‌شباهت به درام است.

# ارجاع‌های به دربارۀ شعریات در دیگر متون ارسطو

# در باب اعضای جانوران ارسطو

# پروبلماتا منتسب به ارسطو

از میان نوشته‌های ارسطو هیچ‌کدام به اندازۀ «دربارۀ شعریات» قدرت ماندگاری نداشته است. این کتاب را دانشورانی بی‌شمار شرح کرده‌اند و شگفت اینکه کسانی چون ابن‌رشد و ابن‌ سینا، راسیمن و کورنیل، لسینگ و گوته، میلتون و ساموئل جانسون شروحی مؤثر بر آن نوشته‌اند. «دربارۀ شعریات» دربارۀ تراژدی است؛ اما تراژدی یونانی خیلی بی‌شباهت به درام است.

در این متن، ارسطو شرحی از شاعری ارائه می‌دهد که به شعر و به معنای واقعی کلمه «هنر شاعرانه» اشاره دارد که از اصطلاح «شاعر، نویسنده، سازنده» مشتق شده است. ارسطو هنر شعر را به درام منظوم (شامل کمدی، تراژدی، و نمایشنامه طنز)، غزل و حماسه تقسیم می‌کند. همه ژانرها در کارکرد تقلید از زندگی هستند؛ اما از سه طریق که ارسطو توصیف می‌کند با هم تفاوت دارند: تفاوت در ریتم موسیقی، هارمونی، متر و ملودی؛ تفاوت اخلاقی در شخصیت‌ها؛ تفاوت در نحوه ارائه روایت: گفتن یک داستان یا اجرای آن. کتاب بازمانده شعر اساساً به درام می‌پردازد و تحلیل تراژدی هسته اصلی بحث را تشکیل می‌دهد.

«دربارۀ شعریات» ارسطو به گونه‌ای گسترده و البته به حق، صرفاً در حکم رساله‌ای درباره تراژدی خوانده شده است. این گویای آن است که کتاب نام برده که حاوی گزارشی تاریخی از سیر تکامل تراژدی در مقام کمال شاعرانگی است و همچنان کهن‌ترین شاعران را در مقام بهترین شاعران ستایش می‌کند، در عین حال باید سرآغاز تاریخ نقد ادبی قلمداد شود و در حکم بزرگ‌ترین اثر در سنتی باشد که خود رسماً آن را افتتاح کرده است. چون همان‌طور که انتظار می‌رود، ترجمه‌های بی شماری از «درباره شعریات» وجود دارد؛ ممکن است به‌حق شگفت‌زده شویم که ترجمه دیگری از این اثر چه توجیهی دارد. اما مترجمان انگلیسی با این قصد به ترجمه حاضر مبادرت کرده‌اند که تکمله‌ای فراهم آورند بر «شاعرانگی فلسفه: دربارۀ درباره شعریات» ارسطو که در آن در تثبیت این نکته استدلال می‌شود که «دربارۀ شعریات» با اینکه مشخصاً درباره تراژدی است، تمایل دارد به فراسوی شعر دامن بگستراند؛ یعنی به خود ساختار نفس انسانی در نسبتش با آنچه که واقعا هست.