ایدئولوژی، داو قدرت (روشن‌فکران و سیاست در ایران): تفاوت میان نسخه‌ها

روشن فکران، به عنوان کسانی که درگیر فعالیت فکری اند، خود را وقف پروراندن اندیشه‌های اصیل می کنند، در کار خلاق عقلانی اند، وقت بسیاری صرف پژوهش و اندیشیدن به ایده‌های پیچیده می کنند، این امکان را یافته اند تا همراه با توسعه روندهای فنی و فرهنگی جامعه مدرن، به لایه یا قشر اجتماعی متنفذی در اغلب کشورها تبدیل شوند. از نقطه عزیمت عصر مدرن تا زمانه ما، آن ها، چه در جریان زندگی روزمره و چه در حیطه صرف اندیشیدن و نوشتن، بنا را بر این گذاشته اند که هرجا که باشند و در سخت ترین موقعیت ها از ارزش‌های انسانی و حقوق ستم دیدگان دفاع کنند و علیه استثمارگران بستیزند. روشن فکر، بنا به فهمی که هم خود دارد و هم دیگران از او دارند، در قبال موضوعات و معضلاتی که دامنگیر جامعه خودی و محیط پیرامون است احساس مسئولیت می کند و با نظریه و کنش خود درگیر این امور می شود. برخی از این افراد در تعبیر واژه روسی «اینتلی گنسیا»، همواره خود را نسبت به سرنوشت و آینده کشور خویش مسئول می دانند و در همین حال تعداد دیگری از آن ها، با لحاظ معنای ذات باورانه، بر آن اند روشن فکر را کسی معرفی کنند که رویکرد انتقادی دارد و با حفظ فاصله‌ای نقادانه از جامعه در خدمت ساختن فرهنگ است. در هردو حالت پرسش اساسی این است که جماعت روشن فکر در تجربه عینی و ملاک های اندیشیدن و اصولا در عرصه عمل تا چه حد توانسته پایبند اصول اخلاقی و رسالت راستین باشد؟ از سوی دیگر و به استناد تجربه‌های هولناک قرن بیستم، می توان این فرضیه را اثبات کرد که بسیاری از کسانی که جامه روشن گری بر تن کرده اند، به جای دفاع از اصول و ارزش هایی چون عدالت، آزادی و کرامت انسانی، متأسفانه به سود و منافع کته نظرانه دل بسته شده اند. چه بسا این وابستگی های فرقه ای، ناسیونالیسم قبیله‌ای و دیگر علایق کوته نظرانه سبب شده به آرمان های اصلی کار فکری خیانت کنند. این کتاب که با هدف نقد و آسیب شناسی جریان های روشن فکری در جهان و ایران به نگارش درآمده، در تلاش است تا در ذیل تعریف این طبقه و بررسی چرایی و پیامدهای حضور ایشان در سپهر سیاست، از واقعیتی سخن بگوید که «[[ادوارد شیلز]]»-روشنفکر دینی- آن را گرفتار آمدن در تعارض میان نقش اجتماعی - سیاسی و تعهد به والاترین ارزش ها و مقدسات می نامند.