رودکی و اسماعیلیه: تفاوت میان نسخه‌ها

| کد کنگره =‏

| موضوع =

'''رودکی و اسماعیلیه''' تألیف حاکم قلندراف، به کوشش و برگردان دکتر کیوان پهلوان؛ کتابی که پیش رو دارید در دو بخش ارائه گردیده است. بخش اول که درباره ی رودکی سمرقندی نوشته شده، پایان نامه دکتری حاکم قلندراف از ادیبان و رودکی شناسان بدخشان جمهوری تاجیکستان است. بخش دوم شامل مقالاتی است منتخب از کتاب دکتر عبدالغفور آرزو از ادیبان و مشاوران وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی افغانستان، به نام «هیچ گنجی نیست از فرهنگ به» که ویژه ی همایش بین المللی رودکی در این کشور است.

کتابی که پیش رو دارید در دو بخش ارائه گردیده است. بخش اول درباره ی رودکی سمرقندی نوشته شده است و پایان نامه دکتری حاکم قلندراف از ادیبان و رودکی شناسان بدخشان جمهوری تاجیکستان است. این رساله یکی از بحث انگیزترین موضوعات زندگی نامه ی استاد رودکی (تمایل عقیدتی او) می باشد. مؤلف رساله با تکیه بر اسناد و سرچشمه های تاریخی، تفاوت های بین مذهب اسماعیلیه و جریان های قرمطیه را معین کرده و ذکر می کند که رودکی از دایره ی عقاید قرامطه بیرون بوده است. این رساله به بسیاری از مسائل تاریخ، ادبیات، فلسفه و مذاهب مختلف دین مبین اسلام در دوره ی حیات استاد رودکی می پردازد و مواد جالب و مهمی را گردآوری کرده است که برای پژوهندگان و دوستداران این شاخه ها بسیار قابل استفاده است. در بخش دوم، مقالاتی از کتابی که به کوشش دکتر عبدالغفور آرزو از ادیبان و مشاوران وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی افغانستان، به نام «هیچ گنجی نیست از فرهنگ به» ویژه ی همایش بین المللی رودکی در افغانستان، انتخاب شده است. این کتاب به همت وزارت امورخارجه افغانستان و ایشان در سال 1378 شمسی به چاپ رسیده است. اهمیت این مقالات موجب شده تا بخشی از آن ها جهت آشنایی بیشتر ادبی و تخصصی در ایران به چاپ رسانده شود. آخرین مقاله نیزنوشته مترجم این کتاب می باشد. 

ابوعبدالله جعفر رودکی سمرقندی در اواخر قرن سوم هجری در رودک - قریه ای از ماوراء النهر نزدیک سمرقند – و یا به گفته ی برخی از پژوهشگران و مؤلفان در نزدیکی نسف بخارا متولد شده و به رودکی معروف گردیده است. او سرانجام بعد از کسب شهرت به دربار سامانیان – خصوصا در دربار نصرین احمد سامانی – به سال 329 هجری، در حالیکه از سالخوردگی و ناتوانی و فقرو تنگدستی نالان بود، زندگی را بدرود گفت. رودکی و ابوشکور از پیش قراولان و سپهسالاران ادبیات فارسی دری اند که بیشتر از همه توجه به شعر تعلیمی داشته اند. بعد از آن کسایی مروزی از شمار بزرگترین شاعران اندرز پرداز به شمار می آید. ناصرخسرو از شعر زهد سخن رانده، سعدی – بزرگترین غزل سرای زبان پارسی دری – این شیوه (شعر تعلیمی و تربیتی ) را به کمال رسانیده است. آثار عطار، مولوی و دیگران انباشته از پند و اندرزهای حکیمانه است که به اسلوبها و شیوه های مربوط به خود بیان داشته اند. شعر تعلیمی در کشورهای شرقی از اهمیت بسزایی برخوردار بوده، در طی زمانه ها توجه بیشتر مردم را به خود جلب کرده است. حتی در لابلای ادبیات حماسی از زبان فلان قهرمان و یا از زبان فلان پیرخرد، مفاهیم و معانی ای را می خوانیم که مغز تعلیم و تربیت است. در سرایش شعر تعلیمی چه از نگاه مقدم بودن و چه از نگاه زیبایی های لفظی و معنوی نام رودکی از شمار چهره ها و سیماهای ماندگار ادبیات دری است.<ref> [https://www.historylib.com/books/2203 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]