۱۱۹٬۰۶۳
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ت های' به 'تهای') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'گ های ' به 'گهای ') |
||
خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
از برای این مرتبه کبیره در عالم غیب و پس پرده ملکوت، صورت مشوه زشتی است که علاوه بر بدی آن موجب رسوایی در ملاء اعلی و محضر انبیاء مرسلین و ملائکه مقربین میشود، صورت ملکوتی آن همان است که خداوند میفرماید: غیبت نکند بعضی شما را، آیا دوست دارید یکی از شما که گوشت برادر خود را بخورد، در صورتی که مردار است؟ پس کراهت دارید او را البته. | از برای این مرتبه کبیره در عالم غیب و پس پرده ملکوت، صورت مشوه زشتی است که علاوه بر بدی آن موجب رسوایی در ملاء اعلی و محضر انبیاء مرسلین و ملائکه مقربین میشود، صورت ملکوتی آن همان است که خداوند میفرماید: غیبت نکند بعضی شما را، آیا دوست دارید یکی از شما که گوشت برادر خود را بخورد، در صورتی که مردار است؟ پس کراهت دارید او را البته. | ||
ما غافلیم از آنکه اعمال ما عینا باصورتهای مناسبه با آنها در عالم دیگر به ما رجوع میکند. نمیدانیم که این عمل صورت مردار خوردن است. صاحب این عمل همانطور که چون | ما غافلیم از آنکه اعمال ما عینا باصورتهای مناسبه با آنها در عالم دیگر به ما رجوع میکند. نمیدانیم که این عمل صورت مردار خوردن است. صاحب این عمل همانطور که چون سگهای درنده اعراض (آبرو) مردم را دریده و گوشت آنها را خورده، در جهنم نیز صورت ملکوتی این عمل به او رجوع میکند. | ||
ای عزیز! با آنکه این عالم، دار جزا نیست و محل بروز سلطنت حق نیست و زندان مؤمن است، اگر تو از اسارت نفس بیرون آیی و به عبودیت حق گردن نهی و دل را موحد کنی و زنگار دوبینی را آیینه روح بزدایی و قلب را به نقطه مرکزیه کمال مطلق متوجه کنی، در همین عالم آثار آن را به عیانان مییابی، چنان وسعتی در قلب حاصل شود که محل ظهور سلطنت تامه الهیه شود و از تمام عوالم، فُسحَت و سِعِه (گستردگی و وسعت) آن بیشتر گردد.<ref> ر.ک: بینام، ص73-75</ref> | ای عزیز! با آنکه این عالم، دار جزا نیست و محل بروز سلطنت حق نیست و زندان مؤمن است، اگر تو از اسارت نفس بیرون آیی و به عبودیت حق گردن نهی و دل را موحد کنی و زنگار دوبینی را آیینه روح بزدایی و قلب را به نقطه مرکزیه کمال مطلق متوجه کنی، در همین عالم آثار آن را به عیانان مییابی، چنان وسعتی در قلب حاصل شود که محل ظهور سلطنت تامه الهیه شود و از تمام عوالم، فُسحَت و سِعِه (گستردگی و وسعت) آن بیشتر گردد.<ref> ر.ک: بینام، ص73-75</ref> |