سال‌های دانشکده: یادنامه پنجاهمین سال تأسیس دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ت های ' به 'ت‌های '
جز (جایگزینی متن - 'روزنامه نگاری' به 'روزنامه‌نگاری')
جز (جایگزینی متن - 'ت های ' به 'ت‌های ')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۲۷: خط ۲۷:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''سال‌های دانشکده: یادنامه پنجاهمین سال تأسیس دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی''' به کوشش سیروس علی نژاد - مجید شفتی - رضا قوی فکر؛ یادنامه‌ی حاضر شامل یادداشت های برخی از فارغ التحصیلان دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی به ویژه در رشته‌ی روزنامه‌نگاری درباره‌ی دانشکده است و در آن برخی از آنان از چشم خود به دانشکده و استادان و نحوه‌ی تدریس و تحصیل در آنجا نگریسته اند. در یک کلام این کتاب ادای دین به دانشکده‌ای است که پنجاه سال از تأسیس آن می‌گذرد و هنوز دانش آموختگان بدان عشق می ورزند.
'''سال‌های دانشکده: یادنامه پنجاهمین سال تأسیس دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی''' به کوشش سیروس علی نژاد - مجید شفتی - رضا قوی فکر؛ یادنامه‌ی حاضر شامل یادداشت‌های برخی از فارغ التحصیلان دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی به ویژه در رشته‌ی روزنامه‌نگاری درباره‌ی دانشکده است و در آن برخی از آنان از چشم خود به دانشکده و استادان و نحوه‌ی تدریس و تحصیل در آنجا نگریسته اند. در یک کلام این کتاب ادای دین به دانشکده‌ای است که پنجاه سال از تأسیس آن می‌گذرد و هنوز دانش آموختگان بدان عشق می ورزند.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۴: خط ۳۴:
بخش اول: گزارش‌ها
بخش اول: گزارش‌ها


بخش دوم: یادداشت های دانشجویان دانشکده - یادداشت های دانشجویانی که در آن سال ها جوانانی جویای نام بوده‌اند و بعد ها در مطبوعات و ادارات روابط عمومی مشغول به کار شده‌اند.
بخش دوم: یادداشت‌های دانشجویان دانشکده - یادداشت‌های دانشجویانی که در آن سال ها جوانانی جویای نام بوده‌اند و بعد ها در مطبوعات و ادارات روابط عمومی مشغول به کار شده‌اند.


بخش سوم: گفتگو با استادان - گفتگو با استادانی که هرچه در جان خود داشتند  در کف اخلاص نهادند و به دانشجویان خود هبه کردند.
بخش سوم: گفتگو با استادان - گفتگو با استادانی که هرچه در جان خود داشتند  در کف اخلاص نهادند و به دانشجویان خود هبه کردند.
خط ۴۳: خط ۴۳:


==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
«علوم ارتباطات» به مفهوم جدید کلمه در ایران، در «مؤسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی» شکل گرفت. جایی که نخست در نامش از «علم ارتباطات» سخنی نبود ولی هسته‌ی این علم را در دامن خود پرورش می داد. به همین جهت کمی بعد مفهوم واقعی و زبان خود را بازیافت و به دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی تغییر نام داد. یادنامه‌ی حاضر  شامل یادداشت های برخی از فارغ التحصیلان دانشکده به ویژه در رشته‌ی روزنامه‌نگاری درباره‌ی دانشکده است و در آن برخی از آنان از چشم خود به دانشکده و استادان و نحوه‌ی تدریس و تحصیل در آنجا نگریسته اند. این کتاب عصاره‌ی احساسات و شور و شوق دانشجویانی است که هنوز پس از پنجاه سال به دانشکده‌ی خود عشق می ورزند، بنابراین به صورت عام تنها یاد خاطرات دوران دانشجویی را در دل کسانی زنده نمی‌کند که در سال‌های جوانی در دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی درس خوانده‌اند بلکه به مثابه مشت نمونه‌ی خروار تداعی کننده‌ی خاطرات همه‌ی کسانی است که زمانی در دانشکده‌ای و دانشگاهی درس خوانده‌اند، در خیابانش قدم زده‌اند، شاد و بی خیال از پله هایش بالا رفته اند، به شوخی و شیطنت پرداخته‌اند و در کلاس های استادان طراز اولش دانش آموخته اند. در عین حال این کتاب به طور خاص، ادای دین به دانشکده‌ای است که در سال 1346 با نام مؤسسه‌ی عالی مطبوعات و روابط عمومی بنیاد شد و فارغ التحصیلانش چه در عرصه‌ی روابط عمومی و چه در عرصه‌ی روزنامه‌نگاری نقش خود را بر زمانه زدند و از آن سرفراز و تأثیرگذار بیرون آمدند؛ مؤسسه‌ای که در مدت کوتاهی به دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی ارتقا یافت و تأثیر آن در پنجاه سال اخیر بر روزنامه‌نگاری ایران به نسبت و بر روابط عمومی ایران به طول مطلق انکارناپذیر است.<ref> [https://historylib.com/books/2605 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>
«علوم ارتباطات» به مفهوم جدید کلمه در ایران، در «مؤسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی» شکل گرفت. جایی که نخست در نامش از «علم ارتباطات» سخنی نبود ولی هسته‌ی این علم را در دامن خود پرورش می داد. به همین جهت کمی بعد مفهوم واقعی و زبان خود را بازیافت و به دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی تغییر نام داد. یادنامه‌ی حاضر  شامل یادداشت‌های برخی از فارغ التحصیلان دانشکده به ویژه در رشته‌ی روزنامه‌نگاری درباره‌ی دانشکده است و در آن برخی از آنان از چشم خود به دانشکده و استادان و نحوه‌ی تدریس و تحصیل در آنجا نگریسته اند. این کتاب عصاره‌ی احساسات و شور و شوق دانشجویانی است که هنوز پس از پنجاه سال به دانشکده‌ی خود عشق می ورزند، بنابراین به صورت عام تنها یاد خاطرات دوران دانشجویی را در دل کسانی زنده نمی‌کند که در سال‌های جوانی در دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی درس خوانده‌اند بلکه به مثابه مشت نمونه‌ی خروار تداعی کننده‌ی خاطرات همه‌ی کسانی است که زمانی در دانشکده‌ای و دانشگاهی درس خوانده‌اند، در خیابانش قدم زده‌اند، شاد و بی خیال از پله هایش بالا رفته اند، به شوخی و شیطنت پرداخته‌اند و در کلاس های استادان طراز اولش دانش آموخته اند. در عین حال این کتاب به طور خاص، ادای دین به دانشکده‌ای است که در سال 1346 با نام مؤسسه‌ی عالی مطبوعات و روابط عمومی بنیاد شد و فارغ التحصیلانش چه در عرصه‌ی روابط عمومی و چه در عرصه‌ی روزنامه‌نگاری نقش خود را بر زمانه زدند و از آن سرفراز و تأثیرگذار بیرون آمدند؛ مؤسسه‌ای که در مدت کوتاهی به دانشکده‌ی علوم ارتباطات اجتماعی ارتقا یافت و تأثیر آن در پنجاه سال اخیر بر روزنامه‌نگاری ایران به نسبت و بر روابط عمومی ایران به طول مطلق انکارناپذیر است.<ref> [https://historylib.com/books/2605 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>


==پانويس ==
==پانويس ==